ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ
Μέσα στο υγρό βασίλειο του λουτρού τόλμησαν τ' άπειρα παιχνίδια της φαντασίας
Αυτός πέρασε μέσα της μια στοά ανατριχιασμένη
κι αυτή τον έκλεισε με τα τρυφερά της πέταλα.
Οι αφροί σχημάτιζαν κιονόκρανα που σώριαζαν κάτω από το συντριβάνι του νερού.
Αλλά μόλις αθόρυβα η φθορά με τα βήματα του σκόρου προχωρώντας
κατάστρεφε το πρόσωπό του.
Με την αγωνία να σώσει το αίμα του και τη συγκίνησή του.
Και έσπρωξε πίσω τη μοναξιά του να συναντήσει μπροστά του τη γυναίκα.
Ω κλονισμένη σαν τριαντάφυλλο φαγωμένο από την κάμπια!
Από το προσκήνιο της κρεβατοκάμαρας που παίζεται το βαλς
του υμεναίου στην ανυψωμένη αυλαία:
Πόσο μισούνται το ξέρουν από τα κουρασμένα τους αγκαλιάσματα
και από την αποστροφή τους για το παγωμένο γεύμα.
Όταν καταπνίγουν το πάθος του φόνου
και αφήνουν όλη την αλήθεια τους να φανεί στο φόνο του πάθους τους
παραδομένοι με την πλήξη των χαδιών για το νόμιμο ζευγάρωμα.
Και αφήνουν κλειστά τα σύνορα των χειλιών τους,
μέσα στο πένθιμο χασμουρητό της νύχτας.
Σ' αυτή τη θάλασσα των παθών θεσπέσια κύματα παραβιάζουν τον ουρανό.
Δειλοί ν' αντικρύσουν τον εαυτό τους στο μεγάλο παραλήρημα θα τον χάσουν για πάντα.
Θα χάσουν για πάντα το παιχνίδι με την αιωνιότητα
ΤΟ ΙΚΡΙΩΜΑ
Τον έβαλαν να χαιρετήσει τον δήμιό του
για να του δώσουν ρούμι να ανεβεί το ικρίωμα.
Κατάδικοι μοιράστηκαν τον φευγαλέο κόσμο των πραγμάτων του.
Την πατατούκα με την εσάρπα και τα γάντια,
και άφησαν επίτηδες ξεχασμένο το μαντήλι
να του σκεπάσουν τα μάτια.
Αυτή η φιλία δεν αναγνώρισε την αξία στο δώρο
μόνο στη χειρονομία του την πιο γενναιόδωρη.
Τι ξεχείλισμα της πνοής σ' αυτό το ξεχείλισμα του ποτού
σ' αυτό το κύμα του λυγμού
Που η μάνα του τον ξέβρασε από τα φουρτουνιασμένα της σπλάχνα.
Ανάμεσα στους ουρανούς του παρόντος και του παρελθόντος
οδοιπορώντας σαν άστρο
που το παράσερναν θλιμμένοι άνεμοι σε λοφοσειρές από σύγνεφο.
Αποχαιρετώντας τη στιγμή που χάθηκε μέσα στην άχρονη αιωνιότητα.
(Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 14-15, σελ. 78)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου