ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ
Πάντα του άρεσε να κάθεται στην αποβάθρα, να
κοιτάζει το νερό να λαμπυρίζει, το φως να διαθλάται σε χίλιους ιριδισμούς
κυματιστούς. Μια φορά δοκίμασε να κάνει τον ψαρά.μοναδικό ένα τσίμπημα και
τίποτ΄άλλο.ο άλλος πηγαινοερχόταν άλλαζε τοποθεσία,έρριχνε τ΄αγγίστρι έπιανε έδινε
και στη γάτα που τον ακολουθούσε από κοντά.πιάσανε λίγη κουβέντα και τον
ειρωνεύτηκε που δεν έπιανε ψάρια.εσείς του είπε οι αδαείς πρέπει να φοράτε
ειδικά φανελάκια να γράφουνε επάνω, αδαείς, μαθητευόμενοι.έτσι,μερικοί τη
βρίσκουνε με την κακία,το σκώμμα,την κοροϊδία.τι να κάνουμε.αυτός να προσπαθεί
να μην πληγώσει ούτε τον πιο παρακατιανό άνθρωπο,ενώ κάποιοι άλλοι, το
αντίθετο.θυμήθηκε εκείνο τον άχρηστο καθηγητή που με το παραμικρό έθιγε τους
άλλους.πόσα κόμπλεξ θεέ μου.είναι κι ο φρόϋντ πεθαμένος χρόνια να τους γειάνει,
πάνω στο ανάκλιντρο της ψυχαναλυσης.διότι κάποια αιτία έχουν όλα,κι ο φονιάς εκείνος,
κάποια αιτία θάχε που έπνιγε τις άτυχες εκείνες γυναίκες κι ύστερα τις πετουσε
στις τοξικές λίμνες.σίγουρα ακεφτόταν πως ύστερα από χρόνια και να τις εύρισκαν
θάχαν γίνει υλί και λάσπη τίποτα για ν΄αναγνωρίσουν οι ιατροδικαστές.έπεσε έξω όμως.
Όσες τσιμεντόπλακες και νάβαλε πάλι πάνω βγηκανε σαν άγριες ερινύες και τον
καταδιώκουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου