Με το τέλος του νεοκλασικισμού, αρχίζει για την Ελλάδα το αρχιτεκτονικό χάος, ή, όπως θα μπορούσαμε να πούμε αλλοιώς, οι σκοτεινοί χρόνοι της Αρχιτεκτονικής. Ο Πικιώνης εμφανίζεται ακριβώς αυτή την εποχή, με βαθειά χαραγμένη μέσα του τη συνείδηση αυτού του χάους. ΄ Εβαλε σαν σκοπό του ν’αντιμετωπίσει αυτό το αδιέξοδο της αρχιτεκτονικής μας αισθητικής(:) με το μεγάλο του ταλέντο και την βαθύτατη μορφωσή του. Δοκίμασε, πειραματίστηκε με θάρρος, με ειλικρίνεια. Το μάτι του, που βλέπει σωστά, είδε συχνά πολύ μακριά. ΄Εμαθε στους νέους να είναι ελεύθεροι και αληθινοί ( σ’όσους το ήθελαν φυσικά ), αποκάλυψε άγνωστους και ωραίους κόσμους Εκείνο που έχει τεράστια σημασία είναι ότι με μόχθο, με λάθη, με δισταγμούς, με ενθουσιασμούς, με σίγουρα προχωρήματα και οπισθοχωρήσεις, έφτασε ν’ανοίξει ένα μονοπάτι που οδηγεί έξω από το αποπνικτικό αδιέξοδο. Το μονοπάτι αυτό, καμωμένο με προσωπική πείρα και οξεία διαίσθηση, δεν οδηγεί σε συνταγές, όπως νομίζουν μερικοί αντιφρονούντες, αλλά και πολλοί οπαδοί του. Είναι ανοικτό γι’αυτούς που θέλουν να προχωρήσουν με τη δύναμη τους και ν’ανυψώσουν την τέχνη τους. Τα πιο πολύτομα πρακτικά αυτής της χωρίς προηγούμενο για την Ελλάδα τίμιας και ελεύθερης πορείας προς την αγνότητα, είναι τα άπειρα σχέδιά του, αρχιτεκτονικά, ζωγραφικά, διακοσμητικά. Νομίζω πως υπάρχουν αρκετοί ώριμοι άνθρωποι στον τόπο μας για να τα νοιώσουν και να τα αγαπήσουν. Πρέπει μια μέρα χωρίς άλλο να εκτεθούν. Είναι ακόμα καλύτερα να εκδοθούν σ’ένα τόμο ( τα πιο σημαντικά) και αυτό αν είναι δυνατό.Θάταν ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί μια αξία σαν τον Πικιώνη. Και συγχρόνως ένας θαυμάσιος τρόπος για να γνωρίσουμε καλύτερα τη σημαντική προσφορά του στα αισθητικά και πνευματικά ζητήματα. Κάποιος μεγάλος οργανισμός ή ίδρυμα θάπρεπε να αναλάβει ένα τέτοιο έργο.
Από το Αγαθόν το εξομολογείσθαι
Εκδ. Καστανιώτη 1986.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου