Asylum By Martina Merlini and Tellas | BOLO Magazine

Asylum By Martina Merlini and Tellas BOLO Magazine

To σπινθηροβόλο πνεύμα του Κώστα Ζουράρι 3

Γενίτσαρος από τα Γιάννενα, χαρακτικό του O.M.v.Stackelberg

«…ν’ ἀσπασθῇ τὴν ἰσλαμικὴν θρησκείαν, ἐὰν θέλῃ ν’ ἀποκτήσῃ τὸ δικαίωμα τῆς ἀνατροφῆς τοῦ τέκνου της…»
(Ἀπόφαση τοῦ Ἱεροδικαστηρίου Βεροίας, 15η Σεβὰλ 1008 ἔτος Ἐγίρας, ἢ 30 Ἀπριλίου 1600). Ἀρχεῖον Βεροίας-Ναούσης 1598-1886, ἐπιμέλεια Ἰωάν. Κ. Βασδραβέλλη, ἐκδ. ΕΜΣ 1954, σελ. 2-3)

Κώστας Γ. Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη
Ἀντίβαρο, Ὀκτώβριος 2007 [ἀναδημοσίευση ἀπὸ τή Μακεδονία]

Μένω, ἐπιμένω: ὅσα «ἔγκυρα» μέλη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου ἔκριναν, τότε, πρὸ τριετίας, τὸ κίβδηλο ἐκεῖνο κουρελούργημα τῆς «Ἱστορίας» γιὰ τὴν ΣΤ΄ Δημοτικοῦ, ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπέχουν ποινικὴν καὶ ἀστικὴν εὐθύνην, γιὰ συνέργεια στὴν ἀπάτη καὶ τὴν πλαστογραφία, ποὺ διέπραξε τὸ ἐγκριθὲν ἀπὸ αὐτοὺς «βιβλίο», εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ ἀπόσυρση ὅλου αὐτοῦ τοῦ συνεργοῦντος στὴν ἀπάτη τεμπελχανείου, δὲν ἀρκεῖ: πρέπει νὰ ἐπιμερισθοῦν καὶ οἱ εὐθύνες τους.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνέκριναν οἱ ὑπεύθυνοι αὐτοὶ συνεργοὶ τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὴν ἀναξιόπιστη καὶ ἐπονείδιστη ἐκείνη «πηγὴ» τῆς ρεπουσοβουλγκάτας, τῆς σελίδας 19, καὶ νὰ μένουν ἀτιμώρητοι! (Διότι ἀναπολόγητοι δὲν ὑπῆρξαν, ἐφ’ ὅσον ἀπελογήθησαν ἤδη, βλακωδῶς καὶ ἀναισχύντως…). Ναί, νὰ ὑποχρεώνουν τὰ παιδάκια μας, νὰ καταπίνουν καὶ «νὰ ἀφομοιώνουν» (διὰ σχολικῆς ἐργασίας (!), τὴν τουρκικὴ ληστοσυμμορία τῆς δῆθεν ὀθωμανικῆς «πολυπολιτισμικότητας» καὶ «ἀνεκτικότητας». Κι ὅλην αὐτὴν τὴν ἀνθελληνικὴ πλαστογραφία, νὰ τὴν «παίρνει» ἡ Ρεπουσοσυμμωρία, ἀπὸ «ἔγκυρη» πηγή, ἕναν πρεσβευτὴ Γάλλο στὴν Πόλη, ποὺ ἔμεινε δεκάξι χρόνια ἐκεῖ, καὶ προφανῶς, τά ’πιανε χοντρὰ ἀπὸ τὸν Σουλτᾶνο, γιὰ νὰ στέλνει αὐτὲς τὶς «ἐκθέσεις» πρὸς τὸ «Κέντρο» του! Ἄσε, ποὺ κι ἡ Γαλλία, μὲ τὶς «capitulations» (διομολογήσεις), εἶχε συμφέροντα στὴν Ὀθωμανία καί, οὔτως ἢ ἄλλως, ἤθελες τρεῖς μῆνες διαδρομή, τότε, Παρίσι-Κωνσταντινούπολη! Γιὰ νά ’ρθουν «ὁδηγίες»… Κι ἂν δὲν σὲ ἔβαζαν καὶ δυὸ μῆνες σὲ λοιμοκαθαρτήριο, γιὰ νὰ διαπιστώσουν, τότε, ὅτι δὲν εἶσαι φορεὺς πανούκλας… �›οιπόν; Πολὺ ἀξιόπιστη «πηγή», ὁ Γάλλος μισθαρχίδης…

�›οιπόν, γιατὶ οἱ «ἐπίσημοι» παιδαγωγοί μας, ἐκτελοῦν πειθήνιοι καὶ προφανῶς «ἀφιλοκερδεῖς», τὴν γραμμὴ τοῦ Κεμαλικοῦ γενοκτόνου καθεστῶτος, ποὺ ξοδεύει ἑκατομμύρια σὲ ἐξαγορὰ ἐκδόσεων, συνεδρίων, ἀσυνειδησιῶν, ὥστε νὰ ἐμφανίζει τοὺς ληστρικῶς γενοκτόνους Ὀθωμανοὺς προγόνους του, ὡς ἀνεπιψόγως «πολυπολιτισμικούς»; Γιατί, τὰ μίσθαρνα αὐτὰ «μέλη» τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας (ναί, μίσθαρνα, κατὰ κυριολεκτικῶς ἐτυμολογίαν), δὲν παρέθεσαν, γιὰ τὰ δωδεκάχρονα παιδάκια μας, τὶς πηγὲς ποὺ παραθέτω ἐγώ, καὶ βέβαια ἀφθονοῦν στὶς παγκόσμιες βιβλιοθῆκες καὶ τὴν βιβλιογραφία; Γιὰ τὸν Γάλλο ἀπατεῶνα καὶ τοὺς Τούρκους γενοκτόνους, τοὺς πληρώνει ὁ Ἑλληνικὸς �›αός;

Τὸ προηγούμενό μου κείμενο, παρέπεμπε σὲ γνήσιο Σουλτανικὸ φιρμάνι, ἐμπεριέχον, ἐπὶ πλέον, καὶ ἱερὸν φετφᾶν τοῦ Σεϊχ-οὐλ-Ἰσλάμ, τοῦ 1601, (τοῦ ἀνωτάτου ἑρμηνευτοῦ» τῆς Σαρία-ἱεροῦ νόμου), καὶ φανέρωνε, ὅτι τὸ Ὀθωμανικὸ καθεστὼς ὑπῆρξε ἀπολύτως ὁλοκληρωτικό, πολιτισμικῶς ρατσιστικὸ καὶ γενοκτόνο: τὸ αἷμα τῶν ἑλλήνων «ἀπίστων», «θεωρουμένου ἄνευ ἀξίας» (!!!), ἐπέτρεπε στὸν Σουλτᾶνο, ποὺ ἦταν καὶ ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Χαλιφάτου-θεοκρατικοῦ καθεστῶτος, νὰ διατάζει, ὅτι «θὰ ἀπαγχονίζηται εὐθύς, εἰς τὸ κατώφλιον τῆς θύρας του» (!!!), ὁ ὁποιοσδήποτε, συγγενὴς ἢ περαστικός, «ἀντιστῇ» στὸ παιδομάζωμα τοῦ «καλλιμόρφου» δεκαπεντάχρονου! Ποῦ τὸ βρῆκαν, στὴν «διεθνῆ βιβλιογραφία», τὰ δικά μας ραγιάδικα βλακόμετρα, ὅτι ἡ ὀθωμανικὴ δυναστεία ἦταν, τάχα μου, «ἀνεκτική»; Στὰ πληρωμένα τουρκικὰ συνέδρια, ἢ στὸν κάθε ξένο «πανεπιστημιακό», ποὺ τὰ πιάνει ἀπὸ τοὺς Κεμαλικοὺς γενοκτόνους, ὅπως ἐκεῖνος ὁ Γάλλος μισθαρχίδης πρεσβευτής;

Ἐπιμένω: γιατὶ οἱ «κριτές», οἱ κρίναντες καὶ ἐγκρίναντες τὴν βλιτάδα ρεπουσοβουλγκάτα, δὲν τῆς ἐπέβαλλαν ἁρμοδίως τὶς πηγές, ποὺ ἐγὼ καὶ ἡ παγκόσμια ἐπιστημονικὴ κοινότης χρησιμοποιοῦμε, ἀλλὰ δέχθηκαν ἀπνευστί, τὴν δική της, ἐπιλεκτικὴ καὶ μόνη (!!!) πηγὴ-ἀναφορά; Ποία ἡ εὐθύνη τῶν «θεσμικῶν» μας ἀνευθυνο-ὑπεύθυνων τοῦ τότε Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου; «Τίς πταίει»;
Θὰ γίνει, ἐπιτέλους, κάποτε, σοβαρὸ «Ντεβλὲτ» ἡ Ψωροκώσταινα, ὅπως σοβαρότατο εἶναι τὸ γενοκτόνο, κεμαλικὸ Κράτος; Ἤ, θὰ βλακεύουν παρ’ ἡμῖν σπουδαρχίδια, «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες»…«παιδαγωγικὰ» μονδέρνες, «μετανεωτερικές»; Καί, «ἐχέστηκεν ἀπού ’κλανε στοῦ Γιαλαμπῆ τ’ ἁλῶνι»;

…(ἡ μητέρα του)… «…ἡ ἄπιστος Γραμματική… ἐξηκολούθει νὰ θεωρῇ τὸν μικρὸν υἱόν, ὡς ἀνήκοντα εἰς τὴν βρωμερὰν τῶν ἀπίστων θρησκείαν…

(Ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἱεροδικαστηρίου Βεροίας, 15η Σεβὰλ 1008, ὅπ. παρ.)

Παραθέτω, μία ἄλλη, φρικιαστικὴ πηγή. Ἡ προηγουμένη, ἦταν, ἂς εἴμαστε ἐπιεικεῖς, μία πηγή, «πολιτική». Τρισβάρβαρης ἀλήθειας, ἀλλὰ ἄειντε, λέμε, ὅτι κράτος ἦταν οἱ Ὀθωμανοί, γενιτσάρους ἤθελαν… Ἀφοῦ πρῶτα βίαζαν τὸ στεατοπυγικὸ ὑποσύστημα τῶν ἑλλήνων «καλλιμόρφων», τῶν δεκαπέντε ἐτῶν. Κράτος ἦταν, «ὅλα τὰ Κράτη, πάνω-κάτω, τὰ ἴδια κάνουν»… Ἂς δεχθούμε τὴν ἀγχόνη «εὐθὺς εἰς τὸ κατώφλιον τῆς θύρας» του, γιὰ τὸν τραγικὸ πατέρα, ποὺ ζῆ, ἀνήμπορος καὶ οὐρλιάζοντας ἀπὸ πόνο, τὸν βιασμὸ τοῦ τρυφεροῦ γυιοῦ του, ἀπὸ τὸ «ἀνεκτικὸ» ὀθωμανικὸ καθεστώς… Ἐδῶ, ὅμως, παραθέτω, ἀμέσως μία πηγή, χειρότερης φρίκης - ἂν εἶναι δυνατόν - … Διότι προέρχεται ἀπὸ τὴν μὴ ἔνοπλη κοινωνία-συμβίωση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὸ ὀθωμανικὸ καθεστὼς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς. Τεκμήριο-πηγή, ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸν δίκαιον ἐπὶ Τουρκοκρατίας. Καὶ εἶναι, αὐτό, ἀκόμη χειρότερο ἀπὸ τὸ γενιτσαρικὸ παιδομάζωμα. Ἰδού: Ἱεροδικεῖον Βεροίας, ἔτος 1008, 15η Σεβὰλ (30 Ἀπριλίου 1600). Ἐπικρατεῖ πλήρως, ὁ ὀθωμανικὸς πολιτισμός. Νάτος! Ἀστικὴ ὑπόθεση, οἰκογενειακοῦ δικαίου: «Παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ Ἱεροδικαστηρίου, ὁ Ἀμπντῆ μπέης, παρουσίᾳ καὶ τῆς ἐν διαζεύξει εὐρισκομένης τέως συζύγου του Γραμματικῆς Ἰωάννου, ἁμαρτωλῆς καὶ ἀπίστου (ναί! ναί! στὸ ἐπίσημο ἔγγραφο τοῦ Ἱεροδικείου!), ἐδήλωσε καὶ κατέθεσε ὅτι: … […] …συνεζεύχθη μετ’ ἐμοῦ νομίμως καὶ δι’ ἱεροδικαστικῆς πράξεως καὶ μάλιστα ἐγέννησε πρὸς ἔτους ἄρρεν, τὸ ὁποῖον ἐγὼ ὠνόμασα �›ουτφῆ… Παρὰ ταῦτα ἡ ἁμαρτωλὴ καὶ ἄπιστος Γραμματική… ἐξηκολούθει, παρὰ τὰς συχνὰς ἀπειλάς μου… νὰ θεωρῆ τὸν μοκρὸν υἱὸν ὡς ἀνήκοντα εἰς τὴν βρωμερὰν τῶν ἀπίστων θρησκείαν καὶ νὰ καλῇ αὐτὸν Μελέτιον…» κτλ. Καὶ παρακάτω: «Αὔτη ὅμως (ἡ Γραμματική, μητέρα τοῦ δωδεκαμήνου βρέφους), εἰσῆλθεν ἐντὸς τῆς ἐν Βεροίᾳ οἰκίας μου, ἤρπασε τὸ τέκνον ἐκ τοῦ λίκνου…» κλπ.

Κι ὅμως, θαυμᾶστε, αὐτὸ ποὺ περιφρονεῖ ἡ βλιτάς-ἱστορία τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ: μία νεαρή, ἀγράμματη ἑλληνίδα 24-28 χρόνων, ἀπὸ χωριό, στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκικῆς κατοχῆς, στὴν Βέροια… Τρεῖς αἰῶνες καὶ κάτι, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση. Καὶ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ! Μόνη της! Χωρὶς Κλεφτουριὰ καὶ γράμματα καὶ χρήματα! Τὸν γυιό της, τὸν καλεῖ Μελέτιο! Ἀψηφᾶ τὸν Μπέη, «νόμιμο» σύζυγο, δυνάστη της, Νόμιμο;

Τὰ χεορότερα, δὲν τὰ διαβάσατε ἀκόμη. Νάτα, ἀπὸ τὴν πηγή-ἱεροδικαστήριον Βεροίας τοῦ 1600: «Κληθεῖσα ἐν συνεχείᾳ ἡ Γραμματική… κατέθεσεν: ὁ σύζυγός μου Ἀμπντῆ σιπαχῆς, ἀπὸ καιροῦ ἐρωτοτροπῶν πρὸς ἐμέ, ἐξώπλισεν ἀγνώστους τινάς, οἵτινες, εἰσελθόντες κατὰ τὴν νύκτα εἰς τὴν ἐν τῷ χωρίῳ Κούρσοβα οἰκίαν τοῦ πρώτου συζύγου μου, κατέσφαξαν αὐτὸν καὶ τὰ δύο τέκνα μου, Μελέτιον καὶ Γεώργιον. (!!!) Παραμείνασα χήρα, ἠναγκάσθην βίᾳ νὰ ὑποκύψω εἰς τὰς ἀπειλάς… καὶ νὰ γίνω σύζυγός του… καὶ ἔκτοτε συμβιοῦσα μετ’ αὐτοῦ, ἀπέκτησα ἄρρεν τέκνον, τὸ ὁποῖον ἐγὼ ἥρπασα…» κτλ. «Τὸ δικαστήριον κρῖναν τὴν ὑπόθεσιν, ἐπρότεινεν εἰς τὴν Γραμματικὴν ν’ ἀσπασθῇ τὴν ἰσλαμικὴν θρησκείαν, ἐὰν θέλῃ ν’ ἀποκτήσῃ τὸ δικαίωμα ἀνατροφῆς τοῦ τέκνου της… μέχρι συμπληρώσεως τοῦ ἑβδόμου ἔτους τῆς ἡλικίας του»… (ὅπ. παρ.).
Ἰδού, τὸ πολυπολιτισμικὸ πρόσωπο τῆς Τουρκοκρατίας! Νάτο τὸ ἀνεκτικὸ «σύστημα» τῶν Τουρκοθωμανῶν… Διαβάζετε ὅλη τὴν φρίκη; Καί, ταυτοχρόνως, ὅλο τὸ ἀγέρωχο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ φρόνημα τῆς ἀσήμαντης Βεροιώτισσας χωριατοπούλας τοῦ 1600; Δύο αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὸν φωταδιστικὸ Δυτικὸ Διαφωτισμό, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν ρεπουσιάδα, ἄνοιξε τὰ μάτια στὶς χωριατοποῦλες μας, ἐκεῖ στὰ βασιλόφρονα σαλόνια τοῦ Βολταίρου! Ἡ Βεροιώτισσα ἀντιστασιακή, ἀγράμματη χωριατοπούλα τοῦ 1600!

Καὶ ἡ ἀπόλυτη ΦΡΙΚΗ τῆς «ἀνεκτικῆς» Τουρκοκρατίας: Ὁ Ἀμπντῆ-μπέης εἶναι «σπαχῆς», μέλος τῆς ἔφιππης τουρκικῆς, στρατιωτικῆς ἀριστοκρατίας. Βλέπει, ἐκεῖ στὸ χωριὸ Κούρσοβα, ποὺ εἶναι τσιφλίκι του, τὴν Βεροιώτισσα καλλονή, τὴν Γραμματική. Ὁ κτηνώδης ὀθωμανὸς ἀριστοκράτης νοιώθει νὰ τὸν κατακλύζουν οἱ θεσμικὲς κτηνώδεις ὁρμές του… Ἡ Γραμματικὴ ὅμως, ἡ ἑλληνίδα καλλονή, εἶναι παντρεμένη. Καὶ μὲ δυὸ ἀνήλικα παιδιά… Ἔεε, καίαιαι; Τὸ κτηνώδες «ἀνεκτικὸ» καὶ «πολυπολιτισμικὸ» τούρκικο σύστημα, ἀνέχεται ὅλα τὰ «εὐαίσθητα» ἢ καὶ ἀναίσθητα «προσωπικὰ δεδομένα» τοῦ, κατὰ τὴν Ρεπούση, νομίμου «Κρατικοῦ ἀξιωματούχου», Ἀμπντῆ-μπέη. Ὁ Ἀμπντῆ-μπέης, λοιπόν, κατασφάζει καὶ τὸν ἕλληνα σύζυγο τῆς ἑλληνίδας καλλονῆς καὶ τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους, Μελέτιο καὶ Γιῶργο. Καὶ τὴν βιάζει ὁ Τοῦρκος δυνάστης… Κι ἀπὸ τὸν βιασμό της, ἡ Γραμματική, γεννᾶ ἕνα παιδί. Κι ἡ Γραμματική, κρυφὰ καὶ φανερά, σφαγιασμένη ἀλλὰ ἀγέρωχη, τσακισμένη ἀλλὰ ἀνυπόταχτη, τὸ παιδὶ τοῦ βιασμοῦ της, τὸ ὀνομάζει Μελέτιο. Γιὰ νὰ τῆς θυμίζει τὸ ἕνα της, τουλάχιστον, παιδί, ποὺ τῆς ἔσφαξε ὁ Τοῦρκος βιαστής της…

Ὅσο δέ, γιὰ τὸ «ἀνεκτικὸ» τούρκικο Ἱεροδικαστήριο, αὐτό, τὸν χαβά του: ἀνέχεται τὶς τρεῖς δολοφονίες τοῦ Τούρκου «κρατικοῦ ἀξιωματούχου», βιαστοῦ καὶ χαμπάρι δὲν παίρνει γιὰ τὸν βιασμὸ καὶ τὶς τρεῖς ἀνθρωποκτονίες, ποὺ διέπραξε τὸ τουρκικὸ «πολυπολιτισμικὸ» κτῆνος. Καί, διατάζει στὴν ἀπόλυτη Ἀπελπισία, στὴν ἑλληνίδα σφαγιασμένη μητέρα, τὴν Γραμματική, νὰ γίνει Τουρκάλα, ἂν θέλει νὰ κρατήσει, γιὰ ἔξι μόνον ἀκόμη χρόνια, τὸ τρίτο της, παιδί, πρὶν τῆς τὸ πάρουν ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά της… Ναί: Τὸ Τουρκικό-Ὀθωμανικὸ σύστημα βασίζεται στὸν ἀπόλυτο ρατσιστικὸ διαχωρισμὸ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι φυλετικῶς ὁλοκληρωτικὸ εἰς βάρος τῶν ὑποδούλων λαῶν, μὲ ἀναγνώριση τῆς ἀπόλυτης ρατσιστικῆς ὑπεροχῆς στὴν φυλετικῶς νικήτρια τουρκικὴ φυλή, ὅπως τὸ ἀποδεικνύει καὶ ἡ κοσμικὴ καὶ ἡ ἱεροκρατικὴ νομοθεσία τους. Ναί, αὐτὸ εἶναι τὸ δῆθεν «ἀνεκτικὸ» σύστημα τῶν Τούρκων, τὸ ὁποῖο βλακωδῶς καὶ παχηλῶς ἀγράμματοι προωθοῦν τὰ ἡμέτερα ἐπιστημονάρια. Ἔτσι ἔζησαν οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες, γιὰ τέσσερις-πέντε αἰῶνες… Αὐτὰ λένε οἱ ἐπίσημες τουρκικὲς πηγές. Βέβαια, ἐπάναγκες γίνεται, πιά, νὰ λογοδοτήσουν τὰ μέλη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὰ τότε, γιὰ τὸ ἔγκλημα ποὺ διεπράχθη, πέρισυ, ἐπὶ μίαν σχολικὴ χρονιά, κατὰ τῶν Ἑλληνοπαίδων. Προτείνω νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ νομολογία, ἡ προκύπτουσα ἀπὸ τὸ τουρκικὸ Ἱεροδικαστήριον: μὲ τέτοιο μοντελάκι δικαιοσύνης, τὸ τόσο «ἀνεκτικό», οἱ παιδαγωγοί-«κριτές», θὰ τὴν βγάλουν καθαρή. Τὸ πολύ-πολύ, τὸ πολυπολιτισμικὸ καὶ ἀνεκτικὸ ὀθωμανικὸν δίκαιον, νὰ τοὺς στείλει σὲ κάποιον Ἰνστιτοῦτον ἀνοχῆς…
[Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Μακεδονία]

To σπινθηροβόλο πνεύμα του Κώστα Ζουράρι

«…ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲν διαθέτανε ἠλεκτρονικὸ μάτι…» ἄλλως «ὁ πνευματικὸς νεοπλουτισμὸς τῶν μορφωμένων μας»
Κώστας Γ. Ζουράρις
εἰδικὸς σύμβουλος τῆς «Μακεδονίας» καὶ τινῶν ἀκόμη
Ἀντίβαρο, \'Οκτώβριος 2007

«Δύστυχη Ἑλλάδα, νά ’ταν οἱ ξένοι μονάχα· μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες; Καὶ καλά, οἱ Ἕλληνες γενικά· μὰ καὶ οἱ πιὸ κοντινοί μας, οἱ «διανοούμενοι»; Νὰ βλέπουν τὸν τόπο τους μὲ συγκατάβαση, σὰ μιὰ ὁποιαδήποτε μικρὴ χῶρα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Ἐπειδὴ τὰ Πανεπιστήμια δὲν εἶχαν συγχρονισμένα ἐργαστήρια, γιὰ νὰ μὴν πῶ: κι ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲ διαθέτανε ἠλεκτρονικὸ μάτι; Ἔ, λοιπὸν κι ἐγὼ θὰ τὸ ἐξομολογηθῶ: ἔνιωθα ἕνας ἀριστοκράτης ποὺ εἶχε -ὁ μόνος ποὺ εἶχε- τὸ προνόμιο νὰ λέει τὸν οὐρανό «οὐρανό», καὶ τὴ θάλασσα «θάλασσα», ἀκριβῶς ὅπως ἡ Σαπφώ, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ρωμανός… καὶ μόνον ἔτσι νὰ βλέπω ἀλήθεια τὸ γαλάζιο τοῦ αἰθέρος ἢ ν’ ἀκούω τὸ ρόχθο τοῦ πελάγους…» [1].

«Μιλῶ γιὰ μιὰ ἀριστοκρατικὴ ἀντίληψη, ποὺ συμβαίνει νὰ μὴν τὴν ἔχουν διόλου οἱ ἀριστοκράτες καὶ νὰ τὴν ἔχουν μὲ τὸ παραπάνω οἱ μικροὶ πληθυσμοὶ τοῦ Ἀρχιπελάγους· οἱ κυρ-Γιάννηδες κι οἱ κυρα-Μαρίες…». [2]

«…νά ’ταν οἱ ξένοι μονάχα· μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες;».

Αυτὸ τὸ ἔξοχο ἀπόσπασμα τοῦ Ἐλύτη μοῦ ἦλθε στὸ νοῦ, ὅταν πληροφορήθηκα, ὅπως καὶ οἱ Πανέλληνες, γιὰ τὰ φραστικὰ ξεβρακώματα ἐκείνης τῆς δυσαναβάτου σαχλαμάρας κυρίας Πανταδίνου, ποὺ παρίστανε τὴν πρέσβειρά μας στὰ Σκόπια. Δὲν εἶναι μόνο ποὺ ἡ σαχλεπίσαχλος αὐτὴ Κατιτίδου-πρεσβευτίνα, τρυχῆ κατένειμε τὶς τρίχες της περὶ Σκοπιανοῦ: ἕνα, σὲ λάθος τόπο (πρέσβειρα αὐτὴ στὰ Σκόπια), δύο, σὲ λάθος χρόνο (τώρα ποὺ μᾶς πιέζουν οἱ Νατο-ἀμερικανοὶ ἐκβιασμοί) καὶ τρία, σὲ λάθος Μέσον (σὲ φυλλάδα τοῦ ἀμερικανικοῦ οἰκονομικοῦ κατεστημένου, ὅπου ἤδη οἱ Σκοπιανοὶ ἀμερικανοπράκτορες εἶχαν καταχωρίσει πληρωμένη διαφήμιση τῆς ληστοσυμμορίας τους). Ἐπίσης, δὲν εἶναι μόνον ποὺ ἡ πανάσχετη ἐν διπλωματίᾳ θεραπαινὶς τοῦ δυτικοῦ μονοδογματισμοῦ («pensée unique»), ἀγνοοῦσε τὸν Θουκυδίδη της: στὶς διεθνεῖς σχέσεις εἶσαι πάντοτε μόνος, ἀσχέτως τῶν δῆθεν «συμμαχιῶν», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ προσωρινὴ σύγκλιση συμφερόντων: «…καὶ ὅσῳ αὐτοὶ αὐτῶν δυνατώτεροι ἐγίγνοντο καὶ ἡμεῖς ἐρημότεροι…».

Ὅταν, τοὺς πρώην σοβιετοκαγκεμπίτες καὶ νῦν ἀμερικανομαφιόζους «ἰθύνοντες» Σκοπιανούς, τοὺς δυναμώνουν τὰ ἀφεντικά τους, δὲν πᾶς ἐσύ, θουκυδιδείως ἀναλφάβητη τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τεμενάδων, νὰ ρίξεις λάδι στὴ φωτιὰ τῆς Ἐρημιᾶς μας («καὶ ἡμεῖς ἐρημότεροι»). Καὶ νὰ πεῖς, γελοιωδῶς πανάσχετη, ὅτι πρέπει νὰ προσκυνήσουμε. Διότι, «εὐθύς» ἀμέσως, θὰ ἐπέλθει κάτι μεῖζον εἰς βάρος μας ἀπὸ τὰ Ἀφεντικά, ἐπειδὴ ἀπὸ φόβο ἐμεῖς ὑποκύψαμε στὶς ἐπιταγές τους: («εὐθὺς τι μεῖζον ἐπιταχθήσεσθε ὑμῖν, ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες…». Ναὶ ρέ, πρεσβευτικὴ ἀσχετίλα! Καὶ «πολὺ Δυτικόφρων», δηλαδή… Ἀλλ’ ὄχι θουκυδιδειόφρων… Δὲν ἦταν λοιπὸν ἡ «ἐπαγγελματικὴ» ἀσχετίλα, ποὺ μὲ ἐνόχλησε στὴν πρέσβειρα κυρία Κατιτίδου (ἰδοὺ ἕνα παράδειγμα γιὰ τὴν ἀλήθεια περὶ τὸ «ὄνομα»: ἐνοχλεῖ ἢ δὲν ἐνοχλεῖ ἡ παραποίηση ποὺ τῆς κάνω, δημιουργεῖ ἢ δὲν δημιουργεῖ ἀταξία καὶ ἑστία συγκρούσεων αὐτὴ ἡ παραχάραξη τῆς αὐθεντικότητας ποὺ διαπράττω, τώρα, εἰς βάρος τοῦ ὀνόματος τῆς κυρίας πρέσβειρας;).

Ὄχι λοιπόν.

Ἐκεῖνο, τὸ ἄκρως προσβλητικὸ γιὰ τὸν καθ’ ἡμᾶς Τρόπον, εἶναι αὐτὸς ὁ συμπλεγματικὸς «πνευματικὸς νεοπλουτισμός», ποὺ ἐπεδείξατο ἡ ἀνεκδιήγητη πρεσβευτίνα μας: «Πνευματικὸς νεοπλουτισμὸς τῶν μορφωμένων μας», ὅπως τοὺς κατακοροϊδεύει ὁ κοσμοπολίτης μέν, ἐντελῶς Ρωμηὸς δέ, Σεφέρης. Ἤ, ὅπως τοὺς χλευάζει ὅλους αὐτοὺς τοὺς κομπλεξάκηδες τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τεμενάδων, ἢ τοὺς «δυτικοδιανοούμενους» τῶν Πανεπιστημίων «μας» καὶ γραφιάδες στοὺς Ἀθηναίους νταβαντζῆδες, ὁ κοσμοπολίτης μέν, ἐντελῶς Ρωμηὸς δέ, Ἐλύτης: ναί, ὅλους αὐτοὺς τοὺς «Ἕλληνες», τοὺς ξιπασμένους, μὲ τὰ ἀγγλικούλια τους καὶ τὰ μπίζνες-μπουρδιστάν τους, ποὺ βλέπουν ὡς ἐξέκιουτιβς, «τὸν τόπο τους μὲ συγκατάβαση… ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲ διαθέτανε ἠλεκτρονικὸ μάτι…». Τώρα μάλιστα, ποὺ στὰ ἀποχωρητήριά μας γεμίσαμε μὲ ἠλεκτρονικὰ μάτια, δὲν ἰσχύει πιὰ οὔτε αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα, γιὰ τοὺς συμπλεγματικοὺς δυτικοδιανοουμένους μας καὶ λοιποὺς ἐξέκιουτιβς καὶ τοὺς ἔμεινε σκέτη ἡ ραγιάδικη ὀσφυοκαμψία, τύπου Ρεποῦσο βουλγκάτας καὶ Κατιτιδοπρέσβειρας…

«Μιλῶ γιὰ μιὰν ἀριστοκρατικὴ ἀντίληψη… ποὺ τὴν ἔχουν μὲ τὸ παραπάνω οἱ κυρ-Γιάννηδες κι οἱ κυρα-Μαρίες».

Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὁ μέγιστος Γνώμων τοῦ Γένους, Ὀδυσσέας Ἐλύτης. Καὶ εἶναι δυνατόν, αὐτὴν τὴν «ἀριστοκρατικὴ ἀντίληψη» τῆς ἐλευθερίας, αὐτὸ τὸ «μοναξιά μου Ἑλληνική μου», τοῦ Σαββόπουλου, ὅλα αὐτὰ γιὰ τὸ Αὐτεξούσιόν μας τὸ ἀριστοκρατικό, ποὺ τὸ νοιώθουν ὅλες οἱ κυρα-Μαρίες τοῦ ἰλιαδορωμέηκου Ἀρχιπελάγους, αὐτὸν τὸν καθ’ ἡμᾶς ἀριστοκράτη Τρόπον, νὰ μὴν τὸν νοιώθει ἡ κυρα-πρέσβειρά μας τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν Τεμενάδων. Διότι ἀπ’ αὐτὸ πάσχει ἡ κάθε Ρεπούση καί… κυρά-Πρέσβειρα κι ὁ κάθε ξεκατινιασμένος «δικός μας» εὐρωλιγούρης καὶ ἀμερικανογλείφτης: ἀπὸ τὸ ραγιάδικο σύμπλεγμα κατωτερότητας τοῦ «ἠλεκτρονικοῦ οὐρητηρίου». Δὲν αἰσθάνονται ὅλοι αὐτοὶ οἱ συνοικιακοὶ ἐγγλωτογάστορες ὅτι τὰ οὖρα τους εἶναι ἐφάμιλλα τῶν εὐρωπαϊκῶν τοιούτων. Γι’ αὐτό, καὶ δώστου οἱ τεμενάδες καὶ ξαναδώστου ἡ ὀσφυοκαμψία καί, οἱ «ὑποτροφίες», ὥστε ἔτσι, οἱ τρόφιμοι τοῦ Δυτικοῦ ἀφεδρῶνος νὰ θεωρήσουν ὅτι ἐπιτέλους, ἔχουν κι αὐτοὶ ἐνάμιλλον την… οὐρήθραν τους, μὲ αὐτὴν τῶν Δυτικῶν διουρήσεων…

Γιατὶ δὲν κατάλαβε αὐτὴ ἡ κυρά-πρέσβειρά μας στὰ Σκόπια, αὐτό, ποὺ τὸ νοιώθει ἡ κάθε κυρα-Μαρία τοῦ Ἐλύτη; Καὶ «μωρόδοξη μορφωμένη», εἶπε αὐτὲς τὶς «πραγματιστικές», σκουπιδορεαλιστικὲς ἀρλοῦμπες, γιὰ τὸ «πόσοι καὶ τόσοι στὸν Πλανήτη, ἔχουν πιὰ ἀναγνωρίσει τοὺς Σκοπιανούς, μὲ τὸ κλεψιμέϊκο ὄνομά τους»;… Θὰ πρέπει, τώρα, στὴν ἀναγκαστική της ἀργία, νὰ καταλάβει πιὰ ἡ πρέσβειρά μας, θεραπαινὶς τοῦ, κατὰ Ἐλύτη, «μονοδογματικοῦ εὐρωπαϊσμοῦ», ὅτι: στὴν συνύπαρξη μεταξὺ ἰσοβαρῶν ἢ καὶ ἀνισοβαρῶν συστημάτων ἰσχύος, δηλαδὴ στὶς διεθνεῖς σχέσεις, ἡ Ἰσχὺς δὲν εἶναι μέγεθος ἀριθμητικό, ἀλλὰ ποιοτικό. Ἑπομένως, δευτερεύουσα σημασία ἔχει τὸ «πόσοι» ἔχουν ἀναγνωρίσει τὴν προσωρινὴ σκοπιανὴ ληστοκουστωδία. Σημασία ἔχει, ἐξεχόντως καὶ κυρίως, «Πόση» εἶναι ἡ δική μας «βεβαίωσις τῆς γνώμης»3! Πόση, ἡ δική μας ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης («γνώμης») μας, γιὰ τὴν ἀποφασιστικότητά μας ἔναντι τῆς σκοπιανῆς ὀνοματοκλοπῆς.

Κυρά-Πρέσβειρα διδάξου ἀπὸ τὴν «ἀριστοκρατικὴ ἀντίληψη- …ποὺ τὴν ἔχουν οἱ κυρα-Μαρίες τοῦ Ἀρχιπελάγους» μας: Στὴν διπλωματία καὶ τὶς διεθνεῖς σχέσεις, τὸ «πόσον» δὲν εἶναι ποσόν. Εἶναι ποιόν. Ἡ ποσότητα, στὸ διακρατικὸ σύστημα συνυπάρξεως δὲν εἶναι ἀριθμητικὸ μέγεθος. Εἶναι ποιότητα, μία συνεχῶς ἀόριστη πλὴν πραγματικῶς ὑπαρκτὴ δυναμικὴ ἔνταση ἀνάμεσα στὸ ποσὸν καὶ στὸ ποιόν. Ἀνάμεσα στὸν ἀριθμὸ καὶ τὴν θέληση. Ἀνάμεσα στὸν ἀριθμὸ καὶ τὴν ἐπιμονή. Ὁ ἀριθμὸς ἡττᾶται ἀπὸ τὴν ἐμμονή, τὴν ὑπομονή.

Κυρά-πρέσβειρα, μάθε ἐπιτέλους γράμματα, γράμματα ἀριστοκρατικά, θουκυδίδεια καὶ πᾶψε νὰ σέρνεσαι μπρούμυτα μὲ τὸ «σύμπλεγμα μειονεξίας ἀπέναντι τῶν ξένων»4: δὲν τὸ βλέπεις, ὅπως τὸ βλέπει ἡ κάθε ἀριστοκρατική μας κυρα-Μαρία τοῦ καθ’ ἡμᾶς Τρόπου, ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ, ἄσχετα ἀπὸ τὴν «ἀναγνώρισή» τους, τὴν πρόσκαιρη, ἀπὸ ὅλον τὸν Πλανήτη, μόνον ἀπὸ ἕνα παίκτη ἐπιδιώκουν τὴν ἀναγνώρισή τους; Ἀπὸ μᾶς; Διότι, μόνον ἐμεῖς, μπορούμε νὰ τοὺς νομιμοποιήσουμε, ἂν τοὺς ἀναγνωρίσουμε. Ἀλλοιῶς θὰ εἶναι κλέφτες ἐς ἀεί… Μόνον ἐμεῖς εἴμαστε οἱ Κλειδοῦχοι τοῦ σκοπιανοῦ Νομίμου ἢ παρανόμου.

Κυρα-πρέσβειρα εὐρωλιγούρισσα καὶ Νατοκεμαλοβριθεστάτη, μάθε ἐπιτέλους τὰ καθ’ ἡμᾶς ἀριστοκρατικὰ κολλυβογράμματα… Στὴν Σύνοδο Φλωρεντίας-Φερράρας, ὅπου ἐμεῖς πανταχόθεν νικημένοι, πήγαμε νὰ «ἀναγνωρίσουμε» (καὶ τότε τὰ ἴδια!!!) τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν τότε, μετὰ ἀπὸ μῆνες καὶ μῆνες οἱ δικοί μας, ἐξαγορασμένοι, φτωχοὶ καὶ νικημένοι, ὑπέκυψαν: Ἀνεγνώρισαν… Στὸν Πάπα, ἔτρεξαν ἀμέσως νὰ τοῦ φέρουν τὰ καλὰ μαντᾶτα: Οἱ Graeci νικήθηκαν! Ἀνεγνώρισαν τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως τὴν ἤθελε ἡ Ρώμη! Κι ὁ Πάπας ρώτησε: Ὑπέγραψε κι ὁ Μᾶρκος Εὐγενικός; Ὄχι, τοῦ εἶπαν, ἀλλὰ εἶναι μόνος του… Κι ὁ Πάπας ξαναεἶπε: ἂν δὲν ἀνεγνώρισε κι ὁ Μᾶρκος Εὐγενικός, τότε, τίποτε δὲν κάναμε…

Κυρα-πρέσβειρα, μᾶθε γράμματα: στὶς διεθνεῖς σχέσεις, τὸ «Πόσον» δὲν εἶναι «ποσόν». Εἶναι Ποιόν! Εἶναι Μᾶρκος Εὐγενικὸς κι οἱ ἀριστοκράτισσες κυρα-Μαρίες τοῦ Ἐλύτη: «ὅπου εὐημερεῖ ὁ μέσος ὅρος, παύω νὰ ὑπάρχω»…


1. Ὀδυσσέας Ἐλύτης: «Τὸ Χρονικὸ μιᾶς δεκαετίας», Ἀνοιχτὰ χαρτιά, ἐκδ. Ἴκαρος, σελ. 447.
2. Ὀδυσσέας Ἐλύτης: «Ἀναφορὰ στὸν Ἀνδρέα Ἐμπειρῖκο», Ἐν λευκῷ, ἐκδ. Ἴκαρος σελ. 146.
3. Θουκυδίδης Α141.
4. Γ. Σεφέρης: «Ἑλληνικὴ καὶ Εὐρωπαϊκὴ παιδεία», Δοκιμὲς Γ΄, ἐκδ. Ἴκαρος.

΄Ενα ποίημα του Κυριάκου χαραλαμπίδη

σχέδιο Νεοκλή Κυριάκου

Ύστερη Εποχή του Χαλκού

(από τη συλλογή Δοκίμιν)

Θ’ ακούσατε θαρρώ και για το ρήγα
Της Αλασίας που κυπροσυλλάβισε
Στον «αδερφό» του Φαραώ: «Καϊρέττιν!
Αντέχω τζι εν αντέχω τρεις μηνάες.
Σαρατζηνοί εσκουλλίσαν την αγίαν
Νήσον της Τζύπρου τάνα τζι εσού νάκκον».
Για να τον φχαριστήσει στέλλει δώρο
Λίγο χαλκό συμβολικά, «επειδή», λαλεί του,
«τζιείν’ του θεού Νεργκάλ της Ασσυρίας
Εσσέπασεν το σιέριν του την χώραν
Τζιαι πλάσμαν εν αφήκεν στα λαούμια».
Ο Φαραώ Αμένοφις ο Δ΄
Κυλούν τρεις μέρες και κυλούν τρεις μήνες
Προθύμως δε στον «αδελφό» του στέλλει
Δυο τενεκέδες λάδι κι ένα βόδι,
Στέλλει και μπύρα Αιγύπτου, πρώτης ποιότητος.
«Δικά σου και τα πώματα», του γράφει.
Δεκέμβρης 1995.

Eνα ποίημα του Μιχάλη Πασιαρδή μελοποιημένο απ'τον Θράσο Κωνσταντίνου

Ο Θράσος Κωνσταντίνου, είναι Κύπριος μουσικός που ασχολήθηκε με το τραγούδι και την σύνθεση απ'το 70, στην Αθήνα σε διάφορες μπουάτ της Πλάκας όπου τότε ήταν σε μεγάλη ακμή το νέο κύμα, Ζωγράφος, Χουλιαράς, Γεωργίου και άλλοι, συνεργάστηκε με αρκετούς απ'αυτούς και μετά επέστρεψε στην Κύπρο.

Συνέχισε την πορεία του στην Κύπρο, με τα δεδομένα τα ήδη γνωστά, παίζει κιθάρα, συνθέτει, απ'όπου και το παρακάτω κομμάτι, στο οποίο έδωσε τη μουσική σε στίχους του μεγάλου Κύπριου επίσης ποιητή, Μιχάλη Πασιαρδή. Είναι παρμένο απ'το άλμπουμ που δημοσίευσε το 2007, με τίτλο, "Αμβροσία και Νέκταρ ", ένα δίσκο με 12 συνολικά κομμάτια, το εξώφυλλο του οποιου επιμελήθηκε με μεγάλη αισθαντικότητα η Μαριάνθη Βερβερέλη.

Ο Μιχάλης Γκανάς απαγγέλλει Τα Χέρια

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Xcgqpgyz1yk

Συνέντευξη του Μιχάλη Γκανά

 

 

Μιχάλης Γκανάς     Μεγάλωσα κυρίως με γυναικόπαιδα. Οι άντρες πολεμούσαν στον Εμφύλιο ή είχαν φύγει για τις κωμοπόλεις. Κάποια στιγμή, ο Εθνικός Στρατός εκπόρθησε τη Μουργκάνα και, φεύγοντας, οι αντάρτες τούς πήραν όλους μαζί τους, Αριστερούς και Δεξιούς. Χαρακτηριστικά, του παππού μου, που ήταν με τον Ζέρβα, όπως και όλη η οικογένειά μου, του είπαν «πάμε να φύγουμε, συναγωνιστή». Δεν υπήρχαν εκείνη την ώρα περιθώρια να εξηγήσεις τι και πώς. Φύγαμε για την Ουγγαρία τον Σεπτέμβριο του ’48 και γυρίσαμε τον Φεβρουάριο του ’54, αφήνοντας εκεί δύο νεκρούς: τη γιαγιά μου και τη θεία μου. > Δεν ήμασταν πολιτικοί πρόσφυγες και γι’ αυτόν το λόγο χαρακτηριστήκαμε απαχθέντες απ’ τους αντάρτες. Η φυγή μας στην Ουγγαρία ήταν μια πάρα πολύ δυνατή περιπέτεια. Έχω γράψει κι ένα πεζογράφημα, τη Μητριά Πατρίδα, γι’ αυτό. Όταν φτάσαμε στην Ουγγαρία, μας μοιράσανε σε αστικό και αγροτικό πληθυσμό και χτίσανε το χωριό Μπελογιάννη, ειδικά για μας, τους αγρότες. Ένα απ’ τα πρώτα μέρη στα οποία μας πήγαν ήταν η λίμνη του Μπάλατον, εκεί όπου βρίσκονταν τα πολυτελή θέρετρα των Μαγυάρων, και βιώσαμε το πρώτο πολιτισμικό σοκ. > Στην Ουγγαρία ζούσα μέσα στην οικογένεια, οπότε ήταν δύσκολο να περάσουν τα πολιτικά μηνύματα είτε απ’ το σχολείο είτε απ’ το κομμουνιστικό κράτος. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα είχα την τύχη να μην πάω στις «Παιδοπόλεις». Εκεί, πολλά παιδιά πήγαν απ’ το άσπρο στο μαύρο και τρελάθηκαν. Μεγάλο πρόβλημα αντιμετώπισα στην Αθήνα, όταν ήρθα για σπουδές, το 1962. Έβραζε τότε ο τόπος από την αδικία που συνέβαινε στην Αριστερά. Εξορίες, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και άλλα με οδήγησαν προς τα εκεί. Ήταν ένα ρεύμα. Βέβαια, ένιωθα πολύ άσχημα απέναντι στον πατέρα μου, που του είχαν πάρει όλη την οικογένεια. Στη συνέχεια, μπορώ να πω πως, χωρίς να οργανωθώ στην Αριστερά, ανήκα σε αυτόν το χώρο. > Στο χωριό είναι ζήτημα να υπήρχαν τρία βιβλία. Ένα απ’ αυτά, μάλιστα, ήταν η Σεξολογία του Τσακίρη, που όταν το διαβάζαμε με τον αδερφό μου αρρωσταίναμε. Με τα βιβλία άρχισα να έχω επαφή χάρη στον δάσκαλο του χωριού, και περισσότερο όταν κατέβηκα στους Φιλιάτες, στο Γυμνάσιο. Επειδή ήμουν κλειστό παιδί, βρήκα εκεί πέρα το αποκούμπι μου. Άρχισα να διαβάζω τα σχολικά αναγνώσματα, άλλα βιβλία δεν υπήρχαν. Ήρθαν προς το τέλος του Γυμνασίου από φοιτητές που είχαν κατέβει στην Αθήνα. Το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο που διάβασα ήταν τα ποιήματα του Καββαδία στη σειρά του Γαλαξία. Τότε ξεκίνησε και το γράψιμο. Πώς και γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Η επαφή με το δημοτικό τραγούδι ήταν καθοριστική. Στο χωριό μου και στη γύρω περιοχή δεν υπήρχαν μουσικά όργανα. Στους γάμους όλοι τραγούδαγαν α καπέλα. Λέγαμε, μάλιστα, για τους πολύ καλούς τραγουδιστές ότι «αυτός μπορεί να κάνει έναν γάμο μόνος του». Από κει κι έπειτα έρχεται μόνο του: τα πανηγύρια, τα κορίτσια. Αρχίζεις να συγκεντρώνεις κάποιο υλικό. > Ντρέπομαι ακόμα όταν γράφω ένα ποίημα. Νιώθω ότι δεν είμαι μέσα στη φάρα μου. Νιώθω ότι μ’ αυτό θα νιώθει αμήχανος ο πατέρας μου. Σαν να ξεστράτισα. Σαν να προοριζόμουν γι’ αλλού κι αλλού να πήγα. Βέβαια, κανείς δεν αποδέχεται το γράψιμο. Ούτε οι αστοί ούτε οι μεγαλοαστοί. Θυμηθείτε πώς αντιμετώπιζαν τον Εμπειρίκο. Τους φοβούνται τους ανθρώπους που παρεκκλίνουν απ’ τις νόρμες. > Το ότι δεν μπόρεσα να μιλήσω για την Αθήνα έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι εμπειρίες μου απ’ την Ήπειρο και την Ουγγαρία έκατσαν πολύ βαθιά μέσα μου. Μου έλεγε ο Γιάννης Βαρβέρης: «Ωραία είναι τα ποιήματά σου, αλλά θέλω να δω πώς βλέπεις τα μπαρ, πώς βλέπεις την οδό Πανεπιστημίου, πώς βλέπεις πράγματα της πόλης». Δεν ξέρω τι ακριβώς με βασανίζει. Αυτό που διατύπωσαν άλλοι είναι το ανέφικτο της επιστροφής. Δεν είναι μόνο η Ήπειρος, αλλά αυτό που έχει ο καθένας μέσα του: το αδύνατο της επιστροφής, ένα πράγμα που είναι εξ ορισμού χαμένο. Ένα βαρύ πράγμα, σαν ηπειρώτικο μοιρολόι. Η επιστροφή είναι αδύνατη. Γι’ αυτό υπάρχει αυτή η ένταση. Τελευταία, συμβαίνει το αντίθετο: έχω πιάσει τον εαυτό μου να του λείπει η Αθήνα. Εξημερώθηκα μαζί της μέσω των παιδιών μου, που η Αθήνα είναι η πόλη τους. Πηγαίναμε εκδρομές στην εξοχή και μου έλεγαν πως βρωμάει δεντρίλα. > Το πρώτο μου βιβλίο βγήκε το 1978 απ’ τις εκδόσεις Κείμενα. Ο ποιητής τότε είχε κι εκτίμηση και μέλλον. Βέβαια, πρέπει να σου πω πως, όσο ήμουν στο Γυμνάσιο, δεν ήξερα κανέναν εν ζωή ποιητή, εκτός απ’ τον Καββαδία. Και μιλάμε για το 1962, που έναν χρόνο μετά ο Σεφέρης πήρε Νόμπελ. Αν δει κανείς ψύχραιμα, όμως, τις επιδόσεις των ποιητών και των πεζογράφων, θα καταλάβει πως δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Κάθε γενιά βγάζει τρεις-τέσσερις σημαντικούς ποιητές. Είναι ένα είδος, όμως, που το φοβάται ο κόσμος. Επειδή έχει αυξηθεί, σήμερα, ο όγκος των αναγνωστών, φαίνεται ότι η ποίηση διαβάζεται λιγότερο, ενώ στην πραγματικότητα διαβάζεται περισσότερο. > Λένε ότι η ποίηση είναι το πιο δύσκολο είδος λογοτεχνίας. Για μένα είναι το πιο εύκολο. Δεν θέλω να πω ότι γράφω καλά, αλλά πηγαίνει πιο εύκολα το χέρι μου. Το πεζό μου, η Μητριά Πατρίδα, είναι εξήντα σελίδες για ένα θέμα για το οποίο ένας κανονικός πεζογράφος θα μπορούσε να γράψει μια τριλογία. Ο Ρένος Αποστολίδης, όταν το είδε, μου είπε «Τι να σου πω; Καλό είναι. Αλλά έχεις τέτοιο υλικό και μου γράφεις εξήντα σελίδες;». Τι να κάνω; Δεν είμαι πεζογράφος. > Δεν είναι διαφορετικό το κουστούμι του στιχουργού, απλώς υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές. Τα τραγούδια που έχω γράψει τ’ αγαπώ πολύ. Όσα πέτυχαν και όσα δεν πέτυχαν. Δούλεψα πολύ με παραγγελιές πάνω σε έτοιμες μελωδίες. Μπορεί να είναι κάποιου είδους ευνουχισμός, αλλά και το «Όλα σε θυμίζουν» γράφτηκε πάνω σε μελωδία. Θα είχα χάσει κάποια απ’ τα καλύτερα τραγούδια μου αν δεν είχα μπει σ’ αυτό το λούκι. Απλώς, γράφοντας στίχους, είχα πάντα στο μυαλό μου ότι ο ακροατής δεν έχει τη δυνατότητα να επανέλθει, όπως ο αναγνώστης. Η γραφή δεν πρέπει να είναι απλοϊκή, αλλά ευθύβολη. Είναι αρχή για μένα, κάτι σαν στρατευμένη τέχνη. > Στα ποιήματά μου δεν είναι ότι χρησιμοποιώ τους ίδιους ήρωες, αλλά έχω φτιάξει έναν κόσμο. Όπως στα πολυφωνικά ηπειρώτικα τραγούδια, όπου υπάρχουν ρόλοι: υπάρχει ο κεντρικός τραγουδιστής και οι άλλοι βοηθάνε. Οι απλές στιγμές είναι αυτές που παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στο έργο μου. Στους γραφιάδες λειτουργεί αυτόματα η παρατήρηση. Πολλές φορές αυτό οδηγεί σε παρεξηγήσεις, όταν βάζεις τα σουσούμια ενός ανθρώπου στο χαρτί. Αισθάνεται προδομένος. Είναι περίεργη η θέση αυτού που γράφει. Απ’ τη μια υπάρχει μια θολή αναγνώριση κι απ’ την άλλη μια επιφύλαξη που λέει «δεν ξέρεις μ’ αυτόν τι μπορεί να γίνει». www.lifo.gr 14.9.2011

 

Μαργαρίτα Θεοδωράκη

Ο πατέρας μου ο Μίκης

Όταν μου ζήτησαν να μιλήσω για τον πατέρα μου σκέφτηκα "Αυτό θα είναι πολύ εύκολο και θα γράψω γρήγορα". Και όμως, βρέθηκα δύο μέρες πριν το συνέδριο και όλο απέφευγα το χαρτί, γιατί δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω.
Και όμως δεν χρειάστηκε παρά να βάλω να ακούσω το Concerto Νο 2 για πιάνο του Rachmaninov για να βρεθώ πάλι 33 χρόνια πίσω στην ερημιά των Ταρτάρων, όπου αγωνιούσα να ανακαλύψω, μικρό κορίτσι, την ψυχή των ανθρώπων μέσα στην απέραντη μοναξιά του μυαλού μου. Όταν πάλευα κι εγώ να υπάρξω, να γίνω και εγώ κάτι ξεχωριστό, όπως έπρεπε να γίνω δίπλα σε ένα τόσο ξεχωριστό πατέρα.
Έτσι καθόμουνα πάνω στις πολεμίστρες του οχυρού κι αγνάντευα την απέραντη κίτρινη έρημο με τα διάσπαρτα ανυψώματα και τη σκληρή την πέτρα και όλο παρακολουθούσα την απεραντοσύνη της ερημιάς, του τίποτα, και όλο περίμενα να έρθουν από μακριά μυριάδες τα άλογα που θα έφερναν τους κατακτητές και θα πλημμύριζαν την ψυχή και την καρδιά μου. Και να που άκουγα τα ποδοβολητά, όλο πλησίαζαν οι καλπασμοί των αλόγων και ήταν αυτό το πρώτο μέρος του Concerto για πιάνο που μ' έφερνε πιο κοντά, πιο κοντά στην αναμπουμπούλα.
Όμως δεν ήρθε ποτέ κανείς και πάντα αγνάντευα την έρημο και αυτός ο φόβος απέναντι στους Ταρτάρους, όλο μεγάλωνε την αγωνία μου και όλο ερέθιζε τη φαντασία μου, ώσπου να εύχομαι κάποτε αυτή η απέραντη ερημιά να πλημμυρίσει από άγριους καβαλάρηδες και το μυαλό μου να κυριαρχηθεί από την βοή και την αρπαγή των χιλιάδων εισβολέων.
Όμως εγώ, μικρό κορίτσι, έφηβη, παρέμενα πάντα μόνη, μπροστά στην απέραντη μοναξιά της κιτρινοκόκκινης ερήμου.
Και θυμάμαι πως όλη εκείνη την περίοδο που μεγάλωνα δίπλα στους γονείς μου και στον αδελφό μου, στο Παρίσι, η μόνη σχέση με τον γύρω κόσμο ήταν με τον κόσμο του πατέρα μου. Κόσμος πυκνός, έντονος, μια στρατιά από καλλιτέχνες εξόριστους και πολιτικούς εξόριστους και φοιτητές εξόριστους. Πολλοί, πολλοί άνθρωποι..
Αλλά όταν γύρναγα σε μένα, γύρναγα σ΄αυτή την απέραντη έρημο των Ταρτάρων και εκεί αφουγκραζόμουνα το 2ο Concerto του Rachmaninov. Ήταν το δεύτερο μέρος, το Adagio, που με άφηνε παντελώς μόνη πάνω στις πολεμίστρες και εγώ να κλαίω από αγαλλίαση ελπίζοντας ότι οι μυριάδες καβαλάρηδες θα έρθουν να με κατακτήσουν, αλλά και από πόνο γιατί η έρημος ήταν πάντα έρημη κίτρινη και κόκκινη, να καίει κάτω από τον ήλιο. Ίσως όμως να ήταν πάντα αυτό που ήθελα : να ακούω τη μουσική και να κλαίω μέσα στην ερημιά μου.
Με όλες αυτές τις καθημερινές αγωνίες μεγάλωνα κοντά στον αδελφό μου και στους γονείς μου, έτσι, τόσο μόνη χωρίς φίλους της ηλικίας μου, αλλά πάντα στο πλευρό του πατέρα μου· να ακούω τα λόγια του, τα λόγια των συντρόφων του, να ρουφάω κάθε λέξη, κάθε σκέψη, πάντα αμίλητη. ( Όχι δεν μίλαγα ποτέ, μα ποτέ, όταν μιλούσε ο πατέρας μου. Πάντα άκουγα και πάντα χαιρόμουνα να τον ακούω.) Και μετά γύρναγα στο δικό μου κόσμο, στο δωμάτιό μου πλημμυρισμένο από τους ατέλειωτους ήχους της μουσικής (ο πατέρας μου από τα έντεκά μου χρόνια, μόλις φτάσαμε στο Παρίσι, μου είχε διαλέξει τη μουσική που θα μου άνοιγε τις πύλες του Παραδείσου, της ευδαιμονίας, της γνώσης, της αγωνίας, του πάθους, της έξαρσης, του ερωτισμού, του απέραντου λυγμού και ο κόσμος μου ήταν μία πηγή αρμονίας και μελωδίας. Δεν έμπαινε κανείς στο δωμάτιό μου με την εκκωφαντική μουσική. Αλλά, ήξερα πως ο πατέρας μου περνούσε έξω από την πόρτα του δωματίου μου για να ακούσει λίγο, να αφουγκραστεί, να παρακολουθήσει την κόρη του που μεγάλωνε. Ο πατέρας μου ήταν πάντα εκεί γύρω να παρακολουθεί την κόρη του να μεταμορφώνεται με τη μουσική και τα βιβλία.
Και όταν o συνθέτης στο 3ο μέρος, από το Scherzando και το Presto περνούσε στο Moderato, με έπιαναν οι λυγμοί. Γιατί εγώ παρέμενα πάντα μόνη, ψηλά στις πολεμίστρες και αυτή η έρημος, η έρημος των Ταρτάρων ήταν πάντα έρημη και μόνη, και μαζί της μόνη ήταν κι η ψυχή μου.
Και κάποια πάλι μέρα -θα ήμουνα 11 χρονών- μας είπε, εμένα και του αδελφού μου, πως όταν ήταν μικρός φοιτητής στο Παρίσι, στη δεκαετία του '50, πριν γεννηθώ εγώ, του άρεσε να πηγαίνει κάθε μέρα σινεμά. Και να λοιπόν και εμείς τα παιδιά -ήταν Φλεβάρης του 1971- μόλις είχα γίνει 12 χρονών, ανεβήκαμε την RUE DE LA GAITE και απέναντι από το Θέατρο του Bobino λίγο πιο πάνω, αριστερά, μπήκαμε στο σινεμά να δούμε Ταρζάν (με τον Weistmuller). Και κάθε μέρα πηγαίναμε με τα πόδια στο σινεμά (εξ' άλλου ήταν κοντά στο σπίτι μας) να δούμε Ταρζάν και είδαμε όλες τις ταινίες του Ταρζάν και από τότε εγώ μπαινόβγαινα σε όλα τα σινεμά της γης. Όλη μου τη ζωή στο σινεμά, σχεδόν καθημερινά, έως ότου έγιναν οι γιοι μου άντρες πια και δεν ήθελαν ν' ακολουθούν την μάνα τους.
Αλλά γιατί τα γράφω όλα αυτά όταν μου ζητάνε να μιλήσω για τον πατέρα μου; Μα για τον πατέρα μου σας διηγούμαι, γιατί εγώ μικρό κορίτσι μάθαινα από αυτόν τον αεικίνητο άνδρα, τον μαχητή, να σκέφτομαι, να επιλέγω, να αποφασίζω αλλά και να περικλείω σιγά-σιγά τον εαυτό μου μέσα στη μοναξιά.
Γιατί όσο παθιασμένος και επαναστάτης ήταν έξω στο φως, μπροστά στο πλήθος, τόσο μοναχικός και σιωπηλός ήταν όταν βρισκόταν σπίτι μας, στο γραφείο του να εργάζεται, με τις παρτιτούρες του, τα γραπτά του, τα βιβλία του και αυτή η μοναξιά ποτίστηκε βαθιά μέσα στην ψυχή του αδελφού μου και μέσα στη δική μου. Γι αυτό όταν στρέφομαι προς την έρημο, πάντα ερημιά αντικρίζω. Δεν ήρθε ποτέ κανένας καβαλάρης να κατακτήσει τη ψυχή μου.
Γιατί έτσι ήταν και θα είναι πάντα ο πατέρας μου. Πάνω στις πολεμίστρες να αγναντεύει την ερημιά των Ταρτάρων. Και αυτός ψηλά, ψηλός και αγέρωχος, έχει συνηθίσει πια μπροστά στο άγονο απέραντο πέτρωμα να μελαγχολεί, αλλά και να ακούει μαζί με τα παιδιά του αυτή την εξαίσια μουσική του Rachmaninov, όταν το πιάνο τραγουδάει με το κλαρινέτο και αγκαλιάζονται με τα βιολιά και τα κοντραμπάσα και μας πάνε τόσο μα τόσο μακριά από όλους τους ανθρώπους, εκεί που οι ψυχές μας δεν αγγίζουν ποτέ και για πάντα καμία καρδιά, δεν πλησιάζουν καμία ύπαρξη και μόνοι μας ξέρουμε πόσο οδυνηρό είναι να γνωρίζεις πως άδικα κοιτάς, άδικα περιμένεις, κανείς δεν θα σε κατακτήσει και μόνος σου θα συνδιαλέγεσαι με τη σκέψη σου έως ότου σβήσεις για πάντα, ενώ όλοι οι άλλοι πέρα από το οχυρό, πέρα από το κάστρο, θα νομίζουν ότι δεν ανέβηκες ποτέ μόνος εκεί, αλλά πως βρίσκεσαι πάντα ανάμεσά τους.
Μπαμπά, ξέρω πόσο μόνος είσαι και πόσο διαφορετικός από όλους μας, γιατί μόνο εσύ απ' όσους γνώρισα και θα γνωρίσω, έχεις αυτή τη θεϊκή δύναμη να τα γνωρίζεις όλα, να τα δημιουργείς όλα και να τα αποκαλύπτεις όλα στους ανθρώπους.
Σ' ευχαριστώ μπαμπά.
Ακόμα θα σου αποκαλύψω ένα μου μυστικό, τώρα που έγινες ογδόντα χρονών.
Ήταν τότε που εσύ και η μαμά με πηγαίνατε βόλτα με το καροτσάκι στο πάρκο του Luxembοurg. Και σας κοίταζα από κάτω και από πάνω σας πέρναγαν τα θεόρατα χρυσοκόκκινα φύλλα των αγριοκαστανιών και εγώ σας παρακολουθούσα όλο λαχτάρα. Ήσασταν ο κόσμος μου, και ξέρεις μπαμπά, αυτή την εικόνα κουβαλάω όλη μου τη ζωή: την εικόνα του πάρκου του Luxembοurg και μάλιστα σε ένα συγκεκριμένο σημείο, δεξιά από το κτίριο του SENAT (της Γερουσίας). Εκεί, πάντα εκεί γυρνάω. Εκεί τριγυρίζω όταν βρίσκομαι σε ευδαιμονία, σε χαρά, σε λύτρωση!
Ίσως να ήταν λοιπόν εκεί που άφησα τα πιο λατρευτά μου πρόσωπα: τον νέο μου πατέρα και τη νέα μου μητέρα, να με κοιτάνε μέσα στην κούνια μου και να μου χαμογελούν· και να μου γελούν. Και εγώ πάντα να έχω το μυαλό μου εκεί, εκεί που λέω ότι είναι ο χαμένος μου Παράδεισος.
Μπαμπά σ' ευχαριστώ που με αγάπησες και μ' αγαπάς τόσο πολύ.
Σ' ευχαριστώ που αγάπησες και αγαπάς τον αδελφό μου.

Μαργαρίτα-Ασπασία Θεοδωράκη
Γεννήθηκε στο Παρίσι. Κόρη του Μίκη και της Μυρτώς Θεοδωράκη, ακολούθησε την οικογένεια της σε όλες τις μετακινήσεις της στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έζησε από κοντά όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι υπεύθυνη της Λαϊκής Ορχήστρας «Μίκης Θεοδωράκης» και των εκδόσεων «Ρωμανός». Στόχος των δραστηριοτήτων της είναι η ανάδειξη και η διάδοση του έργου του πατέρα της. Έχει τέσσερις γιους.  

Ο πρώην πρόεδρος του ΚΕΒΕ ανοίγει τα χαρτιά του σχετικά με την επαπειλούμενη κρίση στην κυπριακή οικονομία

 

Φοβόμαστε το πολιτικό κόστος

ΜΑΝΘΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ:Να μάθουμε να ζούμε στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας

Ηδυνατότητα να συνεχίζουμε να δανειζόμαστε και να φορτώνουμε στις επόμενες γενιές τη σημερινή ματαιοδοξία μας δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί, επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος του ΚΕΒΕ Μάνθος Μαυρομμάτης. Τονίζει πως οι ρυθμοί αντίδρασής μας στις προκλήσεις ήταν πάντοτε αργοί και, αν θέλουμε να προλάβουμε αρνητικές εξελίξεις, πρέπει να τολμήσουμε οι κινήσεις μας να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του αύριο και όχι τις ανάγκες του χθες. Το μεγάλο έλλειμμα των δημοσίων οικονομικών πρέπει πρώτιστα να καλυφθεί από τον περιορισμό των δαπανών και κατά δευτερεύοντα λόγο από την αύξηση των φορολογιών. Ο ιδιωτικός τομέας έχει υποστεί τις επιπτώσεις της κρίσης από το 2008 και πρέπει ο δημόσιος τομέας να ανταποκριθεί ανάλογα και όχι να σφυρίζει αδιάφορα ωσάν αυτή η οικονομική κρίση να μην τον αφορά. Εξακολουθεί η κυπριακή οικονομία να μοιάζει με τον Τιτανικό που βυθίζεται αργά αλλά σταθερά και οι κυβερνώντες όπως η ορχήστρα που συνεχίζει να παίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα;Ο νέος υπουργός Οικονομικών φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος και κάνει μια μεγάλη προσπάθεια για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να πείσει τη δική του Κυβέρνηση και το κόμμα του όπως και όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικούς εταίρους για την κρισιμότητα των στιγμών. Ωστε να ληφθούν ριζοσπαστικά και διαθρωτικά μέτρα που θα πείσουν ότι η κυπριακή οικονομία τελικά δεν πρόκειται να βυθιστεί όπως τον Τιτανικό.
Με σημείωμα του που κατέθεσε στο Υπουργικό είπε ξεκάθαρα πως αν δεν ληφθούν τα μέτρα μπαίνουμε στο Μηχανισμό Στήριξης.Ναι, αλλά τις σωστές διαπιστώσεις και προθέσεις του εμείς θέλουμε να τις δούμε να υλοποιούνται σε προτάσεις πολιτικής, οι οποίες να υιοθετηθούν πρώτιστα από την Κυβέρνηση και μετά από την υπόλοιπη κυπριακή κοινωνία. Ο καλύτερος τρόπος για να έχει ελπίδα ένα τέτοιο συνολικό πακέτο μέτρων να περάσει πρέπει να είναι σφαιρικό, να μην είναι επιλεκτικό και να δίνει την εντύπωση ότι βλέπουμε το θέμα μακροπρόθεσμα. Να περιλαμβάνει εκτός από τα πρόσκαιρα μέτρα δημοσιονομικής μορφής και διαρθρωτικές αλλαγές ούτως ώστε με τη λήξη αυτών των μέτρων να ξέρουμε ότι η κυπριακή οικονομία θα βρίσκεται σε μια πιο ορθολογιστική πορεία βιωσιμότητας των δημοσίων οικονομικών, που είναι το μεγάλο ζητούμενο σήμερα. Βέβαια στα μέτρα που πρότεινε ο υπουργός εισέπραξε την άρνηση των συντεχνιών και του κόμματός του.Από τη στιγμή που θα μπορέσουμε όλοι, πρώτιστα η Κυβέρνηση, μετά οι πολιτικές δυνάμεις και οι κοινωνικοί εταίροι να τα δούμε στην ολότητά τους, τότε θέλω να πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να πάρουμε τέτοια μέτρα που να αποφύγουμε την οποιανδήποτε προσφυγή σε μηχανισμούς στήριξης.
Τι θα κάνει τις συντεχνίες και το ΑΚΕΛ να αλλάξουν στάση;Δεν είναι εύκολο εγχείρημα, αλλά πρέπει να δουν το τι γίνεται σε άλλες χώρες που έχουν αναγκαστεί να ζητήσουν τη βοήθεια της ΕΕ. Αν επικρατήσει το αίσθημα αυτοσυντήρησης στο συντεχνιακό κίνημα, τότε το μέλλον για τους ίδιους θα είναι πολύ καλύτερο, παρά η περιχαράκωση στις σημερινές θέσεις στη βάση κεκτημένων άλλων εποχών, που σε περίπτωση προσφυγής στην ΕΕ θα εξανεμιστούν.
Μέχρι τώρα δεν είδαμε να προτάσσεται το αίσθημα αυτοσυντήρησης.Όσο περνά ο καιρός αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό. Μπορεί τα πράγματα που συζητούνται σήμερα να ήταν αδιανόητα πριν λίγους μήνες, άρα η αίσθηση ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά θα πρέπει να κάνουν όλους να συνειδητοποιήσουν την πρόκληση, διαφορετικά ο Τιτανικός που βυθίζεται αργά και σταθερά θα συνεχίσει την πορεία του προς το πάτο της θάλασσας και τίποτα δεν θα μπορεί να τον περισώσει.
Αυτό επεσήμανε και η πρόσφατη επιστολή Όλι Ρεν. Η αντίδρασή μας είναι σαν να έχουμε εθνικό στόχο την ένταξη στο Μηχανισμό Στήριξης;Αν αυτό ισχύει, τότε είμαστε καταδικασμένοι. Θέλω όμως να πιστεύω ότι θα λειτουργήσει ως προειδοποιητικό καμπανάκι για να μας αφυπνίσει από το λήθαργό μας. Τι θα σημαίνει για την Κύπρο το ενδεχόμενο ένταξης στο Μηχανισμό Στήριξης;Με απλά λόγια, την καταστροφή όλων των προσπαθειών μας τα τελευταία 30 χρόνια να γίνουμε ένα αξιόπιστο διεθνές επιχειρηματικό κέντρο προσφοράς υπηρεσιών. Και η ζημιά δεν θα είναι στιγμιαία, θα έχει μακροχρόνιο κόστος και θα χρειαστούν τιτάνιες προσπάθειες δεκαετιών για να ανακάμψουμε. Η εμπιστοσύνη χάνεται εύκολα, αλλά κερδίζεται πολύ δύσκολα.
Συντεχνίες και ΑΚΕΛ δηλώνουν ότι δεν είναι τα δημόσια δημοσιονομικά που μας έφεραν μέχρι εδώ και ότι πρέπει να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα που να απευθύνονται στον πλούτο και τα κέρδη.Το μεγάλο έλλειμμα των δημοσίων οικονομικών πρέπει πρώτιστα να καλυφθεί από τον περιορισμό των δαπανών και κατά δευτερεύοντα λόγο από την αύξηση των φορολογιών. Έτσι γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου και αυτή είναι η συνταγή για να πείσουμε τις διεθνείς αγορές ότι τα δημόσια οικονομικά μας είναι βιώσιμα. Βεβαίως ο περιορισμός των δαπανών δεν είναι μόνο το κρατικό μισθολόγιο και οι κρατικές συντάξεις, είναι και οι στοχευμένες κοινωνικές παροχές.

Και για τις εξαγγελίες αυτές υπάρχουν αντιδράσεις.

Ναι, διότι ως κοινωνία μάθαμε να παίρνουμε ως δεδομένο κάποια επιδόματα που έδιναν διαχρονικά οι κυβερνήσεις στους ψηφοφόρους για να έχουν την εύνοιά τους, και για χρόνια κρύβαμε αυτά τα προβλήματα κάτω από το χαλί, διότι η καλή πορεία της κυπριακής οικονομίας μάς έδινε την πολυτέλεια να τα αγνοούμε. Η δυνατότητα να συνεχίζουμε να δανειζόμαστε και να φορτώνουμε στις επόμενες γενιές τη σημερινή ματαιοδοξία μας δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας.
Υπάρχει η άποψη ότι με τη φορολόγηση των υπαλλήλων θα στεγνώσει η αγορά.Το επιχείρημα ότι οι γενναιόδωρες αυξήσεις προς το δημόσιο τομέα είναι θεμιτές διότι συντηρούν την κατανάλωση, είναι μπορώ να πω και ανήθικο, γιατί τα ίδια λεφτά θα μπορούσες να δώσεις σε δυσπραγούντες συμπολίτες μας (άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι) οι οποίοι επίσης θα τα κατανάλωναν και θα τόνωναν την αγορά, ενώ παράλληλα θα είχαν ένα πιο ανεκτό βιοτικό επίπεδο. Κινδυνεύουμε να μπούμε στο Μηχανισμό Στήριξης εξ αιτίας των τραπεζών;Αυτή η θέση δεν μπορεί να προβληθεί ως δικαιολογία για να συνεχίσει η κυπριακή οικονομία να έχει μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα και δημόσιο χρέος που δεν αντέχει. Ας βάλουμε εμείς σε τάξη ό,τι περνά από το χέρι μας, δηλαδή τα δημόσια οικονομικά μας, και να είστε σίγουροι ότι οι διεθνείς αγορές θα είναι πολύ πιο επιεικείς με την αξιολόγησή μας, παρά την αρνητική επίδραση που έχουμε από την κρίση στην Ελλάδα πάνω στις τράπεζές μας.
Εσωγενείς παράγοντες μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και όχι εξωγενείς όπως η κρίση στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη;Τα μεγάλα ελλείμματα των δημοσίων οικονομικών της Κύπρου οφείλονται πρώτιστα σε εσωγενείς παράγοντες, στις ανελαστικές δαπάνες που αυξάνονται κάθε χρόνο, ασχέτως της κατάστασης της κυπριακής οικονομίας. Αυτό φάνηκε το 2009, μια χρονιά βαθιάς ύφεσης της τάξης του -1,7%. Η κυπριακή οικονομία συρρικνώθηκε ενώ οι αυξήσεις στο κρατικό μισθολόγιο, τις κρατικές συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν συνολικά 6% ώς 9%. Ποιος μας υποχρέωνε σε συνθήκες ύφεσης να δίνουμε τέτοιες αυξήσεις που δεν αντέχουμε;

 

 

H συνέχεια στον Φιλελεύθερο

Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ όπως στο χαρτί

Χριστόφορος Σάββα ο ανυπότακτος

Γεννήθηκε στο Μαραθόβουνο το 1924. Το 1943 εντάχθηκε στο Kυπριακό σύνταγμα  και πολέμησε στο WW2. Κατά την απόλυσή του το 1946, του δόθηκε η

ευκαιρία να ταξιδέψει στην Αγγλία. Το 1948 γράφτηκε στη Σχολή Τέχνης του Αγίου Μαρτίνου ,  και το επόμενο έτος στη Σχολή Ηeatherley του Λονδίνου, όπου φοίτησε για τα επόμενα έξι χρόνια.

Το 1954 επέστρεψε στην Κύπρο και εξέθεσε την δουλειά του για πρώτη φορά, μαζί με τον φίλο του Roddy Maude-Roxby στο Βρετανικό Συμβούλιο.

Το 1956 αποφάσισε να φύγει για το Παρίσι, όπου σπούδασε στο ατελιέ του Andre Lhote . Το 1959 επέστρεψε στην Κύπρο οριστικά.

Το 1960 άνοιξε μαζί με τον φίλο του Glyn Hughes την Gallery "Απόφαση" και συνέβαλε στην ίδρυση της Παγκύπριας Ένωσης φίλων της τέχνης και το Ε.ΚΑ.ΤΕ. (Κυπριακό Επιμελητήριο Καλών Τεχνών) και συμμετείχε σε μεγάλο αριθμό εκθέσεων στην Κύπρο και στο εξωτερικό.

Λίγο πριν από το θάνατό του, εκπροσώπησε την Κύπρο στη Μπιενάλε Βενετίας

Ήταν αναμφίβολα μία από τις ηγετικές μορφές της Κυπριακής Τέχνης.

Ο Αλέξανδρος Ξύδης γράφει γι αυτόν: «΄Ενα ιδιοφυές ταλέντο που θυμίζει
την Πρωτεϊκή μεγαλοφυΐα του Πικάσο, μόνο που έζησε τα μισά χρόνια του. ΄Ο.τι και αν έπαιρνε στα χέρια του μετατρεπόταν σε τέχνη, είτε επρόκειτο για χρώμα, ύφασμα, τσιμέντο ή καρφίτσες »



   Ό,τι και να πεις για το Σάββα περιττεύει, το έργο του σε καθοδηγεί πέρα κι από ημερομηνίες και περιόδους σπουδών σε μια αέναη κίνηση Ηρακλείτιας αναμόχλευσης που σε αφήνει άφωνο για τα κυπριακά δεδομένα της εποχής εκείνης.

Σου θυμίζει πολύ τον Οδυσσέα και την περιπλάνησή του, το πέταγμα ενός πουλιού που περνά παρά τρίχα ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάριβδη και ψαλιδίζεται ανεπαίσθητα η ουρά του απ'τη μανία των θηρίων.
βέβαια δεν τα καταφέρνει να φθάσει ποτέ του στην Ιθάκη, κάποιοι μιλάνε για αρρώστεια
που τον σακάτεψε ύπουλα, άλλοι για την πλήρη αδιαφορία του για τα γήϊνα, κοιμότανε συχνά, έλεγε ο Γκλύν Χιούζ που είτανε φίλοι, σε ένα φουσκωτό κρεββάτι, πάντως ό,τι και νάγινε έφυγε πολύ νωρίς, ωσάν το φορτίο που πήγε να σηκώσει να ήταν και ήταν όντως
δυσβάκτακτο. Σήκωνε η Κύπρος τέτοιον επαναστάτη; Εκείνη την εποχή; Εξ'άλλου δεν ανήκε ούτε στην Κύπρο ο Σάββα ούτε πουθενά, ανήκε στο σύμπαν. ΄Ηταν ο καλλιτέχνης που τα έδινε,που τα έδωσε όλα για την τέχνη, δεν μπορούσε η Κύπρος να συντηρήσει ένα τέτοιο πνεύμα ούτε κατά φαντασία. Καλά άντεξε ώς εκεί. Οι μεγάλες φωτιές καίνε, σε καταλιούνε, ο Σάββα κάηκε μέσα στην πυρκαϊά του ταλέντου του. Ο δρόμος που άνοιξε μεγάλος, δεν νομίζω να τον ακολούθησε κανείς. Αυτός μέσα σ'αυτό που έκανε χανότανε, ήτανε ο μόνος γνήσιος.Ο,τι ακολούθησε μετά, ήταν μια τροχιά μετριότητας, έτσι μπόρεσαν οι καλλιτέχνες μέσα σ'αυτό το καλούπι που ονομαζότανε Κύπρος. ΄Η το δέχεσαι ή κρεπάρεις. ο Χριστόφορος Σάββα δεν το δέχτηκε, έπεσε μαχόμενος. Γι'αυτό ούτε στα

σαλόνια μπήκε των νεοκυπρίων, κι ούτε κάν τον ξέρουνε οι λεγόμενοι φιλότεχνοι της επιφάνειας.

podilatodromoi giai pountous

ποδήλατον παλαιάς εποχής 1886 ίσως κάπου στο Παρίσι ή στο Μόναχο

Τώρα βέβαια θα σκεφτεί κανείς διάφορα με τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Στις αρχές σε πιάνει ο θαυμασμός και η έκπληξη για το νέο θέαμα, ουάα, ποδήλατα νέου στύλ, σχεδόν τζάμπα να τα πάρεις όποτε θέλεις και να πάς μια βόλτα στην πόλη, μα ποια πόλη χριστιανέ μου, πάρα κάτω θα σε τσιλλίσουν τ'αυτοκίνητα αλλά θα είσαι πρωτοπόρος γιατί θα πας με ποδήλατο!.Και σε ποιους απευθύνεται το ενοικιαζόμενο ποδήλατο, σε ποια εισοδηματική τάξη κυπρίων, μήπως στους φτωχούς,που δεν μπορούν να το αγοράσουν, όλοι οι κύπριοι μπορούν ν'αγοράσουν το δίκυκλο, δρόμους δεν μπορούν ν'αγοράσουν, ποδηλατόδρομους, και μέσα σ'αυτό τον κυκεώνα με τα υπερπλεονάζονται τροχοφόρα, τώρα
πια που θα βάλουν τους ποδηλατόδρομους, πού θα τους χαράξουν; εκτός βέβαια και αν τους κάνουν, που είναι και η μοναδική λύση, αλλά θέλει ίσως εκατομμύρια, εναέριους, διότι εγώ άλλη λύση δεν βλέπω. Θυμάμαι όταν ήταν υπουργός συγκοινωνιών ο Αβέρωφ, που λέει κι αλήθειες πέραν απ'τις κομματικές σκοπιμότητες που οφείλει κάθε κομματάρχης να λέει, το είπε καθαρά, τι ποδήλατα και μούπες αφού δεν έχουμε ποδηλατόδρομους, δήλωσε εν πάσει ειλικρινεία. Επομένως, η πρόταση που κάνω, κι όχι να παίζουμε σαν τα μωρά, επειδή θάχουμε την προεδρία σε κάνα χρόνο, είναι η χάραξη εναέριων δρόμων, που βέβαια θα κοστίσουν, αλλά με τις σημερινές συνθήκες όπως εμείς τις έχουμε διαμορφώσει, κανένα μπάλωμα δεν μας σώζει. Με άλλα λόγια, θέλουμε πράγματι να κάνουμε
τον κόσμο να μετακινείται με αυτό τον φτηνό, ωραίο και υγειηνό, (αυτό το κάναμε
λιγάκι δύσκολο με τα καφσαέρια) τρόπο; τότε πρέπει να ξοδευτούμε. Αλλά, επειδή αυτό το σύστημα, που τον άνθρωπο τον βάζει τελευταίο στη ζυγαριά, δεν πρόκειται ποτέ να αρθει στο ύψος των περιστάσεων, καλύτερα άστο, άς κάνει εκεί που μπορεί τώρα ποδηλατόδρομους, άμα θέλει μπορεί, τουλάχιστον γύρω απ' τα τείχη,κι όπου χρειαστεί και καμμιά εναέρια γεφυρούλα, και βλέπουμε μέχρι τα μεγαλεπήβολα σχέδια που θέλει ιθύνοντες με όραμα και ίσως λιγότερο καπιταλισμό των άκρων όπως αυτόν που ζούμε καθημερινά.Κι ας μην ξεχνούμε πως ό,τι κάνουμε, αν το σχεδιάσουμε σωστά, όσα λεφτά και να ξοδέψουμε, δεν το κάνουμε μόνο για μας, που δεν προλαβαίνουμε κιόλας, αλλά για τα παιδιά των παιδιών μας, Τώρα που θάχουμε και το πετρέλαιο, κάτι να κάνουμε και για τη μελλοντική γενιά, αφού για μας δούλεψε μόνο το ταξικό συμφέρον των ολίγων και κέρδισε η μικροπολιτική μέχρι τώρα. ΄Αρα μεγάλα έργα κι όχι μιλλοσφοντζισματα όπως
είπε κι ο φίλος μου ο Περδίκης, αλλοιώς οι ξένοι μάλλoν θα γελάνε μαζί μας παρά θα μας κυτάζουν με κατανόηση.Πάντως ποδηλάτες υπάρχουν και ρισκάρουν καθημερινά, έστω και λίγοι, στους δέκα οι εννιά είναι κινέζοι και ο ένας, άλλων εθνικοτήτων, της κυπριακής μη αποκλειομένης!

XRHSH ODOSTRWTHRWN STH SYXRONH POLITIKH ZWH

ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ STRAVOSTROS VV- 110

ΧΩΡΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ : ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ

ΣΥΣΤΗΜΑ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ : Μηχανικό

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

ΜΗΚΟΣ : 6 μετ.

ΠΛΑΤΟΣ : 2,5 μετ.

ΥΨΟΣ : 3,4 μετ

ΒΑΡΟΣ : 13 τον.

ΧΩΡΗΤΙΚ.ΚΑΥΣΙΜΟΥ : 220 λιτ.

ΤΡΟΠΟΣ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ : Με φορέα 16 τον.

ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

Στρώσιμο μαλακού υλικού:1,2km/h

Στρώσιμο πετρώδους υλικού: 0.75km/h

ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΗ

·    Κινητήρας

·    δονητικό σύστημα ,

·    κύλινδρος , αμάξωμα.

Χρησιμοποιείται για στρώση υπό πίεση παντός είδους υλικού επί οδών, ως και προσώπων αντιθέτων και αντιφρονούντων με οποιαδήποτε τακτική του κράτους και του κόμματος.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ

Με έκπληξη και προβληματισμό, πιστεύω, πληροφορήθηκε η κυπριακή κοινωνία την ενέργεια

της Νομικής Υπηρεσίας του κράτους να προχωρήσει σε δίωξη του πρώην Υπουργού

Εμπορίου/Κυβερνητικού Εκπροσώπου/Υπουργού Εξωτερικών και πολιτικού αντίπαλου της

παρούσας κυβέρνησης, Γιώργου Λιλλήκα αναφορικά με υπόθεση παροχής αποζημιώσεων σε

αγελαδοτρόφους. Πρόκειται για μια πρωτοφανή στα κυπριακά χρονικά εξέλιξη, όπου ένα

πολιτικό πρόσωπο διώκεται για μια συλλογική απόφαση που λήφθηκε από τη συντεταγμένη

πολιτεία και δη το Υπουργικό Συμβούλιο. Μέχρι σήμερα τέτοιου είδους αποφάσεις

κρίνονταν αποκλειστικά με πολιτικά κριτήρια και η Εισαγγελία δεν είχε προχωρήσει σε

διώξεις εκείνων που τις είχαν προωθήσει, ή είχαν εμπλακεί στη διαμόρφωση τους. Η πιο

πρόσφατη-ας πούμε-απόπειρα πολιτικής δίωξης, που τελικά έληξε «άδοξα» λόγω της

ανύπαρκτης υπόστασης της, αφορούσε τον υποτιθέμενο διαχειριστή μιας διαδικτυακής

ιστοσελίδας που και πάλι κατά διαβολική σύμπτωση, ασκούσε δριμεία κριτική στην

παρούσα κυβέρνηση… Στην περίπτωση όμως του κ. Λιλλήκα, εκτός του ότι η ενέργεια της

Εισαγγελίας ανοίγει επικίνδυνους δρόμους στην ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και

δραστηριότητας, προκαλεί και εύλογες απορίες όσον αφορά την επιλεκτικότητα της,

δηλαδή να καταδιώξει έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται στην αντίπερα, από την

κυβέρνηση, πολιτική όχθη. Έναν πολιτικό, ο οποίος στις Προεδρικές Εκλογές του 2008,

είχε δεχθεί δημόσια και ξεκάθαρη προειδοποίηση από τον σημερινό κάτοχο του Υπατου

αξιώματος της πολιτείας μας, ότι θα ισοπεδωθεί από τον οδοστρωτήρα του κόμματος του,

εξαιτίας της απόφασης του, να υποστηρίξει όχι αυτόν, αλλά τον αείμνηστο Τάσσο

Παπαδόπουλο. Τα ερωτηματικά και η καχυποψία αναφορικά με την εν λόγω δίωξη,

πληθαίνουν αν αναλογιστεί κανείς ότι για πολύ σοβαρά θέματα που προέκυψαν στον τόπο

μας τον τελευταίο καιρό, καμία νομική διαδικασία εναντίον πολιτικών προσώπων ή

υφιστάμενων τους που δέχονταν απευθείας εντολές από αυτούς, δεν έχει κινηθεί και ούτε

φαίνεται πως θα κινηθεί. Πιο συγκεκριμένα, για την καταστροφή στο Μαρί και τη

δολοφονία 13 συνανθρώπων μας, η Πολιτεία με τα συντεταγμένα όργανα της, μέχρι στιγμής

τουλάχιστον, κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν οδήγησε ενώπιον δικαστηρίου. Το ίδιο συνέβη

και στην υπόθεση του Προέδρου της Επιτροπής Προστασίας του Ανταγωνισμού, ο διορισμός

του οποίου από το Υπουργικό Συμβούλιο κρίθηκε από το Δικαστήριο παράνομος, με

αποτέλεσμα το κράτος να απολέσει δεκάδες εκατομμύρια σε πρόστιμα, τα οποία η ΕΠΑ, προ

της ακύρωσης του διορισμού, είχε εκδικάσει. Και σε αυτή την περίπτωση, το θέμα των

ευθυνών δεν ανακινήθηκε διόλου από τους αρμοδίους. Προφανώς τα δεκάδες εκατομμύρια

που χάθηκαν, θα κληθούν να τα πληρώσουν οι πολύτεκνοι και οι υπάλληλοι του δημόσιου

και ημιδημόσιου τομέα.
Τι άλλο να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το θέμα με τον παραιτηθέντα επικεφαλής για την

προετοιμασία της Κυπριακής Προεδρίας, όπου και πάλι η Νομική Υπηρεσία, ενώ μπορούσε,

αν ήθελε, να κινηθεί νομικά, δεν το έπραξε;
Τις «εντολές» αρκετών….ιδιαιτέρων γραμματέων σημαινόντων προσώπων της δημόσιας ζωής-

μερικοί εκ των οποίων διατελέσαντες και πάροικοι του Προεδρικού-, για προσλήψεις,

προαγωγές κ.λπ. στην ΕΦ και αλλού; Παρότι το ρουσφέτι συνιστά με βάση τη νομοθεσία

ποινικό αδίκημα, ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις η αρμόδια Αρχή κινήθηκε προς

δικαστικές οδούς.
Διερωτάται λοιπόν η κοινή γνώμη: Προς τι αυτή η επιλεκτική ευαισθησία για μια απόφαση

παροχής αποζημίωσης προς όφελος των αγελαδοτρόφων, η οποία επειδή για διάφορους

λόγους δεν υλοποιήθηκε, η συμπαθής αυτή ομάδα αποφάσισε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη

διεκδικώντας την καταβολή της;
Μήπως για να δράσουν ή το αντίθετο, δηλαδή να μην δράσουν, οι αρμόδιες υπηρεσίες του

κράτους, θα πρέπει πρώτα να πάρουν το πράσινο ή το κόκκινο, ανάλογα, φως που

εκπέμπουν τα λαμπάκια του οδοστρωτήρα; Ή χειρότερα, μήπως τελικά σε οδοστρωτήρα

άρχισε να μετατρέπεται το ίδιο το κράτος και οι θεσμοί του;

* Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης είναι δημοσιογράφος-Λογοτέχνης.

Δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο 25/11/11

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ το ημερολόγιο ενός γιατρού

Γρηγόρης Αγγελόπουλος: Ημερολόγιο πολέμου (1940-1941)



Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/10/2011


Μαλιμάδι, 5 Νοεμβρίου 1940
Η πείνα μ' έσπρωξε το μεσημέρι ώς την έδρα του Συντάγματος. Βρήκα τυρί, ελιές και μαύρο κρασί. Τα 'φερα στη σκηνή μου και με τον νοσοκόμο μου στρώθηκα στο θεσπέσιο αυτό γεύμα. Μόλις τελείωσα είπα πως ο θάνατος τώρα θα μου ήταν λιγότερο οδυνηρός.


Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου και μια βόμπα αεροπλάνου σφυρίζει κοντά και πέφτει στο δάσος, 20 μέτρα κάτου 'πό τη σκηνή μου. Αντιλήφτηκα τις πέτρες που πέφταν στο αντίσκηνο και βγήκα με τα εφόδιά μου να ιδώ τ' αποτελέσματα.


Ένας φαντάρος φώναζε για το πόδι του και καλούσε βοήθεια. Τον επέδεσα υπό την αεροπορικήν βοήν (συντριπτικό κάταγμα κνήμης). Άλλος, τραύμα του κρανίου ελαφρό και της οσφύος. Τρίτος, του κρανίου. Πλησιάζω στον λάκκο που άνοιξε η βόμπα. Ένα πτώμα πνιγμένο στα αίματα, δίχως κρανίο και μυαλά.
Δίπλα ένας δεκανέας από τους Γαργαλιάνους, Αναγνωστόπουλος, ζούσε(...) του άνοιξε από πίσω την οσφύν ένα πελώριο χάσμα, απ' όπου ξεχύθηκαν τα άντερά του. Πέθανε στα χέρια μου! Η καρδιά μου πια είχε (γίνει) σπάσει τελείως από τη φρίκη... Ηθικό στους στρατιώτες μηδέν! Το βράδυ ο συνταγματάρχης μίλησε με πόνο και ζητούσε από τους στρατιώτες εκδίκηση. Το ίδιο και ο ταγματάρχης ενεθάρρυνε και υπήσχετο πλιάτσικα και γα... τους Ιταλούς! Έπεσα σ' ένα ύπνο απελπισμένο.


Στις 20 του μηνός πήγα ώς το πεδίο της μάχης για να αντικρύσω τη φρίκη μέσα 'πό τη βρόμα παραμορφωμένων πτωμάτων Ελλήνων και Ιταλών, στρατιωτών και αξιωματικών. Έκανα και έρευνα για να διαπιστώσω ταυτότητας... Θυμήθηκα τον Άμλετ του Σαίξπηρ, και μ' ετυραννούσε ένα αγανακτισμένο "γιατί"!
Σ' ενός νεκρού βρήκα στο φυλλάδιό του στίχους του Σολωμού για τον έρωτα. Το απόγευμα βρήκα μια πίπα και κάπινιζα διαρκώς ένα βαρύ και θαυμάσιο αλβανικό καπνό και ήπια καμπόσο κονιάκ μαζί με τον Α. Το βράδυ κοιμήθηκα στριμωγμένος με το συνάδελφο Δ. Πού να κοιμηθώ όμως μες τα βράχια; Όλο κάπνιζα και θυμόμουν το σπίτι μου, το χωριό μου, τις γυναίκες, μια αυριανή κοινωνία...




2 Δεκεμβρίου 1940




Ξυπνώ και αγναντεύω έξω το χιόνι μιας σπιθαμής. Τι εντύπωση θα μου έκανε άλλοτε το χιόνι! Θυμάμαι τις αξέχαστες μέρες που πέρασα ως φοιτητής μες την Αθήνα σαν χιόνιζε. Τρεκλίζοντας, σηκώθηκα και πήγαμε στη συγκέντρωση αξιωματικών, όπου θα ήταν και ο διοικητής του Συντάγματος. Ώς που να 'ρθει διασκεδάζαμε λίγο μεταξύ μας και ακούσαμε τις ξεκάρφωτες κουβέντες του Μ.
Μας αποζημίωσε όμως ο διοικητής που έκανε σταράτη κριτική της δράσεως της Μονάδος μας. Είναι αλήθεια θετικό μυαλό και άνθρωπος σώφρων και ικανότατος. Οι παρατηρήσεις του σχεδόν όλες είχαν περάσει από το μυαλό μου. Το μεσημέρι έφαγα ανεπιφυλάκτως μπακαλιάρο με κρεμμυδάκια. Οι φαντάροι μας υποφέρουν σήμερα από κουραμάνα, αλάτι γιόκ, ψείρες άφθονες, η αποφθειρίαση με τους κλιβάνους Richard (!) είχε διακοπεί με τη μετακόμιση και σήμερα ξανάρχισε.


Χωρίς φόβο έφαγα σοκολάτα, μπύρα, πίτα με κρεμμύδια, ούζο. Το βράδυ η παλιοκοιλιά πήγαινε καλύτερα. Το απόγευμα είχα ευχάριστες εκπλήξεις. Πιθανότατα με αποσπούν στο 3ο Τάγμα (όπου οι γιατροί τα μούσκεψαν). Λυπάμαι που θ' αφήσω την καλή μου συντροφιά, αλλά δεν θα 'χω αυτόν τον ανισόρροπο. Ύστερα ήρθε ο δάσκαλος, ο φίλτατος Μιχάλης Π. από την Καλλιθέα, που υπηρετεί στο 33ο Σύνταγμα μαζί με τον συνάδελφο Κουλόπουλο από τη Θουρία. Περάσαμε δύο ώρες ευχάριστα και ανασκοπήσαμε τα πολεμικά γεγονότα και τις μέλλουσες επιχειρήσεις.


Το Σύνταγμά μας ετοιμάζεται καθ' όλα διότι πιθανόν (δεν πιστεύω) να ξαναπάμε εμπρός και σε μέρη που η οχύρωση των Ιταλών θα είναι σοβαρότερη, γιατί μόνο η γραμμή του Ελβασάν τους προασπίζει ακόμη επειδή είναι μειονεκτική η θέση του εδάφους γι' αυτούς εν σχέσει με το Μέτωπο που συνεχώς στενεύει. Μια και πήραμε το βάφτισμα θα το υποστούμε, δίχως πολύ στενοχώρια, σε νέες μάχες με τα χιόνια. Το βράδυ μακαρόνια, κριθαρίσιον καφέ και... στυπτικά.




17 Ιανουαρίου 1941


Το σημερινό μου μαρτύριο είναι τρανότερο. Το 52 Σύνταγμα, που διελύθη προς
συμπλήρωσιν άλλων μονάδων, μου παρουσίασε άφθονους ασθενείς, σωστά ερείπια και ράκη ανθρώπων. Ξεκαθάρισα μερικούς για το νοσοκομείο και άλλους έστειλα να πολεμήσουν στο 90 ή να παρακολουθούνται στο 33 και 28. Με νευρίασαν όμως και κάτι τύποι που φάνηκα σκληρός. Αλλά μου βγήκε το λάδι για τη διακομιδή τους με ζώα και φορεία.


Ευτυχώς που έφτασαν 300 αιχμάλωτοι και μας βοήθησαν στη διακομιδή. Μ' έκαναν να θυμηθώ παρόμοιες σκηνές στα υψώματα του Ιβάν και ιδίως μια που την είχα ξεχάσει. Ένας Ιταλός, αφού γλίτωσε τον χάρο κρυμμένος κάπου, αντελήφθη έναν τραυματία Έλληνα και τον μετέφερε σε μας παραδοθείς. (Τον αντάμωσα που τον πήγαινε και μου 'ρθε να τον φιλήσω, κατά τα λεγόμενα του φαντάρου μας).


Το βράδυ αργά πρόκειται να μεταφερθούν 600 αιχμάλωτοι με έναν συνταγματάρχη. Το 33ον προχωρεί αριστερά ενώ το 90όν, παρ' όλες τις θυσίες, είναι ακατάβλητο. Επίσης έχουμε και αρκετούς αυτομόλους. Έτσι άρχισε η νέα αρχιστρατηγία του Καμπαλέρο.


Το απόγευμα είχα και έναν λιποτάκτη νεκρό από την πείνα και το κρύο και το ξενύχτι, που τον έφερε εδώ η Στρατονομία! Είδα και έναν τραυματία από το νησί Σιαπέρα, που με θυμήθηκε από την παρέα με τον Κώστα Σπηλιόπουλο.
Κατά τας 10 φέρουν έναν παγόπληκτο ψυχορραγούντα. Παρά την επίμονη τεχνητή αναπνοή πέθανε. Συνεχίσαμε ένα ψιλό ποκεράκι μέχρι που κέρδισα 50 δρχ. Ύπνο δεν ευχαριστιέμαι διόλου, γιατί κρυώνω σ' αυτό το παλιόσπιτο, που στάζει και ανεμίζει. Όλη την ημέρα το γύριζε από βροχή σε χιόνι και χαλάζι.




2 Μαρτίου 1941




Και σήμερα η άνοιξη μίλησε μέσα μας και είναι αποκριά! Τίποτε το σοβαρό στο Μέτωπο και σε αεροπορική δράση. Όλη την ημέρα γύριζα 'δώ και 'κεί ως ότου βράδιασε, που πήγα στον ασύρματο. Με το φίλο Φάβη είμαστε μόνοι που βλέπαμε τα πράγματα στη φυσική τους εξέλιξη. Οι ειδήσεις περιοριζόντουσαν στο αλληλοβρίσιμο και στην προπαγάνδα.Οι Γερμανοί μπαίνουν σ' όλες τις πόλεις της Βουλγαρίας που γίνεται βορά στην πολεμική μηχανή των Γερμανών -ύστερα 'πό τη Ρουμανία. Οι Βούλγαροι κυβερνήτες έσκασαν το παραμύθι, όπως και στον άλλον πόλεμο, μη υπολογίζοντες διόλου τον λαό τους! Και έτσι μένει να περιμένουμε την τουρκική στάση.


Η Μεραρχία μας κοντεύει να αντικατασταθεί εντελώς - δύο ήδη Συντάγματα και νέες δυνάμεις μάς έρχονται συνεχώς. Το ιταλικό πυροβολικό δεν παύει να ενοχλεί στον εφοδιασμό μας -σήμερα το βράδυ τρεις νεκροί και έξι τραυματίαι.


Στον ασύρματο άκουσα ρωσικές μπαλαλάικες, ύστερα και πλάκες και ύστερα με τα παιδιά στήσαμε αποκριάτικα τραγουδάκια. Τέλος μπήκε και ο Τσιτσάνης στα κέφια και άρχισε τα δικά του νέα σερέτικα. Πριν φύγω άκουσα και τον χαριτωμένο ανθυπολοχαγό του Μηχανικού, που έχουμε καλά γνωρισθεί, να διηγείται τριχοειδώς ερωτικές κατακτήσεις άλλοτε και να τραγουδάει φάλτσα ελληνικά τραγούδια. Είχε κάνει σήμερα το ντους του και το μανικιούρ -καλέ άντες!


Φεύγοντας από εκεί τράβηξα με τον Ζαχ. Ζ. για μια επίσκεψη στο παρατηρητήριο
(γαστρικός ίλιγγος ενός ταγματάρχη). Εκεί γνωριστήκαμε και με τον Βυτινιώτη
ταγματάρχη Πυροβολικού Μπαμπίλη και τον λοχαγό Σιόπουλο (μιλήσαμε για τον Γ. Οικ.) και ήπιαμε γάλα! μαυροδάφνη! τσιγάρα και καφέ με τυρί φέτα! Στο σπίτι έφτασα μεσάνυχτα -τα παιδιά δεν είχαν καλοπέσει γιατί είχαν άξαφνο αποκριάτικο γλέντι. Έπεσα για ύπνο, ενώ ο Μητσάρας συνέχιζε την ψειροκτονία από δύο ώρες! Και εγώ με τον Φώκο τρώγαμε το κορμί μας από την ψώρα.






Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ

Η χωρα μας - Καλογιαννης (1977) - YouTube

Η χωρα μας - Καλογιαννης (1977) - YouTube

Στίχοι: Μάριος Ποντίκας


Μουσική: Αργύρης Κουνάδης







Τη χώρα μας μαλώνουνε

ποιος να την πρωτοπροστατέψει

προστάτες ακριβοί

κοστίζουνε πολύ

προστάτες και μαλώνουν

στο δικό σου μαγαζί



Αγράμματη είναι η χώρα μας

δεν την αφήνουν να προκόψει

και μένει μια ζωή

στην πρώτη τη μικρή

ψέμματα τη μαθαίνουν

και την κάνουν πιο χαζή



Όλο χρωστάει η χώρα μας

και ξεπουλιέται στον καθένα

σε χαμηλή τιμή

για μια μπουκιά ψωμί

για λίγο ξεχρεώνει

κι άντε πάλι απ' την αρχή



Μήδεια είναι η χώρα μας

κάνει θηλιά την αγκαλιά της

τα χέρια της σχοινί

στα μάτια το πανί

ατέλειωτη που μοιάζει

η ενός λεπτού σιγή



Η χώρα είμαι εγώ κι εσύ

μη βγάζουμε έξω την ουρά μας

πρέπει να το σκεφτείς

να ψάξεις και να βρεις

τι από μας να θέλει

και τι κάνουμε εμείς

Νάχε η γής χερχέλια

Πολύ σωστά το είπε ο δρ.Πισσαρίδης πως δεν θάπρεπε να ονειρευόμαστε με την ανεύρεση του φυσικού αερίου και να μην κάνουμε τίποτα σχετικά με την

επαπειλούμενη κρίση όσον αφορά στα οικονομικά μας. Πολύ συνετή συμβουλή έδωσε να μην επαναπαυόμαστε γιατί θ'αργήσει ν'αποδώσει καρπούς εδώδιμους το

κοίτασμα στο οικόπεδο ή αλιπέδιο όπως γνώστες της ελληνικής εισηγήθηκαν να λέγεται το υπό αναφορά θαλάσσιο τεμάχιο 12. Που είσαι Μακρυγιάννη να δεις που

προσπαθούμε να κάνουμε στη γης χερχέλια και στη θάλασσα λαγούμια για να την πάρουμε και να φύγουμε.Ο κόσμος βέβαια πρέπει να ξέρει τι γίνεται,να βλέπει αν

γίνεται σωστή δουλειά, γιατί αυτό το πράγμα ανήκει σε όλους και όχι μόνο στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση πρέπει να το χειριστεί σαν εθνικό πλούτο που

ανήκει σ'εμάς και στα παιδιά μας, όσο πάει γιατί δεν πρόκειται βέβαια να διαρκέσει
και εκατονταετίες εδώ που τα λέμε. Από μια κελεμπία βέβαια για καλό και για


κακό πρέπει να μοιράσει δωρεάν η κυβέρνηση, μερικοί δεν αποκλείεται με το νέο αγαθό να ασπασθούν και το μουσουλμανισμό για να δικαιούνται και πολλές γυναίκες νομίμως πλέον κι όχι αμαρτίες στα κρυφά.Ξέρω γώ;






Εν τω μεταξύ από τα δημοσιεύματα, (από πού αλλού να πληροφορηθούμε), χωρίς να είμαστε ειδικοί να το λέμε, απλά να μην είμαστε και πρόβατα όμως, βγαίνει


αβίαστα το συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση δυσκολεύεται πάρα πολύ να πάρει αποφάσεις γι αυτό το τεράστιο θέμα, και να δρομολογήσει με θάρρος τα


προγράμματα εκμετάλλευσης αυτού του αναπάντεχου υπόγειου θησαυρού που ανακαλύψαμε στους βυθούς των θαλασσών μας. Υποψιάζομαι βέβαια πως παίζουν


ρόλο και οι απειλές της Τουρκίας απ' τη μια αλλά και το καταπόντισμα απ' την άλλη της Ελλάδας που ως ένα σημείο θα έπαιζε κάποιο θετικό


ρόλο αν δεν συνέβαιναν όσα συνέβησαν πρόσφατα.Παρ'όλ'αυτά δεν πείθομαι πως μόνο αυτοί είναι οι λόγοι της άργητας και της χωλής ενεργητικότητας από μέρους της κυβέρνησης.


Τό θέμα πάει και κάπου αλλού. Το νέο δεδομένο είναι μεγάλο, κανείς δεν το περίμενε,οι παίκτες είναι εκεί, δεν συνηθίσαμε ακόμα στο νέο παιχνίδι, η εξουσία δεν είναι έύκολο να περάσει σε άλλα χέρια, η δύναμη, δεν πρέπει να φύγει απ' τα


χέρια των κρατούντων, φοβούνται διότι το άλογο είναι πιο δυνατό απ' τον αναβάτη. Είναι νέο και δεν το ξέρουν. Ναι αλλά η κούρσα θ'αρχίσει και πρέπει να τρέξουμε, για χρόνια ακουγόταν η κουβέντα αλλα κανείς δεν προετοιμάζότανε. Αυτά για την ώρα περνάνε απ΄το μυαλό μας.


΄Ο,τι άλλο κατεβεί στην κούτρα μας θα το ξανακουβεντιάσουμε. Ως τότε υπομονή λοιπόν.