Noam Chomsky
To
κουτόχορτο είναι για τους πολλούς και τους οκνηρούς. Είναι ευκολομάσητο, ευκολοχώνευτο, και το
βρίσκεις παντού. Το σύστημα δουλεύει καλά γι αυτό.Τους στοχαστές σαν τον
Τσιόμσκυ, τους βρίσκεις κι αυτούς εύκολα άμα τους ψάξεις. Η αλήθεια
θέλει θάρρος, η αφύπνιση προκαλεί κάποιες στιγμιαίες αντιδράσεις, αν την
συνηθίσεις όμως θα συμμετέχεις στα κοινά αφυπνισμένος και όχι καθεύδων όπως είπε
κι ο Ηράκλειτος. Διότι όπως τόγραψε, είτε κοιμάσαι είτε είσαι ξύπνιος δεν παύεις από του να είσαι συνεργός σε ό,τι
γίνεται γύρω σου.( τοὺς
καθεύδοντας
ἐργάτας
εἶναι
καὶ
συνεργοὺς
τῶν
ἐν
τῷ
κόσμῳ
γινομένων.)
Συναίνεση χωρίς συναίνεση
αποσπάσματα από το βιβλίο
Το
κέρδος πάνω από τους ανθρώπους
από τον Νόαμ Τσόμσκι
Seven Stories Press, 1999
«That people must submit is taken for granted pretty much across the spectrum.
In a democracy, the governed have the right to consent, but nothing more than
that. In the terminology of modern progressive thought, the population may be
"spectators," but not "participants," apart from occasional
choices among leaders representing authentic power. That is the political
arena. The general population must be excluded entirely from the economic
arena, where what happens in the society is largely determined. Here the public
is to have no role, according to prevailing democratic theory.»
... Με τα χρόνια,
λαϊκές δυνάμεις έχουν επιδιώξει να κερδίσουν μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση
των υποθέσεων τους, με κάποια επιτυχία, παράλληλα με πολλές ήττες. Εν τω
μεταξύ, ένα προπαγανδιστικό σώμα σκέψης
έχει αναπτυχθεί για να δικαιολογήσει την αντίσταση της ελίτ για τη δημοκρατία.
Αυτοί που ελπίζουν να κατανοήσουν το παρελθόν και να διαμορφώσουν το μέλλον
καλά θα κάνουν να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή όχι μόνο στην πρακτική αλλά και στο
δογματικό πλαίσιο που το υποστηρίζει.
Τα θέματα εξετάστηκαν πριν από 250
χρόνια από τον David Hume στο κλασικό του έργο. Τον Hume ερέθιζε πολύ «η ευκολία με την οποία οι πολλοί διατελούσαν
υπό τον έλεγχο των ολίγων, η απεριόριστη υποταγή με την οποία οι άνθρωποι
παραδίδουν την μοίρα τους στους
κυβερνώντες . Αυτό του έκανε εντύπωση,
γιατί «η δύναμη είναι πάντα στην πλευρά των κυβερνωμένων." Αν οι άνθρωποι
το συνειδητοποιούσαν , θα ξεσηκώνονταν
για να ανατρέψουν τους αφέντες τους. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση
στηρίζεται στον έλεγχο της γνώμης, μια
αρχή που "καλύπτει τις πιο δεσποτικές και περισσότερες στρατιωτικές
κυβερνήσεις, καθώς και τις πιο ελεύθερες και πιο δημοφιλείς."
Ο Hume σίγουρα έχει υποτιμήσει την αποτελεσματικότητα της ωμής
βίας. Μια πιο ακριβής εκδοχή είναι ότι «όσο πιο
ελεύθερη και δημοφιλής» μια κυβέρνηση, τόσο περισσότερο καθίσταται
αναγκαίο να βασίζεται στον έλεγχο της γνώμης για να εξασφαλίσει την υποταγή
προς τους άρχοντες.
Ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούουν θεωρείται δεδομένο λίγο πολύ σε όλο το
φάσμα. Σε μια δημοκρατία, οι κυβερνώμενοι
έχουν το δικαίωμα να συναινούν, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό.
Σύμφωνα με την ορολογία της σύγχρονης προοδευτικής σκέψης, ο πληθυσμός μπορεί
να είναι «θεατής», αλλά όχι «συμμετέχων», εκτός από περιστασιακές επιλογές
μεταξύ των ηγετών που εκπροσωπούν αυθεντική εξουσία. Αυτό είναι το πολιτικό
σκηνικό. Ο γενικός πληθυσμός πρέπει να αποκλείεται εξ ολοκλήρου από την
οικονομική αρένα, όπου ό, τι συμβαίνει στην κοινωνία εκεί καθορίζεται σε μεγάλο
βαθμό. Εδώ το κοινό είναι να μην έχει κανένα ρόλο, σύμφωνα με την επικρατούσα
δημοκρατική θεωρία.
***
... Οι ιδρυτές επανέλαβαν τα συναισθήματα των βρετανών «ανδρών της βέλτιστης
ποιότητας» με τις ίδιες σχεδόν λέξεις.
Όπως το έθεσε ένας «Όταν αναφέρω το κοινό, εννοώ ότι περιλαμβάνει μόνο το
ορθολογικο μέρος της. Η άδαείς και χυδαίοι είναι εξίσου ακατάλληλοι να κρίνουν τους τρόπους [της κυβέρνησης], όπως και το να
διαχειριστούν τα ηνία [της]. " Οι άνθρωποι είναι ένα "μεγάλο θηρίο"
που πρέπει να τιθασευτεί, δήλωσε ο συνάδελφός του Alexander Hamilton. Οι
επαναστατικοί και ανεξάρτητοι αγρότες έπρεπε να διδαχθούν, μερικές φορές με τη
βία, ότι τα ιδανικά των επαναστατικών φυλλαδίων δεν πρέπει να λαμβάνονται πολύ
σοβαρά υπόψη. Οι κοινοί άνθρωποι δεν έπρεπε να εκπροσωπούνται από συμπατριώτες τους όπως αυτοί, που ξέρουν τις πληγές του λαού, αλλά από ευγενείς,
εμπόρους, δικηγόρους και άλλους
"υπεύθυνους άνδρες", τους οποίους θα έπρεπε να εμπιστευτουν για την
προστασία των προνομίων τους.
Το κυρίαρχο δόγμα εκφράστηκε με σαφήνεια από τον Πρόεδρος του Ηπειρωτικού
Κογκρέσου και πρώτο Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου , John Jay."Οι άνθρωποι
που κατέχουν τη χώρα θα πρέπει να τη κυβερνούν." Ένα ζήτημα έπρεπε να διευθετηθεί. Ποιος κατέχει τη χώρα;
Το ερώτημα απαντήθηκε από την αύξηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των
δομών που επινοήθηκαν για να τις προστατεύουν
και να τις υποστηρίζουν, αν και εξακολουθεί να παραμένει ένα δύσκολο έργο να αναγκάσεις το κοινό να παραμείνει στο ρόλο του θεατή.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σίγουρα η πιο σημαντική υπόθεση για να μελετήσουμε,
αν ελπίζουμε να κατανοήσουμε τον κόσμο του σήμερα και του αύριο. Ένας λόγος
είναι η ασύγκριτη δύναμή της. Ένας άλλος λόγος είναι οι σταθεροί δημοκρατικοί
θεσμοί της. Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τόσο κοντά σε μια tabula rasa,
όπως δεν μπορεί κανείς να βρει πουθενά αλλού.
Η Αμερική μπορεί να είναι "τόσο ευτυχής όσο εκείνη θέλει, "
παρατήρησε ο Thomas Paine το 1776 , "έχει ένα κενό
φύλλο να γράψει επάνω." Οι αυτόχθονες κοινωνίες σε μεγάλο βαθμό
εξαλείφθηκαν. Οι ΗΠΑ έχουν επίσης λίγα κατάλοιπα των προηγούμενων ευρωπαϊκών
δομών, ένας λόγος για τη σχετική αδυναμία του κοινωνικού συμβολαίου και των
συστημάτων υποστήριξης, τα οποία συχνά είχαν τις ρίζες τους σε
προ-καπιταλιστικούς θεσμούς. Και σε ένα ασυνήθιστο βαθμό, η κοινωνικοπολιτική
τάξη σχεδιάστηκε συνειδητά. Κατά τη μελέτη της ιστορίας, δεν μπορεί κανείς να
κατασκευάσει πειράματα, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι όσο πιο κοντά στην
«ιδανική περίπτωση» μιας κρατικής
καπιταλιστικής δημοκρατίας, όπως μπορεί να βρεθεί.
Ο κύριος σχεδιαστής, εξάλλου, ήταν ένας έξυπνος πολιτικός στοχαστής ο James
Madison, του οποίου οι απόψεις σε μεγάλο βαθμό επεκράτησαν. Στις συζητήσεις για
το Σύνταγμα, ο Madison επεσήμανε ότι αν
οι εκλογές στην Αγγλία «ήταν ανοικτές σε όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων, η
περιουσία των ιδιοκτητών γης θα ήταν επισφαλής. Μια αγροτική νομοθεσία θα
λάμβανε χώρα προσεχώς», δίνοντας γη στους ακτήμονες. Το Συνταγματικό σύστημα
πρέπει να σχεδιαστεί για να αποφευχθεί τέτοιου είδους αδικία και « να
διασφαλίσει τα μόνιμα συμφέροντα της χώρας", τα οποία είναι δικαιώματα ιδιοκτησίας.
Μεταξύ των μελετητών του Madison, υπάρχει συναίνεση ότι «το Σύνταγμα
ήταν εκ φύσεως ένα αριστοκρατικό έγγραφο που προορίζεται να ελέγξει τις
δημοκρατικές τάσεις της περιόδου," την παροχή δύναμης σε ένα
"καλύτερο είδος" ανθρώπων εξαιρουμένων εκείνων που δεν ήταν πλούσιοι,
από γενιά, ή διάσημοι από την άσκηση της πολιτικής εξουσίας ( Απαγόρευση
Ακοντίου). Η πρωταρχική ευθύνη της κυβέρνησης είναι «να προστατεύσει την πλούσια μειονότητα εις βάρος της
πλειοψηφίας," δήλωσε ο Μάντισον
Αυτή ήταν η κατευθυντήρια αρχή του δημοκρατικού συστήματος από τις ρίζες του
μέχρι και σήμερα.
Σε δημόσια συζήτηση, ο Madison μίλησε για τα δικαιώματα των μειονοτήτων εν
γένει, αλλά είναι αρκετά σαφές ότι είχε μια συγκεκριμένη μειονότητα στο μυαλό
"την μειονότητα των πλουσίων." Η σύγχρονη πολιτική θεωρία τονίζει την
πεποίθησή του Μάντισον ότι «σε μια δίκαιη και ελεύθερη κυβέρνηση τα δικαιώματα
τόσο των αγαθών όσο και των προσώπων θα πρέπει να φυλάσσονται αποτελεσματικά ."
Αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι χρήσιμο να εξετάσουμε το δόγμα πιο προσεκτικά.
Δεν υπάρχουν δικαιώματα της ιδιοκτησίας, μόνο δικαιώματα σε ιδιοκτησία, τα
δικαιώματα των ατόμων με περιουσία. Ίσως έχω το δικαίωμα για το αυτοκίνητό μου,
αλλά το αυτοκίνητό μου δεν έχει δικαιώματα. Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας
διαφέρει επίσης από τα άλλα στο ότι η κατοχή από κάποιο άτομο ακίνητης
περιουσίας, στερεί του δικαιώματος αυτού
από ένα άλλο άτομο, αν κατέχω το αυτοκίνητό μου, δεν το κατέχεις κι εσύ.
Αλλά σε μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία, η ελευθερία του λόγου μου δεν θα
περιορίσει τη δική σου . Η Μαντισονική αρχή, λοιπόν, είναι ότι η κυβέρνηση
πρέπει να διασφαλίζει τα δικαιώματα των ατόμων γενικότερα, αλλά πρέπει να
παρέχει ειδικές και πρόσθετες εγγυήσεις για τα δικαιώματα μιας κατηγορίας προσώπων, αυτούς που κατέχουν περιουσία.
Ο Madison προέβλεψε ότι η απειλή της δημοκρατίας ήταν πιθανό να γίνει πιο
σοβαρή με την πάροδο του χρόνου λόγω της αύξησης του " ποσοστού εκείνων
που θα εργάζονται κάτω από όλες τις δυσκολίες της ζωής, και κρυφά θα αναστενάζουν για μια πιο ισότιμη κατανομή
των ευλογιών της." Θα μπορούσαν να αποκτήσουν επιρροή, φοβόταν ο Μάντισον.
Ανησυχούσε με τα «συμπτώματα ενός
πνεύματος ισοπέδωση» που είχε ήδη εμφανιστεί, και προειδοποίησε » για το μελλοντικό
κίνδυνο", αν το δικαίωμα του εκλέγειν θα έβαζε " την εξουσία επί της
ιδιοκτησίας στα χέρια εκείνων που είναι χωρίς μερίδιο σε αυτή." Αυτοί οι
"χωρίς περιουσία, ή με την ελπίδα της απόκτησης αυτής, δεν μπορεί να
αναμένεται να συμμερίζονται αρκετά τα δικαιώματά της," εξήγησε ο Madison. Η λύση του ήταν να κρατηθεί
η πολιτική εξουσία στα χέρια εκείνων που "προέρχονται και αντιπροσωπεύουν
τον πλούτο του έθνους," το "πιο ικανό σύνολο των ανδρών," με το
ευρύ κοινό κατακερματισμένο και ανοργάνωτο ...
***
... Το Κράτος εθνικής Ασφάλειας που εγκαταστάθηκε
και υποστηρίχτηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες γίνεται αντικείμενο συζήτησης σε
ένα σημαντικό βιβλίο του Lars Schoultz, ενός από τους κορυφαίους μελετητές της
Λατινικής Αμερικής. Ο στόχος του, σύμφωνα με τα λόγια του, ήταν "να
καταστρέψει μόνιμα μια αντιληπτή απειλή για την υπάρχουσα δομή της
κοινωνικοοικονομικής λειτουργίας εξαλείφοντας την πολιτική συμμετοχή της
αριθμητικής πλειοψηφίας," το"μεγάλο θηρίο." του Χάμιλτον Ο στόχος είναι βασικά ο ίδιος στην ίδια την κοινωνία
εσωτερικά ,αν και τα μέσα είναι διαφορετικά.
Το μοτίβο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο πρωταθλητής των παραβάσεων των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων στο ημισφαίριο είναι η Κολομβία, επίσης ο μεγαλύτερος αποδέκτης
αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας και εκπαίδευσης κατά τα τελευταία χρόνια. Το
πρόσχημα είναι ο «πόλεμος των ναρκωτικών», αλλά αυτό είναι «ένας μύθος», όπως
αναφέρεται τακτικά από μεγάλες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την εκκλησία, και
άλλους οι οποίοι έχουν διερευνήσει τη συγκλονιστικό ρεκόρ των φρικαλεοτήτων και
τους στενούς δεσμούς μεταξύ των διακινητών ναρκωτικών, των γαιοκτημόνων, των
στρατιωτικών, παραστρατιωτικών και των συνεργατών τους. Η κρατική τρομοκρατία
κατέστρεψε λαϊκές οργανώσεις και σχεδόν κατέστρεψε το μόνο ανεξάρτητο πολιτικό
κόμμα με την δολοφονία χιλιάδων ακτιβιστών, συμπεριλαμβανομένων των προεδρικών
υποψηφίων, δημάρχων και άλλων. Παρ 'όλα αυτά η
Κολομβία χαιρετίστηκε ως μια σταθερή δημοκρατία, αποκαλύπτοντας και πάλι
τι σημαίνει «δημοκρατία».
Ένα ιδιαίτερα διδακτικό παράδειγμα είναι η αντίδραση έναντι των πρώτων
πειραματισμών της Γουατεμάλα με τη δημοκρατία. Σε αυτή την περίπτωση τα μυστικα
αρχεία είναι εν μέρει διαθέσιμα, έτσι ώστε να γνωρίζουμε αρκετά για το σκεπτικό
που καθοδήγησε αυτή την πολιτική. Το 1952 η CIA προειδοποίησε ότι οι
«ριζοσπαστικές και εθνικιστικές πολιτικές» της κυβέρνησης είχαν κερδίσει
"την υποστήριξη ή τη συναίνεση όλων σχεδόν των Γουατεμαλών." Η
κυβέρνηση "κινητοποιώντας την μέχρι σήμερα πολιτικά αδρανή αγροτιά"
και δημιουργώντας "μαζική
υποστήριξη για το σημερινό καθεστώς" μέσω της οργάνωσης της εργασίας, την
αγροτική μεταρρύθμιση, και άλλες πολιτικές " ταυτίστηκε με την επανάσταση
του 1944", η οποία είχε προκαλέσει "ένα ισχυρό εθνικό κίνημα για να
ελευθερώσει την Γουατεμάλα από τη στρατιωτική
δικτατορία, την κοινωνική καθυστέρηση, και «οικονομική αποικιοκρατία», η οποία
ήταν το πρότυπο του παρελθόντος. " Οι πολιτικές της δημοκρατικής
κυβέρνησης "ενέπνευσαν την πίστη και διέπλασαν την αδέσμευτη τάση των πιο συνειδητοποιημένων πολιτικά Γουατεμαλών."
Οι υπηρεσίες μυστικών πληροφοριών
ανέφεραν ότι η δημοκρατική ηγεσία «επέμεινε στη διατήρηση ενός ανοικτού πολιτικού
συστήματος," επιτρέποντας έτσι στους κομμουνιστές να «επεκτείνουν τις
δραστηριότητές τους και να επηρεάσουν αποτελεσματικά διάφορους τομείς του πληθυσμού."
Αυτές οι ελλείψεις της δημοκρατίας είχαν θεραπευτεί από το στρατιωτικό πραξικόπημα
του 1954 και της κυριαρχίας του τρόμου, έκτοτε, πάντοτε με μεγάλης κλίμακας
υποστήριξη των ΗΠΑ.
Το πρόβλημα της εξασφάλισης της «συναίνεσης» έχει προκύψει επίσης με τους διεθνείς
οργανισμούς. Πρώτα, τα Ηνωμένα Έθνη ήταν
ένα αξιόπιστο εργαλείο της πολιτικής των ΗΠΑ, και ήταν άξια θαυμασμού. Αλλά η
απο-αποικιοποίηση έφερε αυτό που θα εκαλείτο «η τυραννία της πλειοψηφίας." Από το 1960
η Ουάσιγκτον πήρε το προβάδισμα στην άσκηση βέτο στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας (με τη
Βρετανία δεύτερη, και τη Γαλλία να είναι
η απόμακρη τρίτη), και ψήφιζε μόνη της
ή με λίγα κράτη πελάτες κατά των
ψηφισμάτων της Γενικής Συνέλευσης. Ο ΟΗΕ έπεσε σε δυσμένεια, και άρχισαν να
εμφανίζονται νηφάλια άρθρα που ρωτούσαν γιατί ο κόσμος " αντιτίθετο στις Ηνωμένες
Πολιτείες" Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να αντιτίθενται στον
κόσμο είναι μια σκέψη πολύ παράξενη για να είναι διασκεδαστική. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με το Διεθνές Δικαστήριο και με άλλα διεθνή θεσμικά όργανα έχουν
υποστεί μια παρόμοια εξέλιξη ...
***
... δόγματα ... έχουν δημιουργηθεί για να επιβάλουν τις σύγχρονες μορφές της
πολιτικής δημοκρατίας. Εκφράζονται με αρκετή ακρίβεια σε ένα σημαντικό
εγχειρίδιο του κλάδο δημοσίων σχέσεων από έναν από τους πρωταγωνιστές της,
Edward Bernays. Ανοίγει με την παρατήρηση ότι η συνειδητή και έξυπνη
χειραγώγηση των οργανωμένων συνηθειών και των απόψεων των μαζών είναι ένα
σημαντικό στοιχείο στη δημοκρατική κοινωνία. Για να πραγματοποιήσουν αυτό το βασικό στόχο οι ευφυείς μειονότητες
πρέπει να κάνουν χρήση της προπαγάνδας συνεχώς και συστηματικά, "επειδή
μόνον" αυτοί καταλαβαίνουν τις νοητικές διεργασίες και κοινωνικά πρότυπα
των μαζών "και μπορούν να" τραβούν τα καλώδια που ελέγχουν τον κοινό
νου. Ως εκ τούτου, « η κοινωνία μας έχει συναινέσει να επιτρέψει τον ελεύθερο
ανταγωνισμό που θα οργανωθεί από την ηγεσία και την προπαγάνδα», μια άλλη
περίπτωση «συναίνεσης χωρίς συναίνεση». Η προπαγάνδα παρέχει στην ηγεσία ένα μηχανισμό "για να πλάσει το μυαλό των
μαζών", ώστε "να διοχετεύσουν την πρόσφατα αποκτημένη δύναμή τους προς την επιθυμητή κατεύθυνση."
Η ηγεσία μπορεί να "συντάξει το κάθε
κομμάτι της κοινής γνώμης όσο ένα σύνταγμα στρατού συντάσσει τα σώματα των
στρατιωτών του." Αυτή η διαδικασία της « μηχανοποίησης της συγκατάθεσης
" είναι η "ουσία της δημοκρατικής διαδικασίας," έγραψε ο Bernays...
Consent Without Consent
excerpted from the book
Profit Over People
by Noam Chomsky
Seven Stories Press,
1999
... Over the years, popular forces have sought to gain
a larger share in managing their affairs, with some success alongside many
defeats. Meanwhile an instructive body of thought has been developed to justify
elite resistance to democracy. Those who hope to understand the past and shape
the future would do well to pay careful attention not only to the practice but
also to the doctrinal framework that supports it.
The issues were addressed 250 years ago by David Hume
in classic work. Hume was intrigued by "the easiness with which the many
are governed by the few, the implicit submission with which men resign"
their fate to their rulers. This he found surprising, because "force is
always on the side of the governed." If people would realize that, they
would rise up and overthrow the masters. He concluded that government is
founded on control of opinion, a principle that "extends to the most
despotic and most military governments, as well as to the most free and most
popular."
Hume surely underestimated the effectiveness of brute
force. A more accurate version is that the more "free and popular" a
government, the more it becomes necessary to rely on control of opinion to
ensure submission to the rulers.
That people must submit is taken for granted pretty
much across the spectrum. In a democracy, the governed have the right to
consent, but nothing more than that. In the terminology of modern progressive
thought, the population may be "spectators," but not
"participants," apart from occasional choices among leaders
representing authentic power. That is the political arena. The general
population must be excluded entirely from the economic arena, where what
happens in the society is largely determined. Here the public is to have no
role, according to prevailing democratic theory.
***
... The founding fathers repeated the sentiments of
the British "men of best quality" in almost the same words. As one
put it "When I mention the public, I mean to include only the rational
part of it. The ignorant and vulgar are as unfit to judge of the modes [of
government], as they are unable to manage [its] reins." The people are a
"great beast" that must be tamed, his colleague Alexander Hamilton
declared. Rebellious and independent farmers had to be taught, sometimes by
force, that the ideals of the revolutionary pamphlets were not to be taken too
seriously. The common people were not to be represented by countrymen like
themselves, who know the people's sores, but by gentry, merchants, lawyers, and
other "responsible men" who could be trusted to defend privilege.
The reigning doctrine was expressed clearly by the
President of the Continental Congress and first Chief Justice of the Supreme
Court, John Jay "The people who own the country ought to govern it."
One issue remained to be settled Who owns the country? The question was
answered by the rise of private corporations and the structures devised to
protect and support them, though it remains a difficult task to compel the
public to keep to the spectator role.
The United States is surely the most important case to
study if we hope to understand the world of today and tomorrow. One reason is
its incomparable power. Another is its stable democratic institutions.
Furthermore, the United States was as close to a tabula rasa as one can find.
America can be "as happy as she pleases," Thomas Paine remarked in
1776 "she has a blank sheet to write upon." The indigenous societies
were largely eliminated. The U.S. also has little residue of earlier European
structures, one reason for the relative weakness of the social contract and of
support systems, which often had their roots in pre-capitalist institutions.
And to an unusual extent, the sociopolitical order was consciously designed. In
studying history, one cannot construct experiments, but the United States is as
close to the "ideal case" of state capitalist democracy as can be
found.
The main designer, furthermore, was an astute
political thinker James Madison, whose views largely prevailed. In the debates
on the Constitution, Madison pointed out that if elections in England"
were open to all classes of people, the property of landed proprietors would be
insecure. An agrarian law would soon take place," giving land to the
landless. The Constitutional system must be designed to prevent such injustice
and "secure the permanent interests of the country," which are
property rights.
Among Madisonian scholars, there is a consensus that
"the Constitution was intrinsically an aristocratic document designed to
check the democratic tendencies of the period," delivering power to a
"better sort" of people and excluding those who were not rich, well
born, or prominent from exercising political power (Lance Banning). The primary
responsibility of government is "to protect the minority of the opulent
against the majority," Madison declared. That has been the guiding
principle of the democratic system from its origins until today.
In public discussion, Madison spoke of the rights of
minorities in general, but it is quite clear that he had a particular minority
in mind "the minority of the opulent." Modern political theory
stresses Madison's belief that "in a just and a free government the rights
both of property and of persons ought to be effectually guarded." But in
this case too it is useful to look at the doctrine more carefully. There are no
rights of property, only rights to property that is, rights of persons with
property. Perhaps I have a right to my car, but my car has no rights. The right
to property also differs from others in that one person's possession of property
deprives another of that right if I own my car, you do not; but in a just and
free society, my freedom of speech would not limit yours. The Madisonian
principle, then, is that government must guard the rights of persons generally,
but must provide special and additional guarantees for the rights of one class
of persons, property owners.
Madison foresaw that the threat of democracy was
likely to become more severe over time because of the increase in "the
proportion of those who will labor under all the hardships of life, and
secretly sigh for a more equal distribution of its blessings." They might
gain influence, Madison feared. He was concerned by the "symptoms of a
leveling spirit" that had already appeared, and warned "of the future
danger" if the right to vote would place "power over property in
hands without a share in it." Those "without property, or the hope of
acquiring it, cannot be expected to sympathize sufficiently with its
rights," Madison explained. His solution was to keep political power in the
hands of those who "come from and represent the wealth of the
nation," the "more capable set of men," with the general public
fragmented and disorganized...
***
...The National Security States installed and backed
by the United States are discussed in an important book by Lars Schoultz, one
of the leading Latin American scholars. Their goal, in his words, was "to
destroy permanently a perceived threat to the existing structure of
socioeconomic privilege by eliminating the political participation of the numerical
majority," Hamilton's "great beast." The goal is basically the
same in the home society, though the means are different.
The pattern continues today. The champion human rights
violator in the hemisphere is Colombia, also the leading recipient of U.S.
military aid and training in recent years. The pretext is the "drug
war," but that is "a myth," as regularly reported by major human
rights groups, the church, and other who have investigated the shocking record
of atrocities and the close links between the narcotraffickers, landowners, the
military, and their paramilitary associates. State terror has devastated
popular organizations and virtually destroyed the one independent political
party by assassination of thousands of activists, including presidential
candidates, mayors, and others. Nonetheless Colombia is hailed as a stable
democracy, revealing again what is meant by "democracy."
A particularly instructive example is the reaction to
Guatemala's first experiment with democracy. In this case the secret record is
partially available, so we know a good deal about the thinking that guided
policy. In 1952 the CIA warned that the "radical and nationalist
policies" of the government had gained "the support or acquiescence
of almost all Guatemalans." The government was "mobilizing the
hitherto politically inert peasantry" and creating "mass support for
the present regime" by means of labor organization, agrarian reform, and
other policies "identified with the revolution of 1944," which had
aroused "a strong national movement to free Guatemala from the military
dictatorship, social backwardness, and 'economic colonialism' which had been
the pattern of the past." The policies of the democratic government
"inspired the loyalty and conformed to the self-interest of most
politically conscious Guatemalans." State Department intelligence reported
that the democratic leadership "insisted upon the maintenance of an open
political system," thus allowing Communists to "expand their
operations and appeal effectively to various sectors of the population."
These deficiencies of democracy were cured by the military coup of 1954 and the
reign of terror since, always with large-scale U.S. support.
The problem of securing" consent" has also
arisen with international institutions. At first, the United Nations was a
reliable instrument of U.S. policy, and was greatly admired. But decolonization
brought about what came to be called "the tyranny of the majority."
From the 1 960s Washington took the lead in vetoing Security Council resolutions
(with Britain second, and France a distant third), and voting alone or with a
few client states against General Assembly resolutions. The UN fell into
disfavor, and sober articles began to appear asking why the world was
"opposing the United States"; that the United States might be
opposing the world is a thought too bizarre to be entertained. U.S. relations
with the World Court and other international institutions have undergone a
similar evolution...
***
... doctrines ... have been crafted to impose the
modern forms of political democracy. They are expressed quite accurately in an
important manual of the public relations industry by one of its leading
figures, Edward Bernays. He opens by observing that the conscious and
intelligent manipulation of the organized habits and opinions of the masses is
an important element in democratic society. To carry out this essential task
the intelligent minorities must make use of propaganda continuously and
systematically," because they alone "understand the mental processes
and social patterns of the masses" and can "pull the wires which
control the public mind. Therefore, our "society has consented to permit
free competition to be organized by leadership and propaganda," another
case of "consent without consent." Propaganda provides the leadership
with a mechanism "to mold the mind of the masses" so that "they
will throw their newly gained strength in the desired direction." The
leadership can "regiment the public mind every bit as much as an army
regiments the bodies of its soldiers." This process of "engineering
consent" is the very "essence of the democratic process,"
Bernays wrote ...
Μετάφραση από τ΄Αγγλικά:
Νεοκλής Κυριάκου
***
Alpha
