ΜΙΚΡΟΚΕΙΜΕΝΑ

Η ΠΑΛΑΙΑ ΠΟΛΗ

 

Έμπαινε στο λεωφορείο και ξεκινούσε για λεμεσό.να συναντήσει τον αποστατήσαντα πατέρα του. Είχε αλλάξει δυο φορές σπίτι ως εκείνη την εποχή. Δυο χαμόσπιτα, το προτελευταίο σε μια οδό κάθετο, έτσι το θυμόταν προς τη θάλασσα,εκεί κοντά στην οδό ελλάδος.εδώ δε χάνεσαι του είπε μια γυναίκα, έχεις τη θάλασσα και σε καθοδηγεί.πράγματι έτσι ήτανε.όταν μετά από καιρό πήγε να ξαναμείνει ενοικιάζοντας εκείνο το διαμέρισμα στην κ.παλαιολογου, δυσκολεύτηκε όμως πολύ με τους δρόμους. Όλα αλλαγμένα, το άγνωστο.έστριβε δεξιά στο λανίτειο και δεν ήξερε τι ακολουθούσε.σιγά σιγά προσαρμόστηκε.έμαθε τις καινουριες στράτες, τις καθέτους, είχε πια μες το μυαλό του ένα είδος πλάνου, για το πού πήγαινε ο δείνα με τον τάδε δρόμο.κάθετοι, οριζόντιοι, τάβγαζε πια πέρα, γιατί όλοι οι δρόμοι έτσι ή αλλοιώς καταλήγανε στη θάλασσα.όπως στην ιταλία, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη ρώμη, ή στην πιάτσα...Αλλά εκείνο που είδε λίγο μετά την εισβολή, την είσοδο δηλ.των εποίκων ρώσσων στην πόλη,

(γιατί πως αλλοιώς να τους πει), που έγινε επέλαση ύστερα, τώρα τόβλεπε πια τελειωμένο.η πόλη είχε πια παραδωθεί σ΄αυτούς άνευ όρων.ή μάλλον, όλα τα πουλάμε, πρώτος ο προσφέρων τη ψηλότερη τιμή.σχεδόν την είχαν αγοράσει κι εκμισθώσει ολοσχερώς.μοναδικό τότε σπίτι μακρυά στην παραλία προς αμαθούντα,του θείου του στέφανου.τώρα όλα στα χέρια τουριστών και ξένων.εκεί στο παραλιακό σπίτι, με άδεια, απ΄το στρατό, να γυρίζει τη σούβλα, έξω στην αυλή, βραδάκι, κι η γυναίκα εκείνη, εκεί, να σμίγουν καλυμένοι στο σκοτάδι ενώ του ζητούσε να πάνε κάτω στην παραλία, όπου ψηλά το φεγγάρι τους έρριχνε το φως του συνομωτικά.μα του είχαν εμπιστευτεί το γύρισμα της σούβλας.δεν την ένοιαζε; Να τα παρατούσε όλα και να ροβολήσει κάτω στην άμμο να κυλιστεί μαζί της, να σμίξει δίπλ΄απ΄το κύμα; Δε γινόταν, θα εκτίθετο ανεπανόρθωτα...έμειν΄εκεί, την πήρε στα κλεφτά, στα γρήγορα, να γνωρίζει την πράξη του έρωτα, πρώτη φορά, στη φυσική του μορφή κι όχι στην αγοραία, την  απαίσια συνδιαλλαγή με τις δημόσιες πόρνες.ω, πόσο μισούσε εκείνο τον ξεπεσμό, όχι από πλευράς ηθικής αλλά από πλευρας αισθητικής και επιπέδου αισθησιακού.από πλευράς συναισθήματος.

Η υγρή φύση της γυναίκας, πρωτόγνωρη κι η ηδονή σμιγμένη μ΄ένα αίσθημα αμαρτίας συνάμα....

Η μνήμη επανέρχεται δριμύτερη.

Καίει σαν ξεχασμένη χόβολη.ψήνεις πατάτα και γλυκό κρεμύδι μέσα στην καυτή της στάχτη...