ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ
Η Αντίσταση και το φως της
Έτσι έφτασα τις μέρες της Αντίστασης δίχως
Να γνωρίζω τίποτα παρά μόνο το ύφος:
Ήταν ύφος όλο φως, βαρυσήμαντη συνείδηση του ήλιου.
Δεν μπορούσε ποτέ να μαραθεί, ούτε για μια στιγμή, ούτε κι όταν η Ευρώπη βρίσκονταν στην πιο θανατερή αγρύπνια της.
Φύγαμε στο κάρο φορτωμένα τα πράματά μας απ΄την Casarsa σ΄ένα χωριό χαμένο ανάμεσα στ΄αρδευτικά κανάλια και τα κλήματα:
Κι ήταν καθάριο φως.ο αδελφός μου έφυγε, ένα σιωπηλό πρωινό του μάρτη, πάνω σ΄ένα τρένο, κρυφά, μέσα στο βιβλίο το πιστόλι: κι ήταν καθάριο φως.
Έζησε κάμποσο στα βουνά,που ξημέρωναν σχεδόν παραδεισένια μέσα στο ζοφερό γαλάζιο της φριουλανής πεδιάδας: κι ηταν καθάριο φως.μεσα στη σοφίτα του αγροτόσπιτου η μητέρα κοίταζε πάντα χαμένα εκείνα τα βουνά, γνωρίζοντας ήδη το πεπρωμένο:κι ήταν καθάριο φως.με τους λίγους χωριάτες γύρω ζούσα μια ένδοξη ζωή καταδιωγμένου από άγριες διαταγές:κι ήταν φως καθάριο.ήρθε η μέρα του θανάτου και της λευτεριάς, ο κόσμος βασανισμένος αναγνωρίστηκε νέος μέσα στο φως...
Εκείνο το φως ήταν ελπίδα της δικαιοσύνης: δεν γνώριζα ποιας: η Δικαιοσύνη.Το Φως είναι πάντοτε όμοιο με άλλο φως. Ύστερα άλλαξε: από φως ζωντανό, αβέβαιη αυγή, μια αυγή που μεγάλωνε, πλάτυνε πάνω απ΄τους φριουλιανούς κάμπους , πάνω στα κανάλια της άρδευσης. Φώτιζε τους εργάτες που πολεμούσαν. Έτσι η αυγή που γενιόταν ήταν ένα φως έξω απ΄την αιωνιότητα του ύφους...
Στην ιστορία η δικαιοσύνη υπήρξε συνείδηση μιας ανθρώπινης μοιρασιάς του πλούτου, κι η ελπίδα είχε πια κανούριο φως.
Μτφ: Νεοκλής Κυριάκου
Pier Paolo Pasolini
(da: La religione del mio tempo,
Bestemmia. Tutte le poesie, vol. I, Garzanti, Milano 1993)
La Resistenza e la sua luce
Così giunsi ai giorni della Resistenza senza saperne nulla se non lo stile: fu stile tutta luce, memorabile coscienza di sole. Non poté mai sfiorire, neanche per un istante, neanche quando l' Europa trem nella più morta vigilia. Fuggimmo con le masserizie su un carro da Casarsa a un villaggio perduto tra rogge e viti: ed era pura luce. Mio fratello partì, in un mattino muto di marzo, su un treno, clandestino, la pistola in un libro: ed era pura luce. Visse a lungo sui monti, che albeggiavano quasi paradisiaci nel tetro azzurrino del piano friulano: ed era pura luce. Nella soffitta del casolare mia madre guardava sempre perdutamente quei monti, già conscia del destino: ed era pura luce. Coi pochi contadini intorno vivevo una gloriosa vita di perseguitato dagli atroci editti: ed era pura luce. Venne il giorno della morte e della libertà, il mondo martoriato si riconobbe nuovo nella luce...
Quella luce era speranza di giustizia: non sapevo quale: la Giustizia. La luce è sempre uguale ad altra luce. Poi vari : da luce divent incerta alba, un'alba che cresceva, si allargava sopra i campi friulani, sulle rogge. Illuminava i braccianti che lottavano. Così l'alba nascente fu una luce fuori dall'eternità dello stile... Nella storia la giustizia fu coscienza d'una umana divisione di ricchezza, e la speranza ebbe nuova luce.
Pier Paolo Pasolini
Η Αντίσταση και το φως της
Έτσι έφτασα τις μέρες της Αντίστασης δίχως
Να γνωρίζω τίποτα παρά μόνο το ύφος:
Ήταν ύφος όλο φως, βαρυσήμαντη συνείδηση του ήλιου.
Δεν μπορούσε ποτέ να μαραθεί, ούτε για μια στιγμή, ούτε κι όταν η Ευρώπη βρίσκονταν στην πιο θανατερή αγρύπνια της.
Φύγαμε στο κάρο φορτωμένα τα πράματά μας απ΄την Casarsa σ΄ένα χωριό χαμένο ανάμεσα στ΄αρδευτικά κανάλια και τα κλήματα:
Κι ήταν καθάριο φως.ο αδελφός μου έφυγε, ένα σιωπηλό πρωινό του μάρτη, πάνω σ΄ένα τρένο, κρυφά, μέσα στο βιβλίο το πιστόλι: κι ήταν καθάριο φως.
Έζησε κάμποσο στα βουνά,που ξημέρωναν σχεδόν παραδεισένια μέσα στο ζοφερό γαλάζιο της φριουλανής πεδιάδας: κι ηταν καθάριο φως.μεσα στη σοφίτα του αγροτόσπιτου η μητέρα κοίταζε πάντα χαμένα εκείνα τα βουνά, γνωρίζοντας ήδη το πεπρωμένο:κι ήταν καθάριο φως.με τους λίγους χωριάτες γύρω ζούσα μια ένδοξη ζωή καταδιωγμένου από άγριες διαταγές:κι ήταν φως καθάριο.ήρθε η μέρα του θανάτου και της λευτεριάς, ο κόσμος βασανισμένος αναγνωρίστηκε νέος μέσα στο φως...
Εκείνο το φως ήταν ελπίδα της δικαιοσύνης: δεν γνώριζα ποιας: η Δικαιοσύνη.Το Φως είναι πάντοτε όμοιο με άλλο φως. Ύστερα άλλαξε: από φως ζωντανό, αβέβαιη αυγή, μια αυγή που μεγάλωνε, πλάτυνε πάνω απ΄τους φριουλιανούς κάμπους , πάνω στα κανάλια της άρδευσης. Φώτιζε τους εργάτες που πολεμούσαν. Έτσι η αυγή που γενιόταν ήταν ένα φως έξω απ΄την αιωνιότητα του ύφους...
Στην ιστορία η δικαιοσύνη υπήρξε συνείδηση μιας ανθρώπινης μοιρασιάς του πλούτου, κι η ελπίδα είχε πια κανούριο φως.
Μτφ: Νεοκλής Κυριάκου
Pier Paolo Pasolini
(da: La religione del mio tempo,
Bestemmia. Tutte le poesie, vol. I, Garzanti, Milano 1993)
La Resistenza e la sua luce
Così giunsi ai giorni della Resistenza senza saperne nulla se non lo stile: fu stile tutta luce, memorabile coscienza di sole. Non poté mai sfiorire, neanche per un istante, neanche quando l' Europa trem nella più morta vigilia. Fuggimmo con le masserizie su un carro da Casarsa a un villaggio perduto tra rogge e viti: ed era pura luce. Mio fratello partì, in un mattino muto di marzo, su un treno, clandestino, la pistola in un libro: ed era pura luce. Visse a lungo sui monti, che albeggiavano quasi paradisiaci nel tetro azzurrino del piano friulano: ed era pura luce. Nella soffitta del casolare mia madre guardava sempre perdutamente quei monti, già conscia del destino: ed era pura luce. Coi pochi contadini intorno vivevo una gloriosa vita di perseguitato dagli atroci editti: ed era pura luce. Venne il giorno della morte e della libertà, il mondo martoriato si riconobbe nuovo nella luce...
Quella luce era speranza di giustizia: non sapevo quale: la Giustizia. La luce è sempre uguale ad altra luce. Poi vari : da luce divent incerta alba, un'alba che cresceva, si allargava sopra i campi friulani, sulle rogge. Illuminava i braccianti che lottavano. Così l'alba nascente fu una luce fuori dall'eternità dello stile... Nella storia la giustizia fu coscienza d'una umana divisione di ricchezza, e la speranza ebbe nuova luce.
Pier Paolo Pasolini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου