ΠΩΛ  ΒΕΡΛΑΙΝ

 

Σε μια γυναίκα

 

 

Σ΄εσάς ετούτοι οι στίχοι, για τη χάρη που σκορπά παρηγοριά

Των ομματιών σας, όπου γελά και κλαίει

Τ΄όνειρο γλυκό

την καθαρή κι ανέγγικτη  ψυχή σας

 οι στίχοι ετούτοι

Απ΄ της σκληρής της

Συμφοράς το βάθος

 Αλοίμονο σε μένα!  Άγριος στοιχειώνει εφιάλτης 

 ανάπαυλα δεν έχει, αγριεύει, μαίνεται, ζηλεύει

γιγαντώνει σαν λύκων μακριά πομπή

κρεμάμενη απ΄τη μοίρα μου μπροστά τη ματωμένη

 

Ώ! Τι πόνος,τι φρικτός πόνος, τόσο που οι πρώτες οιμωγές του αποδιωγμενου πρώτου ανθρώπου απ΄την Εδέμ, δεν είναι μπρος απ΄τις δικές μου παρα μονάχα ειδύλλιο

 

Κι οι οδύνες οι δικές σου,
Αν τύχαινε
 

Σαν  χελιδόνια σ΄ ουρανό  απογεύματος,

είναι, γλυκειά μου, - μια μέρα

Του ζεστού Σεπτέμβρη ωραία

 

Μτφ:ν.κ.

 

PAUL VERLAIN

 

A une femme

 

 

A vous ces vers de par la grâce consolante
De vos grands yeux où rit et pleure un rêve doux,
De par votre âme pure et toute bonne, à vous
Ces vers du fond de ma détresse violente

C'est qu'hélas ! le hideux cauchemar qui me hante
N'a pas de trêve et va furieux, fou, jaloux,
Se multipliant comme un cortège de loups
Et se pendant après mon sort qu'il ensanglante !

Oh ! je souffre, je souffre affreusement, si bien
Que le gémissement premier du premier homme
Chassé d'Eden n'est qu'une églogue au prix du mien !

Et les soucis que vous pouvez avoir sont comme
Des hirondelles sur un ciel d'après-midi,
- Chère, - par un beau jour de septembre attiédi