ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

Πωλ Βερλαίν

 

 

 

Ύστερ΄από τρία χρόνια

 

 

Έσπρωξα την στενή πορτούλα

Που έτρεμε και μπήκα

 

Μες στον μικρό τον κήπο και

Περπάτησα

Ο ήλιος του πρωϊού γλυκά τον

Φώτιζε

Στο κάθε λούλουδο χαρίζοντας

Αναλαμπές υγρές

Είδα ξανά το κάθε τι:το ταπεινό το

Κιόσκι

Και την τρελή κληματαριά τις ψάθινες καρέγλες...

Το συντριβάνι πάντα το ίδιο

Αργυρό μουρμουρητό

Κι ο γέροντας να τρέμει με το αιώνιο

Παράπονό του.

Τα τριαντάφυλλα πως σείονταν

Εμπρός, εμπρός

Τα μεγάλα κρίνα περήφανα ισοσυγίζονταν στον άνεμο.

Κάθε λαγός που πάει κι έρχεται

Μ΄αναγνωρίζει.

Είδα ξανά και τ΄άγαλμα όρθιο

Την Βελλέδα

Με ξεφτισμένο γύψο στο τέλος της λεωφόρου,

Αδύναμο, ανάμεσα στ΄αμυδρό άρωμα

Της μινιονέτας.

 

 

Paul Verlaine

 

 

" Après trois ans"

 

 

Ayant poussé la porte étroite qui chancelle,
Je me suis promené dans le petit jardin
Qu'éclairait doucement le soleil du matin,
Pailletant chaque fleur d'une humide étincelle. Rien n'a changé.

J'ai tout revu : l'humble tonnelle
De vigne folle avec les chaises de rotin...
Le jet d'eau fait toujours son murmure argentin
Et le vieux tremble sa plainte sempiternelle.

Les roses comme avant palpitent, comme avant
Les grands lis orgueilleux se balancent au vent.
Chaque alouette qui va et vient m'est connue.

Même, j'ai retrouvé debout la Velléda
Dont le plâtre s'écaille au bout de l'avenue,
- Grêle, parmi l'odeur fade du réséda.