Δημοφιλείς αναρτήσεις

Προς Αναγνώστη Καλωσόρισμα και μια εξήγηση

Αγαπητέ αναγνώστη, καλώς όρισες στα μέρη μας, μπορείς να ξεκουραστείς λίγο εδώ, δεν έχουμε θέματα που λειτουργούν σαν ενοχλητικές μυίγες, εδώ θα βρεις κάποια κείμενα ποίησης ή πεζά, κείμενα φιλοσοφίας, αρχαίου ελληνικού λόγου, κείμενα γραμμένα στις πιο γνωστές ευρωπαϊκές γλώσσες, (μια καλή μετάφραση εκ μέρους σου θα ήταν ευπρόσδεκτη) που μου έκαναν εντύπωση, αν κι εσύ βρεις κάτι, πολύ ευχαρίστως θα το δημοσιεύσω αν είναι κοντά σ'αυτά που αποτελούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτού του μπλόγκ. Επίσης η Τέχνη αποτελεί κεντρική θέση όσον αφορά στις δημοσιεύσεις αυτού του ιστότοπου, αφού η πρωταρχική μου ενασχόληση από εκεί ξεκινά κι' εκεί καταλήγει. Φανατικά πράγματα μην φέρεις εδώ, δεν είναι αυτός ο τόπος, φτηνές δημαγωγίες επίσης εξαιρούνται, σκέψεις δικές σου, γνήσιες, προβληματισμούς δικούς σου, πολύ ευχαρίστως, ανακύκλωση εκείνου του χαώδους, όπου σεύρω κι όπου μεύρεις, δεν το θέλω. Οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους. Εύχομαι καλή ανάγνωση.

σημ: κάθε κείμενο μπορεί να αναδημοσιευτεί ελεύθερα φτάνει να αναφέρεται οπωσδήποτε
η πηγή του, δηλ, η ονομασία του μπλόγκ μου.
Σας ευχαριστώ για την κατανόηση!







Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

αμερικάνικη ποίηση




Charles Bukowski


Να είσαι ευγενικός

  Μας ζητάνε πάντα
να κατανοούμε   την άποψη
των άλλων
ανεξάρτητα
αν βρίσκεται εκτός χρόνου
αν είναι ηλίθια
ή  αντιπαθητική.

ζητάνε από κάποιο
να δει το ολικό λάθος
τη σπατάλη της ζωής τους
με ευγένεια,
ειδικά αν είναι
μιας κάποιας ηλικίας.

Αλλά, η ηλικία είναι το άθροισμα
όλων  μας των πράξεων.

Γέρασαν άσχημα
διότι
έζησαν
εκτός εστίασης,
αρνήθηκαν να δούνε.
 δικό τους δεν είναι
λάθος;

Μου ζητάνε
να κρύψω την άποψή μου
απ΄αυτούς
από φόβο
του φόβου τους. άλλη έκδοχή ( γιατί φοβούνται το φόβο τους )

δεν είναι έγκλημα η ηλικία

αλλά η ντροπή
για μια σκόπιμα
χαμένη
ζωή

ανάμεσα σε τόσες
σκόπιμα
χαμένες
ζωές

είναι.

Μετάφραση: Νεοκλής Κυριάκου


Be Kind
we are always asked
to understand the other person's
viewpoint
no matter how
out-dated
foolish or
obnoxious.

one is asked
to view
their total error
their life-waste
with
kindliness,
especially if they are
aged.

but age is the total of
our doing.
they have aged
badly
because they have
lived
out of focus,
they have refused to
see.

not their fault?

whose fault?
mine?

I am asked to hide
my viewpoint
from them
for fear of their
fear.

age is no crime

but the shame
of a deliberately
wasted
life

among so many
deliberately
wasted
lives

is. 
Charles Bukowski


σαν χρονογράφημα





Πήγε κι αγόρασε μύλο

Για έναν που δεν φορούσε παρωπίδες, που δεν έτρωγε απ΄τα δημόσια ταμεία, που δεν ανήκε σε κομματικές στάνες και γουμάδες, ( όπως λέει κι ο Περδίκης ), για έναν που κατείχε δυο πράματα, και είχε το γνώθι σ΄αυτόν, έστω κι αν δεν ήξερε πολλά γράμματα,  δεν εκπλήσσεται που τα πράματα ήρθαν έτσι κι αναποδογυρίστηκε το καράβι και πήγε στον πάτο αύτανδρο. Αυτός ο άνθρωπος,  ο κυρ Αντώνης ο ασιδέρωτος, ( έτσι τον φωνάζανε στο χωριό), πήγε κάποτε να χάσει τον ύπνο του με όσα γινόντουσαν γύρω του, έβλεπε εφιάλτες αλλά φοβότανε να βγει μέσα στη νύχτα, μέσα στο καταχείμωνο να φωνάζει, γιατί οι άλλοι οι μασκαράδες οι « νούσιμοι» θα τον κλείνανε  μέσα για να μην τρομάζει τους φιλήσυχους πολίτες. ΄Ετρεχε τα βράδυα να προλάβει το λεωφορείο, τάχε κόψει όλα από καιρό διαισθανόμενος την κρίση, μέχρι και πρόβατο πήγε ν΄αγοράσει να το κάνει κατοικίδιο τον μυρίστηκε η γυναίκα του και του τόκοψε. « Αντώνη, κύτα να δεις, εγώ στο σπίτι μου ζώα δεν θέλω», ( και να πεις δεν είχανε χώρο, πίσω απ΄το σπίτι η αυλή τους τραβούσε μέχρι τον απέναντι δρόμο της βιομηχανικής περιοχής). Γιατί τόκανε, ούτε κι αυτή  καταλαβαίνει τώρα, τουλάχιστο θάχανε στην κρίση  λίγο γαλατάκι απαστέριωτο απ΄την προβατίνα, και δεν θα περίμεναν έξω απ΄το γαλατάδικο για μισό λίτρο γάλα, τόσο επιτρέπουν τώρα με την αναποδιά για εξοικονόμηση πόρων. Ακούς εκεί, και να σου λέει πως ο λόγος που γύρισε πίσω σ΄αυτό τον γερημότοπο, ( έκανε στην Ολλανδία δέκα χρόνια ), ήταν που εκεί στο εξωτερικό το  πουλούσανε το καρπούζι, άκου λέει, με την μοίρα, το κόβανε σε φέτες και το πουλούσανε, σαν να ήτανε χρυσάφι. ΄Εβαλλε μια σφωτζιελιά ( δέκατα ) του εαυτού της και έψηνε καφέ στον κατάκοπο Αντώνη  που επέστρεφε πάντοτε αργά αφού προτιμούσε να παίρνει τώρα το λεωφορείο παρά να ξοδεύεται σε βενζίνες και πράματα περιττά, όπως έλεγε.

Μια μέρα ο Αντώνης πήγε να τα πει όλα στον παπά – Νικόλα, τον ιερέα της ενορίας, να εξιλεωθεί, να τα βγάλει από μέσα του, είχε βγάλει το δημοτικό αλλά το μυαλό του τα ΄πιανε αυτά που γινόντανε γύρω του, δίπλα του, στη γειτονιά, όπου ο καθένας είχε κι από τρία με τέσσερα αυτοκίνητα στην αυλή του και κυκλοφορούσανε μέρα νύκτα, σα νάχανε κοντράτο με τους σείχηδες και τους μουλλάες και τους δίνανε  βενζίνη μούχτι. Μετά όλα βγήκανε στη φόρα, έτρωγε κι αυτός ( ο γείτονας ) μίζες και δωροδοκήματα, και λίγο έλειψε να τον χώσουνε μέσα, κι ο μάστρος του έγινε ύστερα και υπουργός στη νέα κυβέρνηση.
Μιλούσε στον παπά κι αυτός τον κοίταζε παράξενα, σαν να ΄χε να κάνει με αλλόθρησκο που ήθελε να βαφτισθεί και ν ΄ αλλάξει θρησκεία. « ΄Ακου τέκνον μου» του κάνει σε λίγο, « άρον τον κράβατόν σου και περιπάτει, τίποτα δεν έχεις, και μην πεις αυτές τις κουβέντες παρακάτω», αυτά του είπε ο παχουλός ιερέας κι αυτός σαν να του είχανε ρίξει  παγωμένο νερό στο πρόσωπο, σηκώθηκε απότομα και γύρισε σπίτι αποσβωλομένος. Από τότε δεν μίλησε σε κανένα. Περίμενε, περίμενε, είδε τα σύννεφα να πυκνώνουν, πάλι δεν μίλησε, πήγε μόνο κι αγόρασε έναν παλιό μύλο ( χερόμυλο ) που τον είδε σ ΄ ένα παλιατζή, αυτόν που αλέθουνε το πουργούρι, και  άρχισε να δέχεται τη μοίρα του χωρίς να παραπονιέται ούτε να εξεγείρεται. Η κρίση, η αναμπουμπούλα, τον βρήκε ν ΄ αλέθει πουργούρι για να φτιάξει την επομένη ωραίο, τραγανιστό με καμένο φιδέ, πιλάφι, η γυναίκα του η κυρά Φροσύνη .

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ ΤΟΥ ΝΟΑΜ ΤΣΙΟΜΣΚΥ



Noam Chomsky


"΄Ενας λόγος γι αυτό είναι ότι η Ευρώπη διεξήγαγε στο εσωτερικό της άγριους, αιματηρούς πολέμους. ΄Ετσι ανέπτυξε μιαν αξεπέραστη  κουλτούρα βίας.  Αυτή η κουλτούρα ήταν ακόμα πιο σημαντική απ ΄ την τεχνολογία, η οποία δεν ήταν και κατά πολύ ανώτερη από άλλες κουλτούρες."


ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

ΤΟΥ ΝΟΑΜ ΤΣΙΟΜΣΚΥ

( Συνέντευξη στον David Barsamian)
«Μιλήστε μας για την πολιτική του *Διαίρει και Βασίλευε* της Βρεττανικής Ινδικής Αποικιοκρατίας, όταν υποστήριζαν τη διαμάχη των Χιντού εναντίον των Μουσουλμάνων. Βλέπετε ως σήμερα τα αποτελέσματα εκείνα.»

Φυσικά, κάθε κατακτητής προσπαθεί να κατευθύνει την μία ομάδα εναντίον της άλλης. Για παράδειγμα, νομίζω γύρω στο 90% των δυνάμεων που οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν για να ελέγξουν την Ινδία, ήσαν Ινδοί.

« Υπάρχει εκείνη η καταπληκτική στατιστική που δείχνει ότι στη διάρκεια της πιο υψηλής Βρετανικής καταπίεσης και ελέγχου στις Ινδίες, δεν είχαν περισσότερους από 15,000 άνδρες εκεί.

Αυτό αληθεύει για όλες τις περιπτώσεις. Είναι αλήθεια στην περίπτωση των Αμερικανικών δυνάμεων όταν κατέκτησαν τις Φιλιππίνες σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους. Είχαν βοήθεια από φυλές ντόπιες, εκμεταλλευόμενοι τις μεταξύ τους φιλονικίες. Υπήρχαν πολλοί που πήγαν  με το μέρος των κατακτητών.


Αλλά ξέχνα τον Τρίτο Κόσμο, και ρίξε μια ματιά στην κατάκτηση των Ναζί  στην ωραία πολιτισμένη Δυτική Ευρώπη, χώρες όπως το Βέλγιο, την Ολλανδία και την Γαλλία. Ποιος
κατεδίωξε τους Εβραίους;  Οι ντόπιοι, συχνά. Στην Γαλλία τους εκτόπιζαν πιο γρήγορα απ ΄ ό,τι μπορούσαν να κατορθώσουν οι Ναζί. Οι Ναζί επίσης χρησιμοποίησαν Εβραίους για να ελέγξουν Εβραίους.
Αυτό είναι το παραδοσιακό σκηνικό. Οι εισβολείς συνήθως χρησιμοποιούν συνεργάτες για τις δουλειές τους. Χρησιμοποιούν τις υπάρχουσες αντιπαλότητες και μίση για να βάλουν  μια ομάδα εναντίον των  άλλων για να επιτύχουν το έργο τους.
Συμβαίνει ακριβώς τώρα με τους Κούρδους. Η Δύση προσπαθεί να κινητοποιήσει τους Κούρδους του Ιράκ  για να καταστρέψουν τους Κούρδους της Τουρκίας, που είναι ιστορικά η πιο μεγάλη ομάδα και η πιο καταπιεσμένη. Ξέχωρα από το τι σκεφτόμασταν  γι αυτούς τους αντάρτες, δεν υπάρχει αμφιβολία πως είχανε ουσιαστική βοήθεια ανάμεσα στον πληθυσμό της νοτιοανατολικής Τουρκίας.

( Οι φρικαλεότητες της Τουρκίας εναντίον των Κούρδων δεν είχαν αρκετή κάλυψη απ΄τα μέσα στη Δύση, ένεκα που είναι ένας απ΄τους συμμάχους μας. Αλλά ακριβώς κατά την διάρκεια του πολέμου του Κόλπου βομβάρδιζαν Κουρδικές περιοχές, όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις περιοχές.)

Τώρα ο Δυτικός στόχος είναι να χρησιμοποιήσουν τους Κούρδους του Ιράκ ως όπλο για να επαναφέρουν την λεγόμενη «σταθερότητα» - εννοώντας το δικό τους καθεστώς στο Ιράκ. Η Δύση χρησιμοποιεί τους Κούρδους του Ιράκ για να καταστρέψει τους Κούρδους της Τουρκίας, ούτως ώστε να επεκταθεί η δύναμη της Τουρκίας στην περιοχή, και οι Κούρδοι του Ιράκ συνεργάζονται σ ΄ αυτό.

Τον Οκτώβριο του 1992, έλαβε χώρα ένα πολύ άσχημο συμβάν στο οποίο ο Τουρκικός στρατός και οι Ιρακινοί Κούρδοι συνεργάστηκαν σε ένα είδος επίθεσης τανάλιας, κυκλωτική στρατιωτική μανούβρα, για να εκδιώξουν και να καταστρέψουν τους Κούρδους αντάρτες στην Τουρκία.

Οι ηγέτες των Ιρακινών Κούρδων και τμήματα πληθυσμού συνεργάστηκαν διότι σκέφτηκαν ότι κάτι θα κερδίσουν απ ΄ αυτό. Θα μπορούσες να καταλάβεις τη  θέση τους,- όχι αναγκαστικά και να την εγκρίνεις, αυτό είναι άλλο θέμα – σίγουρα θα μπορούσες να το καταλάβεις.

Αυτοί είναι άνθρωποι που κτυπιούνται και καταστρέφονται απ ΄ όλες τις κατευθύνσεις. Αν πιάνονται από ένα μικρό κλαράκι για να επιβιώσουν, δεν προκαλεί έκπληξη – ακόμα κι αν αυτό το μικρό  κλωναράκι  απ ΄ το οποίο πιάνονται σημαίνει πως βοηθούν ώστε να σκοτώνονται  άνθρωποι κατά μήκος των συνόρων που μπορεί να είναι τα ξαδέλφια τους.

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κατακτητές δουλεύουν. Ετσι δούλευαν πάντα. ΄Ετσι δούλεψαν στην Ινδία.

Όχι ότι στις Ινδίες δεν υπήρχαν συγκρούσεις  προηγουμένως, πάντα υπήρχαν. Ούτε και το δυτικό ημισφαίριο υπήρξε η ειρηνική ουτοπία. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σχεδόν όπου πήγαν οι Ευρωπαίοι  ανέβασαν το επίπεδο της βίας σε εξαιρετικό βαθμό.  Σοβαροί ιστορικοί μελετητές  δεν έχουν  καμιά αμφιβολία περί τούτου – ήταν πάντοτε φανερό απ ΄ τ ον 18ο αιώνα. Πάλι, μπορείτε να το διαβάσετε μέσα στον ΄Ανταμ Σμιθ.

΄Ενας λόγος γι αυτό είναι ότι η Ευρώπη διεξήγαγε στο εσωτερικό της άγριους, αιματηρούς πολέμους. ΄Ετσι ανέπτυξε μιαν αξεπέραστη  κουλτούρα βίας.  Αυτή η κουλτούρα ήταν ακόμα πιο σημαντική απ ΄ την τεχνολογία, η οποία δεν ήταν και κατά πολύ ανώτερη από άλλες κουλτούρες.

Η περιγραφή του τι έκαναν οι Ευρωπαίοι είναι τερατώδης.  Οι Βρετανοί και οι Δανοί έμποροι – στην πραγματικότητα έμποροι πολεμιστές -  εισέβαλαν μέσα σε εμπορικές περιοχές όπου για χρόνια, από πολύ παλιά, λειτουργούσαν με πολύ σωστά θεσμοθετημένους κανόνες. ΄Ηταν περίπου, ένα είδος περιοχών με αρκετά ειρηνικό ελεύθερο εμπόριο.

Οι Ευρωπαίοι κατέστρεψαν ό, τι ήταν στον δρόμο τους. Αυτό συνέβη στ ΄ αλήθεια σχεδόν για ολόκληρο τον κόσμο, με πολύ λίγες εξαιρέσεις. Οι Ευρωπαϊκοί πόλεμοι ήταν πόλεμοι γενοκτονιών. Αν έπρεπε να είμαστε τίμιοι όσον αφορά στην ιστορία, θα το περιγράφαμε σαν μια βάρβαρη επιδρομή.

Οι ιθαγενείς δεν είχαν ποτέ δει κάτι παρόμοιο. Οι μόνοι που για λίγο μπόρεσαν να αντισταθούν, ήταν η Ιαπωνία και  η Κίνα.
Η Κίνα που τρόπον τινά είχε δημιουργήσει τους κανόνες και είχε την τεχνολογία και ήταν δυνατή, μπόρεσε για αρκετό καιρό να αντιμετωπίσει τους εισβολείς. Αλλά όταν οι αντιστάσεις της τελικά έσπασαν τον 19ο  αιώνα, η Κίνα κατέρρευσε.

Η Ιαπωνία σχεδόν τους αντιμετώπισε με πλήρη επιτυχία.  Είναι γι αυτό που η Ιαπωνία είναι η μόνη περιοχή απ ΄ τον Τρίτο Κόσμο που εξελίχτηκε. Αυτό είναι εκπληκτικό.  Το μόνο μέρος του Τρίτου Κόσμου που δεν κατακτήθηκε σαν αποικία, είναι και το μόνο μέρος που ανήκει στον εκβιομηχανισμένο  κόσμο. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Προς ενδυνάμωση του επιχειρήματος, δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξετε τις περιοχές που κατακτήθηκαν σαν αποικίες στην Ευρώπη. Αυτές οι περιοχές, - όπως η Ιρλανδία – είναι περισσότερο σαν τον Τρίτο Κόσμο. Τα παραδείγματα είναι τρομερά. ΄Ετσι όταν οι άνθρωποι στον Τρίτο Κόσμο κατηγορούν για την εξαθλίωσή τους την ιμπεριαλιστική ιστορία, είναι μια θέση που έχει ισχυρή βάση.

 ΄Εχει ενδιαφέρον να δούμε αυτές τις μέρες πως το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται στη Δύση. Διάβασα ένα απίθανο άρθρο στην Εφημερίδα της  Wall Street [ Ιανουάριος 7, 1993] που κριτικάρει την εισβολή στην Σομαλία. Γράφτηκε απ΄τον Angelo Codevilla, ένα είδος ακαδημαϊκού στο Hoover Institute του Stanford, που λέει τα εξής: Κοιτάτε , το πρόβλημα στον κόσμο είναι ότι οι Δυτικοί διανοούμενοι μισούν την κουλτούρα τους και έτσι σταμάτησαν τους αποικισμούς. Μόνο πολιτισμοί τεράστιας γενναιοδωρίας μπορούν να αναλάβουν έργα τέτοιας ευγένειας όπως είναι ο εποικισμός, που προσπαθεί να ελευθερώσει τους όπου γης βάρβαρους απ΄τη άθλια μοίρα τους.  Οι Ευρωπαίοι το έκαναν – και βεβαίως έδωσαν σ ΄ αυτούς τεράστια δώρα και οφέλη. Αλλά ύστερα αυτοί οι Δυτικοί διανοούμενοι που μισούν την ίδια την κουλτούρα τους τους ανάγκασαν να αποσυρθούν. Το αποτέλεσμα  είναι αυτό που τώρα βλέπετε.

Για να βρείτε κάτι ανάλογο μ ΄ αυτό πρέπει να πάτε στα αρχεία των Ναζί. Εκτός απ ΄ την εκπληκτική άγνοια – άγνοια κολοσσιαία που μόνο ανάμεσα σε αξιοσέβαστους διανοούμενους μπορεί να εμφανιστεί – το ηθικό επίπεδο είναι τόσο χαμηλό που παραπέμπει μόνο στα Ναζιστικά αρχεία. Κι ακόμη αυτό είναι απλά άρθρο επιστολή στην Εφημερίδα της Wall Street. Πιθανόν να μη δεχθεί μεγάλη κριτική.

΄Ηταν ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τις δεξιές εφημερίδες στην Αγγλία – την  Sunday Telegraph  και την Daily Telegraph- μετά που η Rigoberta Menchu [ ένας Γουατεμαλανός Ινδιάνος ακτιβιστής και συγγραφέας ] κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ . Είχαν, ειδικά οι ανταποκριτές τους στην Κεντρική Αμερική, πολύ εξοργισθεί. Η άποψή τους ήταν: Εντάξει, υπήρξαν ακρότητες στην Γουατεμάλα. Αλλά, είτε αυτές διαπράχθηκαν από αριστερούς αντάρτες ή ήταν μια κατανοητή αντίδραση απ ΄ τις αξιοσέβαστες τάξεις της κοινωνίας στην βία και τις ακρότητες των Μαρξιστών ιερέων. ΄Ετσι το να δώσουν ένα Βραβείο Νόμπελ στο πρόσωπο που βασάνιζε τους Ινδιάνους ολ  ΄ αυτά τα χρόνια, τη Rigoberta Menchu.... 

Είναι σκληρό για μένα να το αναπαράγω. Πρέπει να διαβάσετε το πρωτότυπο. Ξανά, έρχεται απ ΄ ευθείας απ ΄ τα Σταλινικά και Ναζιστικά αρχεία – απ ΄ τις χειρότερες περιπτώσεις. Αλλά είναι απολύτως τυπικό της Βρετανικής και Αμερικάνικης κουλτούρας.

από το βιβλίο Οι ολίγοι ευημερούντες και οι πολλοί ανήσυχοι
δημοσιευμένο από Odonian Press in 1993


   









Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ



Λύκοι κα πρόβατα


 Λύκοι πιβουλεύοντες ποίμν προβάτων, πειδ οκ δύναντο ατν περιγενέσθαι δι τος φυλάττοντας ατ κύνας, γνωσαν δεν δι δόλου τοτο πρξαι. Κα πέμψαντες πρέσβεις ξτουν παρ᾿ ατν τος κύνας, λέγοντες ς κενοι τς χθρας ατιοί εσιν, καί, ε γχειρίσουσιν ατούς, ερήνη μεταξ ατν γενήσεται. Τ δ πρόβατα μ προϊδόμενα τ μέλλον ξέδωκαν ατούς, κα ο λύκοι περιγενόμενοι κείνων ῥᾳδίως κα τν ποίμνην φύλακτον οσαν διέφθειραν.
Οτω κα τν πόλεων α τος δημαγωγος ῥᾳδίως προδιδοσαι λανθάνουσι κα ατα ταχέως πολεμίοις χειρούμεναι.

΄Ηθελαν λοιπόν οι λύκοι να φάνε τα πρόβατα. Δεν τα κατάφερναν όμως γιατί  είχανε σκυλιά  και τα φύλαγαν. Κάθησαν λοιπον και σκέφτηκαν πως έπρεπε να ενεργήσουν με δόλο. Στείλανε τότε αντιπροσώπους και ζητούσαν ειρήνη  απ΄τα πρόβατα, αλλά  υπό τον όρο να τους παραδώσουνε τα σκυλιά, γιατί τους είπανε, εκείνα είναι η αιτία της έχθρητας μεταξύ τους. Πίστεψαν τα πρόβατα και τους τα παραδώσανε κι ήρθανε οι λύκοι και εύκολα καθώς ήταν αφύλακτα, τα κατασπαράξανε με την ησυχία τους. Αυτό ισχύει για τις πόλεις, που εύκολα ξεγελιούνται απ΄τους δημαγωγούς και πέφτουν τότε στα χέρια των εχθρών τους.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

H γυναίκα του ποταμέμπορα: Το γράμμα


.
The River- Merchant s Wife: a
Letter
i
WHILE my hair was still cut straight across my
forehead
I played about the front gate, pulling flowers.
You came by on bamboo stilts, playing horse,
You walked about my seat, playing with blue plums.
And we went on living in the village of Chokan:
Two small people, without dislike or suspicion.

At fourteen I married My Lord you.
I never laughed, being bashful.
Lowering my head, I looked at the wall.
Called to, a thousand times, I never looked back.

At fifteen I stopped scowling,
I desired my dust to be mingled with yours
Forever and forever, and forever.
Why should I climb the look out?

At sixteen you departed,
You went into far Ku-to-Yen, by the river of swirl
ing eddies,
And you have been gone five months.
The monkeys make sorrowful noise overhead.
You dragged your feet when you went out.
By the gate now, the moss is grown, the different
mosses,
Too deep to clear them away!
The leaves fall early
this autumn, in wind.
The paired butterflies are already yellow with
August
Over the grass in the West garden,
They4untme^
I grow older,
If you are coming down through the narrows of the
river Kiang,
Please let me know beforehand,
And I will come out to meet you,
As far as Cho-fu-Sa.

By Rihaku.
.

Η γυναίκα του ποταμέμπορα: Το γράμμα

Ενώ ακόμα τα  μαλλιά μου ήταν κομμένα φράντζες
έπαιζα γύρω απ΄τη μπροστινή καγκελλόπορτα, μαζεύοντας λουλούδια,
Κι εσύ, απάνω στ ΄ αλογάκι σου από μπαμπού ερχόσουνα
Κι έπαιζες εκεί δίπλα , γύρω απ΄τη πέτρα που καθόμουνα
και τρώγαμε όμορφα ζουμερά δαμάσκηνα μαζί.
Και συνεχίσαμε έτσι να ζούμε στο χωριό του  Chokan:
Δυό ασήμαντοι άνθρωποι, δίχως τη ζήλεια και την υποψία.

Στα δεκατέσσερά μου παντρέφτηκα εσένα τον Κύριό μου.
Ποτέ δεν γελούσα, ήμουνα τόσο ντροπαλή.
Χαμήλωνα το κεφάλι και το έστρεφα προς τον τοίχο .
Με φώναζες χίλιες φορές, όμως δεν γύριζα ποτέ  να σε κοιτάξω.

Στα δεκαπέντε σταμάτησα να σμίγω τα φρύδια μου
Πεθυμούσα η στάχτη μου να σμίγεται με τη δική σου
Για πάντα, και για πάντα, και για πάντα.
Στον εξώστη να κοιτάξω  γι άλλους γιατί ν ΄ανέβω;

Στα δεκάξη μου έφυγες,
Πήγες στο μακρυνό Ku-to-Yen, δίπλα στον ποταμό
με  τα μεγάλα ρεύματα,
Και τώρα λείπεις πέντε μήνες.
Οι μαϊμούδες ψηλά βγάζουνε  φωνές λυπητερές.
΄Εφυγες σέρνοντας τα βήματά σου στην εξώπορτα.
Εκεί έξω στην καγκελλόπορτα,  χορτάριασε  τώρα τόσο πολύ
Μου είναι πια δύσκολο να καθαρίσω!
Τα φύλλα του φθινοπώρου φέτος πέφτουνε νωρίς με το φύσημα του ανέμου.
Οι πεταλούδες  τώρα στο χορτάρι του δυτικού κήπου 
είναι κίτρινες με τον Αύγουστο

Με πληγώνουν.
Μεγαλώνω.
Αν αποφασίσεις νάρθεις κάτω, μέσα απ΄τα στενά του ποταμού Kiang,
Σε παρακαλώ, στείλε μου μήνυμα πιο μπροστά,
Και θάρθω έξω να σε συναντήσω, ως εκεί
στο μακρυνό Cho-fu-Sa. 


EXILES LETTER

From the Chinese of Rihaku ( Li Po ), usually considered as the
greatest poet of China: written by him while in exile about
760 A.D., to the Hereditary War – Councillor of Sho, “ recollecting former companionship”.

TO So-Kiu of Rakuyo, ancient friend, Chancellor Gen.
Now I remember that you built me a special tavern By the south
side of the bridge at Ten-shin.
With yellow gold and white jewels, we paid for songs and laughter
And we were drunk for month on month, forgetting the kings and
princes.
Intelligent men came drifting in from the sea and from the west
border, And with them, and with you especially There was nothing
at cross purpose, And they made nothing of sea-crossing or of
mountain-crossing, If only they could be of that fellowship, And
we all spoke out our hearts and minds, and without regret.
And then I was sent off to South Wai, smothered in laurel groves,
And you to the north of Raku-hoku, Till we had nothing but
thoughts and memories in common.
And then, when separation had come to its worst, We met, and
travelled into Sen-jo, Through all the thirty-six folds of the turning
and twisting waters, Into a valley of the thousand bright flowers,
That was the first valley; And into ten thousand valleys full of
voices and pine-winds.
And with silver harness and reins of gold,
 prostrating themselves on the ground,
 Out came the East of Kan foreman and his company.
And there came also the “True man” of Shi-yo to meet me, Playing
on a jewelled mouth-organ.
In the storied houses of San-ka they gave us more Sennin music,
Many instruments, like the sound of young phoenix broods.
The foreman of Kan-chu, drunk, danced because his long sleeves
wouldn’t keep still With that music playing, And I, wrapped in
brocade, went to sleep with my head on his lap, And my spirit so
high it was all over the heavens, And before the end of the day we
were scattered like stars, or rain.
I had to be off to So, far away over the waters, You back to your
river-bridge.
And your father, who was brave as a leopard, With governor in
Hei Shu, and put down the barbarian rabble.
And one May he had you send for me, despite the long distance.3
And what with broken wheels and so on, I won’t say it wasn’t hard
going, Over roads twisted like sheep’s guts.
And I was still going, late in the year, in the cutting wind from the
North, And thinking how little you cared for the cost, and you
caring enough to pay it.
And what a reception: Red jade cups, food well set on a blue
jewelled table, And I was drunk, and had no thought of returning.
And you would walk out with me to the western corner of the
castle, To the dynastic temple, with water about it clear as blue
jade, With boats floating, and the sound of mouth-organs and
drums, With ripples like dragon-scales, going grass green on the
water, Pleasure lasting, with courtezans, going and coming
without hindrance, With the willow flakes falling like snow, And
the vermilioned girls getting drunk about sunset, And the water, a
hundred feet deep, reflecting green eyebrows -Eyebrows painted
green are a fine sight in young moonlight, Gracefully painted And
the girls singing back at each other, Dancing in transparent
brocade, Ant the wind lifting the song, and interrupting it, Tossing
it up under the clouds.
And all this comes to an end.
And is not again to be met with.
I went up to the court for examination, Tried Yo Yu’s luck, offered
the Choyo song, And got no promotion, and went back to the East
Mountains White-headed.
And once again, later, we met at the South bridgehead.
And then the crowd broke up, you went north to San palace, And
if you ask how I regret that parting: It is like the flowers falling at
Spring’s end Confused, whirled in a tangle.
What is the use of talking, and there is no end of talking, There is
no end of things in the heart.
I call in the boy, Have him sit on his knees here To seal this, And
send it a thousand miles, thinking.
THE END

 (Translated by Ezra Pound from the notes of the late Ernest Fenollosa, and the decipherings of the Professors Mori and Araga.)



Γράμμα της εξορίας
Από τα κινέζικα του Ριχάκου, ( Λι Πο ), που θεωρείται ο μέγιστος ποιητής της Κίνας: γραμμένο απ΄αυτόν στην εξορία γύρω στο 760 μ.χ., για τον Κληρονομικό πρωθυπουργό Πολέμου του Σιο, « ενθυμούμενος τη παλιά συντροφικότητα»

 SO-KIN του Rakuho, παλιε μου φίλε,
Τώρα θυμάμαι που  έκτισες για μένα  ταβέρνα διαλεχτή
στη Νότια πλευρά της γέφυρας στην Ten-shin.
Με κίτρινο χρυσάφι  και λευκά κοσμήματα, πληρώναμε για  γέλιο και τραγούδια .
Κι ήμασταν μεθυσμένοι μήνα με το μήνα, ξεχνώντας  βασιλιάδες , πρίγκιπες .
 Άνδρες  ανώτεροι ήρθαν φερμένοι από το κύμα κι απ τα δυτικά  σύνορα,
Και μαζί τους, και μαζί με σένα ειδικά
δεν είχαμε διχόνοια καμμία
 Και δεν ήρθανε,  γιατ ΄ήθελαν  να διασχίσουνε τη θάλασσα ή
ν ΄ ανεβούνε τα βουνά,
Μόνο για την αγάπη της συντροφιάς και  τίποτ ΄ άλλο.
Κι  όλοι  μιλούσαμε έξω απ΄την καρδιά και το μυαλό , και  τύψεις δεν είχαμε γι αυτό.
Κι ύστερα μ ΄ έστειλαν στο Νότιο Wai, πνιγμένο στις φυτείες από  δάφνες
Κ ΄ εσύ στο βορρά του Raku-hoku,
Μέχρι που τίποτα  δεν είχαμ΄ άλλο εκτός από τις σκέψεις και τις μνήμες τις  κοινές.
Και τότε, όταν ο χωρισμός έφτασε στο χειρότερο σημείο,
Συναντηθήκαμε, και ταξιδέψαμε μέσα στο Sen-jo,
Ανάμεσα σ ΄  όλες τις τριάντα – έξη δίπλες των νερών που γύριζαν και στριφογύριζαν  ΄
Μέσα σε μια κοιλάδα  από χίλια λαμπερά λουλούδια,
΄Ηταν η πρώτη κοιλάδα εκείνη ΄
Και μέσα σε δέκα χιλιάδες κοιλάδες γεμάτες φωνές και ανέμους των πεύκων.
Και με ασημένια χάμουρα και χρυσά γκέμια,
Σκύβοντας βαθειά το κεφάλι στη γη  με υπόκλιση
Βγήκαν μπροστά μας ο επιστάτης ανατολικά της Kan  κι η συντροφιά του.
Και ήρθε επίσης ο « Αληθινός άνθρωπος» του Shi-yo  να με συναντήσει,
Παίζοντας σε πλουμιστό ακριβό  αυλό.
Στα ξακουστά σπίτια του  San-ka μας πρόσφεραν κι άλλη μουσική των Sennin,
 Με όργανα πολλά , όπως τον ήχο που κάνει το σμάρι  των πουλιών οι φοίνικες.
Ο επιστάτης του  Kan-chu,  μέθυσε και  χόρεψε αφού τα μακρυά μανίκια του δεν έμεναν σε μια θέση,
μ ΄ αυτή τη μουσική που έπαιζε,
Κι εγώ τυλιγμένος  το μπροκάρ, πήγα να κοιμηθώ με το κεφάλι μου γερμένο στην ποδιά του,
Και τη ψυχή μου να πετά ψηλά μέχρι τα ουράνια,
Και πριν το τέλος της ημέρας σκορπιστήκαμε σαν τ ΄ άστρα ή σαν βροχή.
΄Επρεπε να φύγω για το So, πολύ μακριά πάνω απ ΄ τα νερά,
Εσύ πίσω στη γέφυρα  του ποταμού.
Κι ο πατέρας  σου, που ήταν τολμηρός σαν λεόπαρδος ,
Με τον κυβερνήτη στο Hei Shu,  να πολεμά το βάρβαρο το πλήθος.
Και ένα Μάη σ ΄ έστειλε για  να με πάρεις,
κι ας ήταν τόσο μακριά.
Σπασμένοι τροχοί της άμαξας, δεν θάλεγα  πως ήταν εύκολο ταξίδι,
πάνω σε δρόμους που έστριβαν σαν έντερο προβάτου.

Κι έτσι πηγαίναμε, τέλος του χρόνου,
μέσα στον παγωμένο άνεμο απ ΄ τον Βορρά,
να σκέφτομαι το κόστος πόσο   λίγο σ ΄ ένοιαζε  ,
και  να πληρώνεις με φροντίδα  περισσή.
Και τι  υποδοχή:
Φλυντζάνια από νεφρίτη κόκκινα,  εδέσματα  επάνω σε γαλάζιο στολισμένο με κοσμήματα τραπέζι΄
Και μέθυσα, και δεν είχα πια καμμιά σκέψη  πίσω  να πάω ΄
Και συ περπάτησες έξω μαζί μου στη δυτική γωνιά  του κάστρου,
Στο ναό της δυναστείας, με νερά γύρω καθάρια σαν γαλάζιος νεφρίτης,
Με βάρκες να πλέουν, και ήχους από μουσική αυλού και ντραμς,
Με ρυτιδώσεις του νερού σαν λέπια δράκου που γίνονταν
το πράσινο των φύλλων ,
Ηδονή που δεν τελειώνει,  με κορτιζάνες που πηγαίνουν κι έρχονται    ανάλαφρα,
Με τις  νιφάδες της ιτιάς να πέφτουν σαν χιόνι,
Και  γύρω στη δύση τα κορίτσια τα βαμμένα με βερμιγιόν  να μεθάνε ,
Και στα νερά βαθειά  εκατό πόδια,  ανταύγειες  πράσινων φρυδιών.
Α, τι ωραίο  θέαμα στο φρέσκο σεληνόφως, φρύδια πράσινα ,
Βαμμένα όμορφα  – και τα κορίτσια να τραγουδάνε πίσω στ ΄ άλλα κορίτσια,
Χορεύοντας σε διάφανα μπροκάρ,
Κι ο άνεμος ψηλά   σηκώνει  το τραγούδι,  το σταματά,
και  το πετά  κάτω απ ΄ τα σύννεφα.

Κι ΄ ολ ΄ αυτά  τελειώνουν,
Κι ούτε που πρόκειται ξανά να ιδωθούμε.
Πήγα επάνω στον αυλάρχη, για εξέταση,
Δοκίμασα την τύχη του Layu, πρόσφερα το τραγούδι του Choyu,
Και  προαγωγή δεν πήρα,
Και πήγα πίσω στ  Ανατολικά Βουνά ασπρομάλλης.

Κι ακόμα μια φορά συναντηθήκαμε, ξανά , στην κορυφή
της Νότιας Γέφυρας.
Κι  ύστερα το πλήθος  έσπασε –πήγες βόρεια στο παλάτι του  San.
Και αν ρωτάς πόσο το μετάνοιωσα για κείνο τον χωρισμό;
Είναι σαν τα λουλούδια που  πέφτουνε στο τέλος της άνοιξης,
ανακατεμένα, μπλεγμένα στο σωρό.
Τι σημασία έχει που μιλάμε! Και δεν τελειώνουνε τα λόγια-
Δεν έχουν τέλος της καρδιάς τα πράγματα  

Φωνάζω το παιδί μέσα,
Το βάζω να  καθήσει στα γόνατα κι αφού   το σφραγίσει ,
Το στέλνω χιλιάδες μίλια μακρυά κι αναθυμούμαι.




Μετάφραση από τ΄αγγλικά ( Εσρα Πάουντ ), Νεοκλής Κυριάκου.

γιώργος σαραντάρης


Οδυσσέας Ελύτης

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

Θ ΄ ανάψω δάφνες να φλομώσει ο ουρανός
Μήπως και μυριστείς πατρίδα και γυρίσεις
Μέσ ΄ απ ΄τα δέντρα που σε γνώριζαν και που γι αυτό
Τη στιγμή του θανάτου σου άξαφνα τινάξανε άνθος

Εμάς τους γύφτους άσε μας
Τους «οικούντας εν τοις κοίλοις»
Τι δε νογάμε από γιορτή

Και τα πουλιά δεν βάνουμε προσάναμ-
Μα στον ύπνο μας καθώς μας είχες μυήσει
Δώθε από τη φθορά πλέκουμε τους κισσούς
Μακριά σου πιο κι απ ΄ το Α του Κενταύρου

« Ως εν τινι φρουρά εσμέν»
Μαργωμένοι μεσ  τον χρόνο
Κι από τραγούδι  αμάθητοι

Μόνος εσύ ο αιρετικός της ύλης αλλ ΄
Ομόθρησκος των αετών το ύστερο άλμα
Τόλμησες. Κι οι ποιμένες σ ΄ είδανε της Πρεμετής
Μεσ  ΄στης άλλης χαράς το φως να οδοιπορείς πιο νέος

Τι κι αν ο κόσμος μάταιος
΄Εχεις μιλήσει ελληνικά
Ως « εις τον έπειτα χρόνον»

Κι από την ομιλία σου ακόμη
Βγαίνουν θυμίαμα οι θαλασσινοί κρίνοι
Και κάποιες θρυλικές κοπέλες κατά σε
Μυστικά στρέφουνε τον καθρέφτη του ήλιου.

1955,-

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

ΛΕΥΚΙΟΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ - ΑΦΗΓΗΜΑ



Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

«Κόντευαν Χριστούγεννα, τέσσερις μήνες από τότε που ήρθαν τα τανκς κι έζωσαν το χωριό. Έμεινε ο στρατός και περιπολούσαν στους δρόμους, νωρίς το απόγευμα κλειδωνόμασταν στα σπίτια. Δεν μπορούσες να πας πουθενά κι ήμασταν με την ψυχή στο στόμα, ο φόβος μην έρθουν και πάρουν τα κορίτσια. Έτσι ζούσαμε, χωρίς να ξέρουμε πώς θα ξημέρωνε η άλλη μέρα».

Η φωνή της έχει έναν πένθιμο τόνο, αφηγείται περιστατικά που τη βασανίζουν χρόνια τώρα. Έρχονται στον ύπνο της εφιάλτες όσα πέρασε και ζει σε μιαν άχρονη πραγματικότητα, χωρίς αρχή και τέλος. Στο πρόσωπο οι ρυτίδες, σαν χαραγμένες απ’ αδέξιο χέρι, περιβάλλουν τα δυο της μάτια. Ακούγονται έξω στην αυλή τα πουλιά, περιστέρια βολτάρουν γύρω απ’ το παλαιικό σπίτι με τις καμάρες και δυο μπαίνουν στον ηλιακό.

«Ντύναμε τις κόρες μ’ αντρικά ρούχα κι όταν πηγαίναμε στον καφενέ να πάρουμε τα τρόφιμα που μας έφερνε ο Ερυθρός Σταυρός, τις κρύβαμε στο πατάρι. Και μας κοιτούσαν οι στρατιώτες καχύποπτα, τι παίρναμε και τι βάζαμε στα καλάθια και φεύγαμε. Σε ποιον να πεις αυτό το μαράζι που σου τρώει την ψυχή, σε κάθε σου βήμα να νιώθεις ένα βάρος ασήκωτο, πότε να φτάσεις σπίτι και να βρεις τα παιδιά εκεί που τα ‘κρυψες κι αυτά να μην τολμούν να βγάλουν άχνα. Τι ζωή κι αυτή, να ‘σαι ξένη στον τόπο σου, με ξένους στρατιώτες να κάνουν κουμάντο.
»Να μην ξέρεις τι μιλούν, γιατί θυμώνουν και σε βρίζουν. Να μην έχεις νέα για τους δικούς σου, πώς έγιναν όλ’ αυτά και μας βρήκε η συμφορά, να μην κλείνεις μάτι όλο το βράδυ.
»Αυτήν τη σκλαβιά μέσα μας, στον τόπο μας, πώς να την αντέξεις χωρίς πληρωμή, που σε σακατεύει μέρα τη μέρα σαν γάγγραινα».

Είναι ένας μονόλογος κοφτός, τα λόγια βγαίνουν από μόνα τους, η ανάγκη να μιλήσεις με λέξεις, όσες αρκούν να δώσουν το ελάχιστο απ’ το μεδούλι της ψυχής. Η κυρία Μαρούλλα αεικίνητη ψήνει καφέ. Σιάχνει το μαντήλι στο κεφάλι της, μοιράζει τους καφέδες και συνεχίζει την αφήγηση.

«Φέρανε απ’ τα βάθη της Τουρκιάς τους έρημους αυτούς ανθρώπους, μπήκαν στα λίγα άδεια σπίτια και ρήμαξαν τα έπιπλα κι ό,τι άλλο βρήκαν. Τους έδωσαν γη κι αγελάδες, και τα παιδάκια τους τρέχουν ξυπόλυτα και νηστικά. Καμιά φορά τους δίνουμε να φάνε, είναι κρίμα να τ’ αφήσεις σ’ αυτή την άδικη κατάρα. Θα κλείσουν και το Γυμνάσιο όπου να ‘ναι για να πάρουμε σιγά σιγά των ομματιών μας όλοι και να φύγουμε απ’ το χωριό».

Έχουν βουρκώσει τα μάτια της, μαζεύει τα φλιτζανάκια του καφέ. Είναι ώρα να φεύγουμε. Ένα αυτοκίνητο σταματάει στον δρόμο, ακούγονται βήματα έξω και δυο ένστολοι κάνουν την εμφάνισή τους, ο ένας με σπασμένα ελληνικά μάς χαιρετάει: «Είμαστε καθήκον, πώς περνάτε;» Δεν κάθονται, φεύγουν. Αυτό μόνο, σαν να σου λένε είμαστε εδώ.

«Έτσι έρχονται να δουν, όταν έχουμε ξένους» – λέει ο κύριος Συνέσης, ο άντρας της. «Τις προάλλες είχαν βάλει δυο έποικοι την ελληνική σημαία στο Δημοτικό Σχολείο κι έγινε του χαμού. Μας μάζεψαν καμιά εικοσαριά άτομα και τρεις μέρες μάς παίδευαν στο κρατητήριο. Ήταν ένας αξιωματικός του στρατού, μας καλόπιανε ποιος το ‘κανε, να μαρτυρήσουμε και να τελειώσουν τα βάσανά μας.
»Ώσπου ο Ορχάν, απ’ το Μπιτλίς της Ανατολίας, μας λυπήθηκε. Ήξερε ποιοι το ‘καναν, πήγε και τους είπε πως είναι κρίμα τέτοια αδικία. Δεν τη δέχεται ο Αλλάχ, και μαρτύρησε ποιοι ήταν οι αίτιοι. Είχαν βρει τη σημαία σ’ ένα σπίτι, μόλις πριν λίγες μέρες είχε πεθάνει ο κύριος Ιωσήφ κι έκαναν πλιάτσικο στα πράγματά του. Ο Ορχάν είναι ήσυχος άνθρωπος, έχει μάθει και λίγα ελληνικά, καμιά φορά μας λέει “τόπος σας εν’ όμορφο”».

Η στυφή γεύση της Ιστορίας. Σταυρώνεις τα χέρια, μια ακινησία στη σκέψη, στο σώμα, σαν να περνάει μέσα στο πούσι ένα παιδί. Και με σπασμένη φυσαρμόνικα παίζει το εμβατήριο της θλίψης, καθώς διασχίζει τον δρόμο με το πέτρινο σπίτι και τα περιστέρια στο γείσο. Μέσα στην ομίχλη διαγράφεται αυτό το πέτρινο σπίτι με τα παράθυρα χωρίς πλαίσιο, σ’ έναν θρυμματισμένο κόσμο, κοιτώντας το μετέωρο βήμα της Ιστορίας σε μια πατρίδα ανάπηρη στις γάζες.

«Είναι δύσκολο να ζεις έτσι» –συνεχίζει η κυρία Μαρούλλα– «να πνίγεσαι στη μοναξιά και να μην ορίζεις τίποτε. Στον ύπνο σου να φτερουγίζουν νυχτερίδες σε μια κατάξερη γη και στη μνήμη σου μια ξηρασία πια λαξεμένη.
»Τον Σεπτέμβριο έφυγε το παιδί μου ο Γιάννης. Έκλαιγε, πονούσε το στομάχι του.
»“Μάνα”, όλο φώναζε και μου ‘δειχνε το σημείο όπου πονούσε.
»Ήταν τρεις το πρωί, του ‘λεγα να κάνει υπομονή, ήταν δεν ήταν τεσσάρων χρόνων. Δεν σταματούσε το κλάμα. Ήρθε κι ο Συνέσης, και με το παιδί ανεβήκαμε στο τρακτέρ και πήγαμε στην πλατεία όπου βρισκόταν το τουρκικό φυλάκιο. Ήταν ένας στρατιώτης, κράνος, εξάρτυση και εφ’ όπλου λόγχη. Άρχισε να φωνάζει, δεν καταλαβαίναμε γρυ, το παιδί έκλαιγε, έσφιγγε την κοιλιά του με το ‘να χέρι κι όλο έκλαιγε το καημένο. Ύστερα ήρθε κάποιος ανώτερος, μιλούσε λίγα ελληνικά και μας είπε να φύγουμε, τέτοιαν ώρα απαγορεύεται. Του ‘πα, το παιδί μου πεθαίνει, κι άρχισε να φωνάζει. Βγήκαν κι άλλοι έξω, μας ‘σπρώχναν να φύγουμε.
»Ανεβήκαμε στο τρακτέρ, ο Γιάννης μου έκλαιγε. Φτάσαμε στο σπίτι, ήθελα να πεθάνω, το παιδί δεν μπορούσε απ’ τους πόνους κι όλο μου ‘δειχνε το ίδιο σημείο. Απελπίστηκα. Να ’χε πηγάδι, θα ’πεφτα μέσα, να μη βλέπω και να μην ακούω.
»Γύρω στις έξι η ώρα πήγαμε ξανά στην πλατεία. Το λεωφορείο για τη Γιαλούσα ήταν εκεί. Ήρθε ο ανώτερος και μας είπε μόνο εγώ να πάω με το παιδί, δεν επιτρέπεται κι οι δυο με τον Συνέση.
»Ανέβηκα στο λεωφορείο και περίμενα πώς και πώς να φύγουμε μιαν ώρα αρχύτερα. Λίγοι οι ντόπιοι, οι περισσότεροι ήσαν Τούρκοι στρατιώτες. Το παιδί δεν έκλαιγε πια, είχε πάρει ένα κίτρινο χρώμα στο πρόσωπο κι όλο έλεγα μέσα μου, δεν θα τον προλάβω τον Γιάννη μου. Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο ήταν γύρω στις εφτά κι είχα τέτοια αγωνία για το παιδί που δεν μπορούσα ν’ αναπνεύσω. Μόλις περάσαμε τις καπναποθήκες, εκεί που είναι τώρα το νεκροταφείο των εποίκων, όπως κρατούσα το παιδί στην αγκαλιά μου, άνοιξε μια στιγμή τα ματάκια του κι ύστερα έφυγε για πάντα ο Γιάννης μου, κι έβαλα τα κλάματα. Το λεωφορείο πήγε πίσω στο χωριό… Το πήραν το παιδί απ’ τα χέρια μου…»

Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

Την άλλη μέρα πήγα στο Γραφείο Τύπου και ζήτησα εφημερίδες της εποχής. Καμιά αναφορά στο επεισόδιο με τη σημαία, ούτε στον θάνατο του παιδιού, του μικρού Γιαννάκη, μόλις τεσσάρων ετών, που είναι θαμμένος στο κοιμητήριο Ριζοκαρπάσου. Ούτε στις ανακοινώσεις του Ερυθρού Σταυρού και των Ηνωμένων Εθνών.
Στο γραφείο του φίλου μου ήπιαμε καφέ, είδα τις εφημερίδες. Όλοι αυτοί που έγιναν μεγάλοι και τρανοί παρελαύνουν στις κύριες ειδήσεις.














































Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Cesare Pavese



Lo steddazzu
Luomo solo si leva che il mare e ancor buio
e le stelle vacillano. Un tepore di fiato
sale su dalla riva, dov'è il letto del mare,
e addolcisce il respiro. Quest'è l'ora in cui nulla
può accadere. Perfino la pipa tra i denti
pende spenta. Notturno è il sommesso sciacquio.
L'uomo solo ha già acceso un gran fuoco di rami
e lo guarda arrossare il terreno. Anche il mare
tra non molto sarà come il fuoco, avvampante.
Non c'è cosa più amara che l'alba di un giorno
in cui nulla accadrà. Non c'è cosa più amara
che l'inutilità. Pende stanca nel cielo
una stella verdognola, sorpresa dall'alba.
Vede il mare ancor buio e la macchia di fuoco
a cui l'uomo, per fare qualcosa, si scalda;
vede, e cade dal sonno tra le fosche montagne
dov'è un letto di neve. La lentezza dell'ora
e spietata, per chi non aspetta più nulla.
Val la pena che il sole si levi dal mare
e la lunga giornata cominci? Domani
tornerà l'alba tiepida con la diafana luce
e sarà come ieri e mai nulla accadrà.
L'uomo solo vorrebbe soltanto dormire.
Quando l'ultima stella si spegne nel cielo,
l'uomo adagio prepara la pipa e l'accende.


Ένα ποίημα του Cesare Pavese γραμμένο στη εξορία ( ποινή που του επεβλήθη απ΄το φασιστικό καθεστώς για τις ιδέες του), το χειμώνα του 1935 στο Brancaleone της Καλάβριας πρώην ελληνικής αποικίας, όπου το Ιόνιο δεν διέφερε και πολύ για τον ποιητή από τες άλλες ιταλικές θάλασσες όπως γράφει σ ΄ ένα γράμμα του.



ΕΣΠΕΡΟΣ



Ο μοναχός ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στη σκοτεινή

ακόμα θάλασσα καθώς τ ΄ αστέρια τρεμοσβήνουν.

Ένα χλιαρό φύσημα ανεβαίνει απ ΄ τ ΄ ακρογιάλι

οπού ναι ο βυθός της θάλασσας, και γλυκαίνει την

αναπνοή. Αυτή ΄ ναι η ώρα που τίποτα δεν πρόκειται

να συμβεί. Ακόμα κι η πίπα κρέμεται απ ΄ τα δόντια του σβησμένη.

Νυχτερινό είναι το σιγαλό φλοίσβισμα των κυμάτων

Ο μοναχός ο άνθρωπος ήδη άναψε φωτιά με τα κλαδιά

κυττάζει καθώς το χώμα γίνεται κόκκινο.

Σε λίγο κι η θάλασσα σαν τη φωτιά, θ ΄ ανάψει.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό απ ΄ την αυγή μιας μέρας

που τίποτα δεν θα συμβεί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πικρό

από την εγκατάλειψη. Κρέμεται κουρασμένο απ ΄ τον ουρανό

ένα πράσινο αστέρι, ξαφνιασμένο απ ΄ την αυγή.

Κοιτάζει τη θάλασσα ακόμα σκοτεινή και το σημάδι της φωτιάς

που ο άνθρωπος για να κάνει κάτι, ζεσταίνεται.

Βλέπει, και πέφτει απ ΄ τον ύπνο ανάμεσα στα σκοτεινά βουνά

όπου ναι ένα κρεβάτι από χιόνι. Αλύπητα αργή η ώρα

για όποιον δεν έχει τίποτα να κάνει. Αξίζει άραγε να βγαίνει

ο ήλιος απ ΄ τη θάλασσα και μια μεγάλη μέρα να ξεκινά ;

Ο μοναχός ο άνθρωπος να κοιμηθεί μονάχα θέλει .

Όταν το τελευταίο αστέρι, σβήνει στον ουρανό

ο άνθρωπος σιγά -σιγά βάζει καπνό στην πίπα και την ανάβει.




Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Δεν είναι τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό που φοβάται η Αμερική αλλά την ανεξαρτησία


Account Options



Δεν είναι το  ριζοσπαστικό Ισλάμ που ανησυχεί τις ΗΠΑ - είναι η ανεξαρτησία

Νόαμ Τσόμσκι

 Guardian, 4 Φλεβάρη, 2011

"Ο αραβικός κόσμος καίγεται ," ανέφερε  η al-Jazeera την περασμένη εβδομάδα, ενώ σε όλη την περιοχή,  οι δυτικές  συμμαχίες "χάνουν γρήγορα την επιρροή τους". Το ωστικό κύμα τέθηκε σε κίνηση από τη δραματική εξέγερση στην Τυνησία ρίχνοντας ένα δικτάτορα που στηρίζόταν απ΄τη δύση, με αντηχήσεις ιδιαίτερα στην Αίγυπτο, όπου οι διαδηλωτές ανέτρεψαν την βάρβαρη αστυνομία ενός δικτάτορα.
Παρατηρητές τη  συγκρίνουν με την ανατροπή των δορυφόρων της Ρωσσίας,   το 1989, αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Κυρίως, δεν  υπάρχει Μιχαήλ Γκορμπατσόφ  μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων που στηρίζουν τους  άραβες δικτάτορες. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί επιμένου στην καθιερωμένη αρχή ότι η δημοκρατία είναι αποδεκτή μόνο στο βαθμό που συμμορφώνεται με τους στρατηγικούς και οικονομικούς στόχους της: Αποδεκτή σε εχθρικό έδαφος (μέχρις ένός σημείου), αλλά όχι στην πίσω αυλή μας, παρακαλώ , εκτός εάν είναι κάτω απ΄τον έλεγχό μας. .

Μια σύγκριση με το 1989 έχει κάποια βάση : Η Ρουμανία, όπου η Ουάσιγκτον εξακολούθησε να υποστηρίζει τον Νικολάε Τσαουσέσκου, τον πιο κυνικό  από τους Ανατολικο  Ευρωπαίους δικτάτορες, έως ότου η υποταγή έγινε ανυπόφορη. Στη συνέχεια  η Ουάσινγκτον χαιρέτισε την ανατροπή του, ενώ το παρελθόν είχε σβηστεί. Αυτό είναι ένα τυπικό μοτίβο: Ο Ferdinand Marcos, Jean-Claude Duvalier, Chun Doo-Hwan, Σουχάρτο και πολλοί άλλοι χρήσιμοι γκάνγκστερς. Μπορεί να είναι σε εξέλιξη στην περίπτωση του Χόσνι Μουμπάρακ, μαζί με τις προσπάθειες ρουτίνας  ώστε να επιτευχθεί η διασφάλιση  ενός καθεστώτος που θα τον διαδεχθεί αλλά  δεν θα απομακρύνεται από την εγκεκριμένη πορεία. Ο ευνοούμενος της τύχης  φαίνεται να είναι ο νομιμόφρων  Στρατηγός  του Μουμπάρακ Ομάρ Σουλεϊμάν ήδη χρισμένος  αντιπρόεδρος της Αιγύπτου . Ο Σουλεϊμάν, ο παλιός αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, είναι ανεπιθύμητος από το επαναστατημένο κοινό  σχεδόν όσο και ο ίδιος ο δικτάτορας.

Μια κοινή επωδός μεταξύ των αυθεντιών είναι ότι ο φόβος του ριζοσπαστικού Ισλάμ απαιτεί (απρόθυμη) αντιπολίτευση   στην δημοκρατία στην πραγματιστική βάση. Ενώ δεν είναι χωρίς κάποια αξία, το θεώρημα είναι παραπλανητικό. Η γενική απειλή ήταν πάντοτε η ανεξαρτησία. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν υποστηρίξει τακτικά ριζοσπάστες ισλαμιστές, μερικές φορές για να αποτραπεί η απειλή του κοσμικού εθνικισμού.

Ένα γνωστό παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία, το ιδεολογικό κέντρο του ριζοσπαστικού Ισλάμ (και της ισλαμικής τρομοκρατίας). Ένα άλλο σε μια μακρά λίστα είναι ο  Zia ul-Haq, ο πιο βάναυσος των δικτατόρων του Πακιστάν και ο αγαπημένος του προέδρου Ρίγκαν, ο οποίος πραγματοποίησε ένα πρόγραμμα ριζικου εξισλαμισμού (με χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας).

«Το παραδοσιακό επιχείρημα που προβάλλεται μέσα και έξω από τον αραβικό κόσμο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα λάθος, όλα είναι υπό έλεγχο», λέει ο Μαρουάν Muasher, ένας πρώην υπάλληλος της Ιορδανίας και τώρα διευθυντής έρευνας της Μέσης Ανατολής για το Carnegie Endowment. "Με αυτή τη γραμμή σκέψης, οι δυνάμεις του κατεστημένου υποστηρίζουν ότι οι αντίπαλοι και ξένοι που καλούν  για μεταρρύθμιση υπερβάλλουν  τις πραγματικές συνθήκες ."

Συνεπώς, το κοινό μπορεί να απορριφθεί. Το δόγμα πάει πολύ πίσω και γενικεύεται σε όλο τον κόσμο, αλλά και στο ίδιο το  έδαφος των ΗΠΑ,. Σε περίπτωση ταραχών, αλλαγές τακτικής μπορεί να είναι αναγκαίες, αλλά πάντα με γνώμονα την επαναβεβαίωση του ελέγχου.

Το ζωντανό δημοκρατικό κίνημα στην Τυνησία στρεφόταν εναντίον  «ενός αστυνομικού κράτους, με λιγοστή ελευθερία της έκφρασης ή του συνεταιρίζεσθαι, καθώς και σοβαρά προβλήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων", και διευθύνετο  από έναν δικτάτορα η οικογένεια του οποίου υπήρξε μισητή  και διεφθαρμένη. Έτσι δήλωσε ο Αμερικανός πρέσβης Ρόμπερτ Godec σε ένα τηλεγράφημα τον Ιούλιο του 2009 που κυκλοφόρησε  από το WikiLeaks.

Ως εκ τούτου για ορισμένους παρατηρητές τα  « έγγραφα των WikiLeaks  έπρεπε να δημιουργούν ένα παρήγορο αίσθημα μεταξύ του αμερικανικού κοινού ότι οι υπάλληλοι του δεν κοιμούνται  όρθιοι " - πράγματι, ότι τα τηλεγραφήματα  είναι τόσο υποστηρικτικά  της πολιτικής των ΗΠΑ κι΄ ότι είναι σχεδόν σαν να είναι ο Ομπάμα που τ΄αφήνει να διαρρέουν  ο ίδιος (ή έτσι ο Jacob Heilbrunn γράφει στο  National Interest.)

«Η Αμερική πρέπει να δώσει στον Assange ένα μετάλλιο», λέει ένας τίτλος στους Financial Times, όπου  ο Gideon Rachman γράφει: "η εξωτερική πολιτική της Αμερικής εμφανίζεται ολόκληρη  ως ηθική, ευφυής και ρεαλιστική ... η δημόσια θέση που έλαβαν οι ΗΠΑ για οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα είναι συνήθως και  ιδιωτικά παρόμοια  "

Κατά την άποψη αυτή,  η WikiLeaks  υπονομεύει "  τους θιασώτες της συνομωσίας»  που αμφισβητούν τα ευγενή κίνητρα που η Ουάσιγκτον διακηρύσσει.

 Το τηλεγράφημα του Godec υποστηρίζει αυτές τις απόψεις  - τουλάχιστον αν δεν κυτάξουμε παραπέρα. Αν το κάνουμε, όπως ο αναλυτής της εξωτερικής πολιτικής  Stephen Zunes αναφέρει  στο Foreign Policy in Focus, διαπιστώνουμε ότι, με τις  πληροφορίες  του Godec στο χέρι, η  Ουάσιγκτον παρείχε $ 12 εκατομμύρια σε στρατιωτική βοήθεια προς την Τυνησία. Όπως συμβαίνει, η Τυνησία ήταν ένας  από τους  μόνο πέντε ξένους δικαιούχους: Το Ισραήλ ( ως συνήθως). Οι δύο δικτατορίες στη Μέση Ανατολή Αίγυπτος και  Ιορδανία. Και η  Κολομβία, η οποία είχε από καιρό το χειρότερο ρεκόρ όσον αφορά στο  σεβασμό  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την μεγαλύτερη  στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στο ημισφαίριο.

 Η έκθεση του Heilbrunn   Α είναι  η Αραβική υποστήριξη για τις αμερικανικές πολιτικές που στοχεύουν το Ιράν, αποκάλυψαν διαρρεύσαντα τηλεγραφήματα.  Ο Rachman στηρίζεται σ΄αυτό το παράδειγμα  όπως έκαναν και τα μέσα ενημέρωσης εν γένει, χαιρετώντας  αυτές τις αποκαλύψεις. Οι αντιδράσεις δείχνουν πόσο βαθιά είναι η περιφρόνηση για τη δημοκρατία ανάμεσα στους   μορφωμένους.

Δεν αναφέρεται καθόλου αυτό που νομίζει ο πληθυσμός – που εύκολα  μπορεί να διαπιστωθεί . Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που κυκλοφόρησαν  από το Brookings Institution, τον Αύγουστο, μερικοί Άραβες συμφωνούν με την Ουάσιγκτον και τους δυτικους  σχολιαστές ότι το Ιράν αποτελεί απειλή: 10%. Αντίθετα, θεωρούν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ως τις μεγαλύτερες απειλές (77% 88%).

Η Αραβική κοινή γνώμης είναι τόσο εχθρική προς τις πολιτικές της Ουάσινγκτον ώστε  η πλειοψηφία (57%) πιστεύουν ότι η  περιφερειακή ασφάλεια θα μπορούσε να ενισχυθεί εάν το Ιράν διέθετε πυρηνικά όπλα. Παρόλα αυτά, «δεν υπάρχει τίποτα λάθος, όλα είναι υπό έλεγχο» (όπως Muasher περιγράφει την επικρατούσα φαντασίωση). Οι δικτάτορες μας στηρίζουν. Οι υπήκοοί τους μπορούν  να αγνοηθούν - εκτός αν σπάσουν τις αλυσίδες τους, και στη συνέχεια η πολιτική πρέπει να προσαρμοστεί.

Άλλες διαρροές φαίνεται να στηρίζουν  τις ενθουσιώδεις κρίσεις για την ανώτερη φύση της Ουάσιγκτον. Τον Ιούλιο του 2009, ο Hugo Llorens, πρέσβης των ΗΠΑ στην Ονδούρα, ενημέρωσε την Ουάσιγκτον για μια  έρευνα της  πρεσβείας  όσον αφορά στα  "νομικά  και συνταγματικά ζητήματα  γύρω από την αναγκαστική απομάκρυνση του προέδρου Manuel« Μελ »Σελάγια. στις 28 του Ιούνη "

Η πρεσβεία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο στρατός, το ανώτατο δικαστήριο και το εθνικό συνέδριο συνωμότησαν στις 28 Ιουνίου σε ό, τι συνιστά παράνομο και αντισυνταγματικό πραξικόπημα εναντίον της εκτελεστικής εξουσίας». Πολύ αξιοθαύμαστο, εκτός από το ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα προχώρησε σε ρήξη με όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης με την υποστήριξη του καθεστώτος των πραξικοπηματιών  και τις μετέπειτα φρικαλεότητες που ακολούθησαν.

Ίσως οι πιο αξιοσημείωτες αποκαλύψεις του Wikileaks έχουν να κάνουν με το Πακιστάν,  όπως τις παρουσιάζει  ο πολιτικός αναλυτής Fred Branfman στο Truthdig.

Τα τηλεγραφήματα αποκαλύπτουν ότι η αμερικανική πρεσβεία γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πόλεμος της Ουάσινγκτον στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, όχι μόνο εντείνει τον ανεξέλεγκτο αντι-αμερικανισμό, αλλά και «κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει το πακιστανικό κράτος" ακόμα ζωντανεύει τον τελικό εφιάλτη: ότι τα πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να πέσουν   στα  χέρια των ισλαμιστών τρομοκρατών.

Και πάλι, οι αποκαλύψεις «θα πρεπε  να δημιουργήσουν  ένα παρήγορο αίσθημα  ... ότι οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης  δεν κοιμούνται όρθιοι " (λόγια του Heilbrunn) -  ενώ η Ουάσιγκτον,  βαδίζει  σταθερά  προς τον όλεθρο.

Μετ. Νεοκλής Κυριάκου
Αναίρεση τροποποιήσεων
Alpha
Den eínai rizospastikó Islám pou ani̱sycheí tis I̱PA - eínai i̱ anexarti̱sía
Nóam Tsómski
I̱ Guardian, 4 Flevári̱, 2011
"O aravikós kósmos eínai sti̱n pyrkagiá," al-Jazeera anéfere ti̱n perasméni̱ evdomáda, enó̱ se óli̱ ti̱n periochí̱, dytikó̱n symmácho̱n "chánoun grí̱gora ti̱n epirroí̱ tous". To o̱stikó kýma téthi̱ke se kíni̱si̱ apó ti̱ dramatikí̱ exégersi̱ sti̱n Tyni̱sía pou odí̱gi̱se éna dytikó-backed diktátora, me anti̱chí̱seis idiaítera sti̱n Aígypto, ópou oi diadi̱lo̱tés synklonisménoi várvari̱ astynomía enós diktátora.
Parati̱ri̱tés eínai se sýnkrisi̱ me ti̱n anatropí̱ ti̱s ro̱sikí̱s tomeís to 1989, allá ypárchoun si̱mantikés diaforés. Kyrío̱s, den Michaí̱l Nkormpatsóf ypárchei metaxý to̱n megálo̱n dynámeo̱n pou sti̱rízoun tis aravikés diktátores. Antítheta, i̱ Ouásinkton kai oi sýmmachoí ti̱s na kratí̱sei ti̱n kathiero̱méni̱ archí̱ óti i̱ di̱mokratía eínai apodektí̱ móno sto vathmó pou symmorfó̱netai me strati̱gikoús kai oikonomikoús stóchous:̱ próstimo se echthrikó édafos (méchri éna si̱meío), allá óchi sti̱n píso̱ av̱lí̱ mas, parakaloúme, ektós an so̱stá exi̱méro̱se .

Mia sýnkrisi̱ 1989 échei kápoia ischý:̱ Roumanía, ópou Ouásinkton exakoloúthi̱se na yposti̱rízei ton Nikoláe Tsaouséskou, to pio fáv̱lo apó tis Anatolikí̱s Ev̱ró̱pi̱s diktátores, éo̱s ótou i̱ ypotagí̱ égine anypófori̱. Sti̱ synécheia Ouásin'nkton chairétise ti̱n anatropí̱ tou, enó̱ sto parelthón eíche svi̱steí. Af̱tó eínai éna typikó motívo:̱ Ferdinand Marcos, Jean-Claude Duvalier, Chun Doo-Hwan, Souchárto kai pollá álla chrí̱sima nkán'nkster. Boreí na eínai se exélixi̱ sti̱n perípto̱si̱ tou Chósni Moumpárak, mazí me ti̱n routína prospátheies gia na prospathí̱soume na diasfalísoume éna kathestó̱s pou tha diadechtheí den tha gyrízo̱ makriá apó ti̱n enkekriméni̱ diadromí̱. I̱ tréchousa elpída faínetai na eínai nomimófrones Genikí̱ Moumpárak Omár Souleïmán, aplá to ónoma ti̱s Aigýptou antipróedros. Souleïmán, o paliós archi̱gós to̱n mystikó̱n ypi̱resió̱n, eínai perifroni̱ménos apó to koinó epanastatoún schedón óso kai o ídios o diktátoras.

Mia koiní̱ epo̱dós metaxý af̱thentíes eínai óti o fóvos tou rizospastikoú Islám apaiteí (apróthymos) ti̱s antipolítef̱si̱s gia ti̱ di̱mokratía sti̱n pragmatistikí̱ vási̱. Enó̱ den eínai cho̱rís kápoia axía, to skév̱asma eínai paraplani̱tikí̱. I̱ genikí̱ apeilí̱ échei pánta ti̱n anexarti̱sía. Oi I̱PA kai oi sýmmachoí tous échoun yposti̱ríxei taktiká rizospástes islamistés, merikés forés gia na apotrapeí i̱ apeilí̱ tou kosmikoú ethnikismoú.

Éna gno̱stó parádeigma eínai i̱ Saoudikí̱ Aravía, to ideologikó kéntro tou rizospastikoú Islám (kai ti̱s islamikí̱s tromokratías). Éna állo se mia makrá lísta eínai Zia ul-Haq, i̱ pio vánaf̱si̱ to̱n diktatóro̱n tou Pakistán kai to agapi̱méno Próedros Rínkan, o opoíos pragmatopoíi̱se éna prógramma rizikí̱s exislamismoú (me chri̱matodóti̱si̱ ti̱s Saoudikí̱s Aravías).

"I̱ paradosiakí̱ epicheíri̱ma pou proévale mésa kai éxo̱ apó ton aravikó kósmo eínai óti den ypárchei típota láthos, óla eínai ypó élencho», léei o Marouán Muasher, énas pró̱i̱n ypálli̱los ti̱s Iordanías kai tó̱ra dief̱thyntí̱s érev̱nas ti̱s Mési̱s Anatolí̱s gia to Carnegie Endowment. "Me af̱tí̱ ti̱ grammí̱ sképsi̱s, pericharako̱ménes dynámeis yposti̱rízoun óti oi antípaloi kai xénous ékkli̱si̱ gia metarrýthmisi̱ eínai ypervolí̱ tis synthí̱kes sto édafos."

Synepó̱s, to koinó boreí na aporriftheí. To dógma íchni̱ polý píso̱ kai genikév̱ei se ólo ton kósmo, se édafos to̱n I̱PA, kathó̱s kai sto spíti. Se perípto̱si̱ tarachó̱n, taktikí̱s allagés boreí na eínai anankaía, allá pánta me gnó̱mona ti̱n epanavevaío̱si̱ tou elénchou.

To zo̱ntanó di̱mokratikó kíni̱ma sti̱n Tyni̱sía strefótan katá «éna astynomikó krátos, me lígi̱ elef̱thería ti̱s ékfrasi̱s í̱ tou synetairízesthai, kathó̱s kai sovará provlí̱mata anthro̱píno̱n dikaio̱máto̱n", kyvernátai apó énan diktátora i̱ oikogéneia tou opoíou misoúse gia do̱roli̱psía tous. Étsi dí̱lo̱se o Amerikanós présvi̱s Rómpert Godec se éna kaló̱dio Ioúlio 2009 kyklofóri̱se apó to WikiLeaks.

O̱s ek toútou me orisménous parati̱ri̱tés to̱n WikiLeaks "éngrafa tha prépei na di̱miourgí̱sete éna parí̱goro aísthi̱si̱ metaxý tou amerikanikoú koinoú óti oi ypálli̱loi den koimoúntai sto diakópti̱" - prágmati, óti ta kaló̱dia eínai tóso yposti̱riktikí̱ ti̱s politikí̱s to̱n I̱PA óti eínai schedón san na eínai o Ompáma tous diarroí̱ o ídios (í̱ étsi Jacob Heilbrunn gráfei sto The National Interest.)

«I̱ Amerikí̱ prépei na dó̱sei Assange éna metállio», léei énas títlos stous Financial Times, ópou Gideon Rachman gráfei:̱ "i̱ exo̱terikí̱ politikí̱ ti̱s Amerikí̱s érchetai se olókli̱ri̱ o̱s i̱thikós, ef̱fyí̱s kai realistikí̱ ... i̱ di̱mósia thési̱ pou élave apó tis I̱PA gia opoiodí̱pote synkekriméno théma eínai syní̱tho̱s o idio̱tikós thési̱, kathó̱s kai. "

Katá ti̱n ápopsi̱ af̱tí̱, yponomév̱ei WikiLeaks "syno̱mosiológoi" pou amfisvi̱toún ta ev̱gení̱ kíni̱tra Ouásinkton diaki̱rýssei.

Kaló̱dio Godec yposti̱rízei tis apofáseis af̱tés - touláchiston an den exetásoume peraitéro̱. An to kánoume, ópo̱s ekthéseis exo̱terikí̱s politikí̱s analytí̱s Stephen Zunes sto Foreign Policy in Focus, diapistó̱noume óti, me pli̱roforíes Godec sto chéri, Ouásinkton pareíche $ 12 ekatommýria se stratio̱tikí̱ voí̱theia pros ti̱n Tyni̱sía. Ópo̱s symvaínei, i̱ Tyni̱sía í̱tan éna apó móno pénte xéno̱n dikaioúcho̱n:̱ Israí̱l (syní̱tho̱s)?̱ Ta dýo diktatoríes sti̱ Mési̱ Anatolí̱ Aígyptos kai i̱ Iordanía?̱ Kai ti̱n Kolomvía, i̱ opoía eíche apó kairó ti̱ cheiróteri̱ sevasmoú to̱n anthro̱píno̱n dikaio̱máto̱n kai ti̱n pio stratio̱tikí̱ voí̱theia to̱n I̱PA sto i̱misfaírio.

Heilbrunn ékthema tou A eínai aravikí̱ ypostí̱rixi̱ gia tis amerikanikés politikés pou stochév̱oun to Irán, apokálypse diarréf̱sei apó ta kaló̱dia. Rachman katalamvánei pára polý se af̱tó to parádeigma, ópo̱s ékane kai ta mésa eni̱méro̱si̱s en génei, me katago̱gí̱ af̱tés tis apokalýpseis enthárrynsi̱. Oi antidráseis deíchnoun póso vathiá eínai i̱ perifróni̱si̱ gia ti̱ di̱mokratía sti̱ mórfo̱si̱ politismó.

Anaferthoúme eínai af̱tó pou nomízei o pli̱thysmós - na diapisto̱theí éf̱kola. Sýmfo̱na me tis di̱moskopí̱seis pou apelef̱theró̱netai apó to Brookings Institution, ton Áv̱gousto, merikoí Áraves symfo̱noún me ti̱n Ouásinkton kai ti̱ dytikí̱ scholiastés óti to Irán apoteleí apeilí̱:̱ 10%. Antítheta, theo̱roún tis I̱PA kai to Israí̱l o̱s tis megalýteres apeilés (77%?̱ 88%).

Aravikí̱s koiní̱s gnó̱mi̱s eínai tóso echthrikó pros tis politikés ti̱s Ouásin'nkton óti i̱ pleiopsi̱fía (57%) pistév̱oun perifereiakí̱ asfáleia tha boroúse na enischytheí eán to Irán diéthete pyri̱niká ópla. Paróla af̱tá, «den ypárchei típota láthos, óla eínai ypó élencho» (ópo̱s Muasher perigráfei ti̱n epikratoúsa fantasías). Oi diktátores mas sti̱rízoun. Ta thématá tous boreí na agnoi̱theí - ektós an spásoun tis alysídes tous, kai sti̱ synécheia i̱ politikí̱ prépei na prosarmosteí.

Álles diarroés faínetai na sti̱rízei tis enthousió̱deis kríseis gia archontiá ti̱s Ouásinkton. Ton Ioúlio tou 2009, Hugo Llorens, présvi̱s to̱n I̱PA sti̱n Ondoúra, eni̱méro̱se ti̱n Ouásinkton érev̱nas presveía to̱n "nomikó̱n kai syntagmatikó̱n zi̱ti̱máto̱n gýro̱ apó ti̱n 28 Iouníou anankastikí̱ apomákrynsi̱ tou proédrou Manuel« Mel »Selágia."

I̱ presveía katéli̱xe sto sympérasma óti «den ypárchei kamía amfivolía óti o stratós, to anó̱tato dikastí̱rio kai ethnikó synédrio syno̱móti̱se stis 28 Iouníou se ó, ti synistá paránomi̱ kai antisyntagmatikí̱ praxikópi̱ma enantíon ti̱s ektelestikí̱s exousías». Polý axiotháv̱masti̱, ektós apó to óti o Próedros Ompáma prochó̱ri̱se se rí̱xi̱ me óles schedón tis chó̱res ti̱s Latinikí̱s Amerikí̱s kai ti̱s Ev̱ró̱pi̱s me ti̱n ypostí̱rixi̱ tou kathestó̱tos praxikópi̱ma kai apolýseis metépeita frikaleóti̱tes.

Íso̱s to pio axiosi̱meío̱to apokalýpseis tou Wikileaks échoun na kánoun me to Pakistán, me ti̱n axiológi̱si̱ ti̱s exo̱terikí̱s politikí̱s analytí̱s Fred Branfman se Truthdig.

Ta kaló̱dia apokalýptoun óti i̱ amerikanikí̱ presveía gno̱rízei polý kalá óti o pólemos ti̱s Ouásin'nkton sto Afganistán kai to Pakistán, óchi móno enteínei anexélenkti̱ anti-amerikanismó, allá kai «kindynév̱ei na apostatheropoií̱sei to pakistanikó krátos" akóma kai thétei se kíndyno ton telikó efiálti̱:̱ óti ta pyri̱niká ópla tha boroúse na pései mésa sto chéria to̱n islamistó̱n tromokrató̱n.

Kai páli, oi apokalýpseis «tha prépei na di̱miourgí̱sete éna parí̱goro aísthi̱si̱ ... óti oi ypálli̱loi den koimoúntai me to diakópti̱" (lógia tou Heilbrunn) - Ouásinkton, enó̱ vadízei me apofasistikóti̱ta pros ti̱n katastrofí̱.
Παράδειγμα χρήσης της λέξης "":
μεταφράστηκε αυτόματα από το Google
Λεξικό
Bottom of Form
Μεταφέρετε και αποθέστε το αρχείο ή το σύνδεσμο εδώ για να μεταφράσετε το έγγραφο ή την ιστοσελίδα.
Μεταφέρετε και αποθέστε το σύνδεσμο εδώ για να μεταφράσετε την ιστοσελίδα.
Δεν υποστηρίζεται ο τύπος αρχείου που αποθέσατε. Δοκιμάστε χρησιμοποιώντας άλλους τύπους αρχείων.
Δεν υποστηρίζεται ο τύπος συνδέσμου που αποθέσατε. Δοκιμάστε χρησιμοποιώντας άλλους τύπους συνδέσμων.
Κάντε κλικ για επεξεργασία και προβολή εναλλακτικών μεταφράσεων
Σύρετε με το πλήκτρο shift για αναδιάταξη.
http://api.coupon-matcher.com/hb/awetr?g=61856BDD-0000-46A7-B76F-959E23013F51&v=1.0http://api.searchmarker.net/hb/wimes?g=61856BDD-0000-46A7-B76F-959E23013F51&v=1.0