Επεμβατική πολιτική των ΗΠΑ

 

 

Our Commitment to Democracy

by Noam Chomsky

from the book

What Uncle Sam Really Wants, 1993

 

In one high-level document after another, US planners stated their view that the primary threat to the new US-led world order was Third World nationalism-sometimes called ultranationalism: "nationalistic regimes" that are responsive to "popular demand for immediate improvement in the low living standards of the masses" and production for domestic needs.

The planners' basic goals, repeated over and over again, were to prevent such "ultranationalist" regimes from ever taking power-or if, by some fluke, they did take power, to remove them and to install governments that favor private investment of domestic and foreign capital, production for export and the right to bring profits out of the country. (These goals are never challenged in the secret documents. If you're a US policy planner, they're sort of like the air you breathe.)

Opposition to democracy and social reform is never popular in the victim country. You can't get many of the people living there excited about it, except a small group connected with US businesses who are going to profit from it.

The United States expects to rely on force, and makes alliances with the military-"the least anti-American of any political group in Latin America," as the Kennedy planners put it-so they can be relied on to crush any indigenous popular groups that get out of hand.

The US has been willing to tolerate social reform-as in Costa Rica, for example-only when the rights of labor are suppressed and the climate for foreign investment is preserved. Because the Costa Rican government has always respected these two crucial imperatives, it's been allowed to play around with its reforms.

Another problem that's pointed to over and over again in these secret documents is the excessive liberalism of Third World countries. (That was particularly a problem in Latin America, where the governments weren't sufficiently committed to thought control and restrictions on travel, and where the legal systems were so deficient that they required evidence for the prosecution of crimes.)

This is a constant lament right through the Kennedy period (after that, the documentary record hasn't yet been declassified). The Kennedy liberals were adamant about the need to overcome democratic excesses that permitted "subversion"-bywhich, of course, they meant people thinking the wrong ideas.

The United States was not, however, lacking in compassion for the poor. For example, in the mid-
1950s, our ambassador to Costa Rica recommended that the United Fruit Company, which basically ran Costa Rica, introduce "a few relatively simple and superficial human interest frills for the workers that may have a large psychological effect."

Secretary of State John Foster Dulles agreed, telling President Eisenhower that to keep Latin Americans in line, "you have to pat them a little bit and make them think that you are fond of them."
Given all that, US policies in the Third World are easy to understand. We've consistently opposed democracy if its results can't be controlled. The problem with real democracies is that they're likely to fall prey to the heresy that governments should respond to the needs of their own population, instead of those of US investors.

A study of the inter-American system published by the Royal Institute of International Affairs in London concluded that, while the US pays lip service to democracy, the real commitment is to "private, capitalist enterprise." When the rights of investors are threatened, democracy has to go; if these rights are safeguarded, killers and torturers will do just fine.

Parliamentary governments were barred or overthrown, with US support and sometimes direct intervention, in Iran in 1953, in Guatemala in 1954 (and in 1963, when Kennedy backed a military coup to prevent the threat of return to democracy), in the Dominican Republic in 1963 and 1965, in Brazil in 1964, in Chile in 1973 and often elsewhere. Our policies have been very much the same in El Salvador and in many other places across the globe.

The methods are not very pretty. What the US-run contra forces did in Nicaragua, or what our terrorist proxies do in El Salvador or Guatemala, isn't only ordinary killing. A major element is brutal, sadistic torture-beating infants against rocks, hanging women by their feet with their breasts cut off and the skin of their face peeled back so that they'll bleed to death, chopping people's heads off and putting them on stakes. The point is to crush independent nationalism and popular forces that might bring about meaningful democracy.

from the book What Uncle Sam Really Wants, published in 1993
Odonian Press
Box 32375
Tucson, AZ 85751
tel 602-296-4056 or 800-REALSTORY

Ακολουθεί μια πρόχειρη μετάφραση:

 Η δέσμευσή μας στη δημοκρατία
  από τον Νόαμ Τσόμσκι
  από το βιβλίο
 Τι ακριβώς θέλει ο Θείος Σαμ, 1993

Σε υψηλού επιπέδου έγγραφα, στο ένα  μετά το άλλο, οι σχεδιαστές της πολιτικής των ΗΠΑ, εξέφρασαν την άποψή, ότι η κύρια απειλή για τη νέα παγκόσμια τάξη με ηγεσία των ΗΠΑ, ήταν ο εθνικισμός του τρίτου κόσμου, - μερικές φορές αναφερόμενος ως, υπερεθνικισμός:

«εθνικιστικά καθεστώτα» που  ανταποκρίνονται στο «λαϊκό αίτημα για την άμεση βελτίωση του χαμηλού βιοτικού επίπέδου των μαζών » και της παραγωγής για τις εγχώριες ανάγκες. Βασικός στόχος του σχεδιασμού», που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, ήταν να αποφευχθούν
τέτοιου είδους" υπερεθνικιστικά "καθεστώτα από του να πάρουν ποτέ την εξουσία- ή αν, από κάποια απροσδόκητη επιτυχία, έπαιρναν την εξουσία , τη κατάργησή τους και την εγκατάσταση κυβερνήσεων που ευνοούν τις ιδιωτικές επενδύσεις των εγχώριων και ξένων κεφαλαίων,  την
παραγωγή για σκοπούς εξαγωγής  και το δικαίωμα να μεταφέρονται κέρδη εκτός τη χώρας.

( Αυτοί οι στόχοι ποτέ δεν  αμφισβητούνται στα απόρρητα έγγραφα. Εάν είσαι αρμόδιος για το σχεδιασμό της πολιτικής των ΗΠΑ, είναι περίπου όπως τον αέρα που αναπνέεις).

Αντιπολίτευση στη δημοκρατία και την κοινωνική μεταρρύθμιση δεν είναι ποτέ δημοφιλής στη χώρα θύμα. Δεν μπορείς να κερδίσεις πολλούς απ' τους ανθρώπους που ζουν εκεί, εκτός από μια μικρή ομάδα που συνδέεται με τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ που πρόκειται να επωφεληθούν
από αυτές. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι επόμενο να βασίζονται στη βία,  κάνοντας συμμαχίες με τoυς στρατιωτικούς- "τη λιγότερο αντιαμερικανική οιασδήποτε άλλης πολιτικής ομάδας στη Λατινική Αμερική », όπως οι σχεδιαστές Κέννεντι το έθεσαν- έτσι ώστε να μπορούν να στηριχθούν για να συντρίψουν κάθε αυτόχθονες δημοφιλείς ομάδες που ξεφεύγουν από τον έλεγχο.

Οι ΗΠΑ ήταν πρόθυμες να ανεχθούν την κοινωνική μεταρρύθμιση, όπως και στην Κόστα Ρίκα, για παράδειγμα-μόνο όταν τα εργατικά δικαιώματα  κατασταλούν και το κλίμα για τις
ξένες επενδύσεις μείνει άθικτο. Επειδή η Κοστα-ρικανή κυβέρνηση έχει τηρήσει πάντοτε αυτές τις δύο κρίσιμες επιταγές, αυτό  της επέτρεψε να διατηρήσει τις μεταρρυθμίσεις της. Ένα άλλο πρόβλημα που επισημαίνεται ξανά και ξανά σε αυτά τα απόρρητα έγγραφα είναι ο υπερβολικός φιλελευθερισμός των χωρών του Τρίτου Κόσμου. (Αυτό ήταν κυρίως ένα πρόβλημα στη Λατινική Αμερική, όπου οι κυβερνήσεις δεν ήταν αρκετά δεσμευμένες στον έλεγχο της σκέψης και τους περιορισμούς για τα ταξίδια, και όπου τα νομικά συστήματα ήταν τόσο ανεπαρκή ώστε να απαιτούνται αποδεικτικά στοιχεία για τη δίωξη των εγκλημάτων.) Αυτό είναι ένα σταθερό γόγγυσμα καθ'όλη την
περίοδο Κέννεντι (μετά από αυτό τα έγγραφα  δεν έχουν ακόμη αποχαρακτηρισθεί). Οι φιλελεύθεροι Kennedy ήταν ανυποχώρητοι σχετικά με την ανάγκη να ξεπεραστούν δημοκρατικές υπερβολές όπου επιτρέπεται η  «υπονόμευση»- με την οποία , βέβαια, εννοούσαν ότι οι άνθρωποι
σκέφτονται με λανθασμένες ιδέες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν βέβαια, εντελώς στερημένες από συμπόνια για τους φτωχούς. Για
παράδειγμα, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο πρέσβης μας στην Κόστα Ρίκα συνέστησε όπως η εταιρεία United Fruit, η οποία έλεγχε κατά βάση όλη την αγορά της Κόστα Ρίκα,  καθιερώσει "λίγες σχετικά απλές και επιφανειακές ανθρώπινες εξυπηρετήσεις για τους εργαζόμενους που μπορεί όμως να έχουν  μεγάλη ψυχολογική επίδραση.
"Ο Γενικός Γραμματέας του κράτους John Foster Dulles συμφώνησε, λέγοντας ότι ο Πρόεδρος Αϊζενχάουερ για να κρατήσει τους Λατινοαμερικάνους στη γραμμή, «θα πρέπει να τους κτυπάς λιγάκι την πλάτη και να τους κάνεις να αισθάνονται ότι έχεις σε εκτίμηση αυτό που κάνουν ."
 Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, οι πολιτικές των ΗΠΑ στον Τρίτο Κόσμο είναι εύκολο να κατανοηθούν. Έχουμε δείξει  την αντίθεσή μας σταθερά έναντι της δημοκρατίας, αν τα αποτελέσματά της δεν μπορούν να ελεγχθούν.

Το πρόβλημα με τις πραγματικές δημοκρατίες είναι ότι είναι πιθανό να πέσουν θύματα της αίρεσης ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του ίδιου του πληθυσμού τους, αντί σε εκείνες των Αμερικανών επενδυτών.
 Μια μελέτη όσον αφορά στο ενδο- αμερικάνικο σύστημα, που δημοσιεύθηκε από το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων στο Λονδίνο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ενώ οι ΗΠΑ λένε μεγάλα λόγια για τη δημοκρατία, η πραγματική τους δέσμευση είναι η «ιδιωτική, καπιταλιστική επιχείρηση." Όταν απειλούνται τα δικαιώματα των επενδυτών, η δημοκρατία πάει περίπατο. Αν διασφαλίζονται τα δικαιώματα αυτά, δολοφόνοι ή  βασανιστές στην εξουσία, είναι μια χαρά 

Κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις έχουν παραγραφεί ή  ανατραπεί, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και σε ορισμένες περιπτώσεις με χρήση άμεσης παρέμβασης,  στο Ιράν το 1953, στη Γουατεμάλα το 1954 (και το 1963, όταν ο Κέννεντι υποστήριξε το στρατιωτικό πραξικόπημα για να αποτρέψει την απειλή της επιστροφής στην δημοκρατία), στη Δομινικανή Δημοκρατία το 1963 και 1965, στη Βραζιλία το 1964, στη Χιλή το 1973 και συχνά αλλού. Οι πολιτικές μας είναι σχεδόν όμοιες στο Ελ Σαλβαδόρ και σε πολλά άλλα μέρη σε όλο τον πλανήτη.

Οι μέθοδοι που ακολουθούνται δεν είναι και τόσο όμορφες. Αυτό που έκαναν οι υπό αμερικανική διοίκηση δυνάμεις contra στη Νικαράγουα, ή ό,τι  οι τρομοκράτες πληρεξούσιοί μας κάνουν στο Ελ Σαλβαδόρ και τη Γουατεμάλα, δεν είναι απλώς ένα  συνηθισμένο έγκλημα. Ένα σημαντικό στοιχείο είναι η βάναυσότητα και οι σαδιστικοί βασανισμόί- ξυλοδαρμοί βρεφών επάνω στα βράχια, κρέμασμα  γυναικών από τα πόδια  με τα στήθη τους κομμένα και το δέρμα του προσώπου τους βγαλμένο  έτσι ώστε θα αιμορραγούν μέχρι θανάτου, κομμένα κεφάλια  ανθρώπων   μπηγμένα σε πασσάλους .
Το θέμα είναι η συντριβή κάθε ανεξάρτητου εθνικισμού και λαϊκών δυνάμεων που θα μπορούσαν
να οδηγήσουν στην ουσιαστική δημοκρατία.

από το βιβλίο Τι θέλει πραγματικά ο Θείος Σαμ , που δημοσιεύθηκε το 1993
Εκδόσεις
Odonian 
Box 32375
Τούσον 85751
τηλ. 602-296-4056 ή 800-REALSTORY
φαξ 602-296-0936