Ενα ποίημα του Λεύκιου Ζαφειρίου

Λεύκιος Ζαφειρίου – Βυρητός πολιορκημένη

Δεν μπορείς να κοιμηθείς Βηρυτό

πέφτουν μπόμπες και σου τσακίζουν τα πλευρά

μυλόπετρες αλέθουν το πρόσωπό σου

ενώ μπουλούκια από μαμελούκους τουρί­στες

χαζεύουν τις οθόνες των τηλεοράσεων

όπου πίθηκοι διαφημιστές στοιβάζονται

με πετρελαιοκάπηλους —

πού είναι οι εθελοντές του ισπανικού εμφύ­λιου

όταν γρανιτένια σκυλιά ουρλιάζουν

και κανένα τραγούδι δεν αντηχεί

ενώ προϊστορικές μούμιες κατά εκατομμύ­ρια

παίρνουν το μπρέκφαστ τους

σε πολυτελή ξενοδοχεία

δίπλα σε παραδεισένιες πλαζ —

Βηρυτός πολιορκημένη

Βηρυτός απομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου

Βηρυτός της μοναξιάς του Αρη Βελουχιώτη

και της χαμένης επανάστασης

μόνη κατάμονη δέχεσαι το θάνατο

την πείνα τη δίψα τους σκοτωμούς

Βηρυτό δεν έχεις άλλα νοσοκομεία

για τα ακρωτηριασμένα παιδιά σου

και τους πληγωμένους αρχάγγελους

της ελευθερίας

Βηρυτό η Παλαιστίνη αναπνέει μαζί σου

έρχονται βρυκόλακες από το Αουσβιτς

και επιθεωρούν τη μαζική πειθαρχία

χωρίς όνειρα

ενώ στην Αγιάναπα δέκα χιλιάδες τουρί­στες

επιβλέπουν τον αργό θάνατο σου

τσαλαπατώντας το Γρηγόρη Αυξεντίου

και τους Παλαιστίνιους φενταγίν

όμως ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός

με το μαύρο παλτό του

το ξέρει πως σου λέει μεγάλα

και πολλά η τρίσβαθη ψυχή σου

ενώ το λυπημένο πρόσωπό του ρεμβάζει

το φεγγαρόφωτο της αθανασίας

και τηλεγραφεί επειγόντως

στα δυτικά προάστιά σου Βηρυτό:

       μεγάλο πράμα η υπομονή

Βηρυτός Βηρυτός είμαι μαζί σου

τραγουδώντας τη Διεθνή με το θείο Λένιν

στα Χειμερινά Ανάκτορα

είμαι μαζί σου ψάχνοντας με κλεφτοφάνα­ρο

για τους φοιτητές που σήκωσαν

μια νέα ελπίδα το Μάη του '68

και σήμερα διευθυντές επιχειρήσεων

παραθερίζουν στο Μόντε Κάρλο

Βηρυτός είμαι μαζί σου

στο θάνατο στον πόνο

είμαι μαζί σου με τα τρύπια

παπούτσια του αρχάγγελου διοικητή

Τσε Γκουεβάρα

είμαι μαζί σου εδώ τώρα

αγρυπνώντας και χτυπώντας

τα πλήκτρα των πολυκατοικιών

μοιράζοντας έστω αυτό το ψεύτικο ποίημα

είμαι μαζί σου καταγράφοντας τη δική σου κραυγή —

Βηρυτός φρικιαστικό σύννεφο

σε περιβάλλει κι οι κυβερνήσεις

μπουρδολογούν από τα ραδιόφωνα

ενώ η μοναξιά σου τριγυρίζει ανάμεσά μας

(Λευκωσία, 3.8.1982)

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 16, σελ. 28).

Δυο ποιήματα του Γιώργου Μοράρη

 

 

ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ

Μέσα στο υγρό βασίλειο του λουτρού τόλ­μησαν τ' άπειρα παιχνίδια της φαντασίας

Αυτός πέρασε μέσα της μια στοά ανατριχια­σμένη

κι αυτή τον έκλεισε με τα τρυφερά της πέταλα.

Οι αφροί σχημάτιζαν κιονόκρανα που σώ­ριαζαν κάτω από το συντριβάνι του νε­ρού.

Αλλά μόλις αθόρυβα η φθορά με τα βήμα­τα του σκόρου προχωρώντας

κατάστρεφε το πρόσωπό του.

Με την αγωνία να σώσει το αίμα του και τη συγκίνησή του.

Και έσπρωξε πίσω τη μοναξιά του να συ­ναντήσει μπροστά του τη γυναίκα.

Ω κλονισμένη σαν τριαντάφυλλο φαγωμέ­νο από την κάμπια!

Από το προσκήνιο της κρεβατοκάμαρας που παίζεται το βαλς

του υμεναίου στην ανυψωμένη αυλαία:

Πόσο μισούνται το ξέρουν από τα κουρα­σμένα τους αγκαλιάσματα

και από την αποστροφή τους για το παγω­μένο γεύμα.

Όταν καταπνίγουν το πάθος του φόνου

και αφήνουν όλη την αλήθεια τους να φα­νεί στο φόνο του πάθους τους

παραδομένοι με την πλήξη των χαδιών για το νόμιμο ζευγάρωμα.

Και αφήνουν κλειστά τα σύνορα των χει­λιών τους,

μέσα στο πένθιμο χασμουρητό της νύχτας.

Σ' αυτή τη θάλασσα των παθών θεσπέσια κύματα παραβιάζουν τον ουρανό.

Δειλοί ν' αντικρύσουν τον εαυτό τους στο μεγάλο παραλήρημα θα τον χάσουν για πάντα.

Θα χάσουν για πάντα το παιχνίδι με την αιωνιότητα

ΤΟ ΙΚΡΙΩΜΑ

Τον έβαλαν να χαιρετήσει τον δήμιό του

για να του δώσουν ρούμι να ανεβεί το ι­κρίωμα.

Κατάδικοι μοιράστηκαν τον φευγαλέο κό­σμο των πραγμάτων του.

Την πατατούκα με την εσάρπα και τα γάν­τια,

και άφησαν επίτηδες ξεχασμένο το μαντήλι

να του σκεπάσουν τα μάτια.

Αυτή η φιλία δεν αναγνώρισε την αξία στο δώρο

μόνο στη χειρονομία του την πιο γενναιό­δωρη.

Τι ξεχείλισμα της πνοής σ' αυτό το ξεχείλι­σμα του ποτού

σ' αυτό το κύμα του λυγμού

Που η μάνα του τον ξέβρασε από τα φουρ­τουνιασμένα της σπλάχνα.

Ανάμεσα στους ουρανούς του παρόντος και του παρελθόντος

οδοιπορώντας σαν άστρο

που το παράσερναν θλιμμένοι άνεμοι σε λοφοσειρές από σύγνεφο.

Αποχαιρετώντας τη στιγμή που χάθηκε μέ­σα στην άχρονη αιωνιότητα.

(Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Πολιτιστική, τ. 14-15, σελ. 78)

YouTube - ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ (1) συνέντευξη στον Δαυίδ Ναχμία

YouTube - ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ (1) συνέντευξη στον Δαυίδ Ναχμία

Ιωάννης της Κλίμακος, Ι

Είμαι ανεβασμένος πάνω σε μια σκάλα
και κοιτώ τον κόσμο
πίσω από τον φράχτη.
Σκοπεύω για τους συνανθρώπους μου
τούτης της όχθης
της άλλης να φωτογραφίσω τα μεράκια
ό,τι κινείται δηλαδή με σχετική ζωηράδα:
καΐκια φευγαλέα φώτα γιορτών πλοίων
σεκλέτια αφραγκίες και μεζεκλίκια
ανθρώπους αξεδιάλυτους των μπαρ
τους ίδιους καθώς τρέχουν να κρυφτούν
σε υπόστεγα θυέλλης κηδειών γάμων
πολιτικής αντάρας
κι άλλα
της οπτασίας
της Ιστορίας
τρεχάτα γεγονότα
αλλά πάνω στη σκάλα
σαν να τα βλέπω τώρα επί ματαίω
τρέμουν τα γόνατα
και πρέπει να κατέβω
μ’ ένα μονάχα δίλημμα:
ήταν η σκάλα μου ασταθής
ή οι εικόνες μου άστατες
και δεν φωτογραφίζονται.

Αετός και αλώπηξ - Αετός και κάνθαρος - Αγαλματοπώλης - Τρεις μύθοι του Αισώπου στα αρχαία ελληνικά

                                              Αετός και αλώπηξ

Ἀετὸς καὶ ἀλώπηξ φιλίαν πρὸς ἀλλήλους ποιησάμενοι πλησίον ἑαυτῶν οἰκεῖν διέγνωσαν, βεβάωσιν φιλίας τὴν συνήθειαν ποιούμενοι. Καὶ δὴ ὁ μὲν ἀναβὰς ἐπί τι περίμηκες δένδρον ἐνεοττοποιήσατο· ἡ δὲ εἰσελθοῦσα εἰς τὸν ὑποκείμενον θάμνον ἔτεκεν. Ἐξελθούσης δὲ αὐτῆς ποτε ἐπὶ νομήν, ὁ ἀετός, ἀπορῶν τροφῆς, καταπτὰς εἰς τὸν θάμνον καὶ τὰ γενήματα ἀναρπάσας, μετὰ τῶν ἑαυτοῦ νεοττῶν κατεθοινήσατο. Ἡ δὲ ἀλώπηξ ἐπανελθοῦσα, ὡς ἔγνω τὸ πραχθέν, οὐ τοσοῦτον ἐπὶ τῷ τῶν νεοττῶν θανάτῳ ἐλυπήθη ὅσον ἐπὶ τῇ ἀμύνῃ· χερσαία γὰρ οὖσα πετεινὸν διώκειν ἠδυνάτει. Διόπερ πόῤῥωθεν στᾶσα, ὃ μόνον τοῖς ἀδυνάτοις καὶ ἀσθενέσιν ὑπολείπεται, τῷ ἐχθρῷ κατηρᾶτο. Συνέβη δ' αὐτῷ τῆς εἰς τὴν φιλίαν ἀσεβείας οὐκ εἰς μακρὰν δίκην ὑποσχεῖν· θυόντων γάρ τινων αἶγα ἐπ' ἀγροῦ, καταπτὰς ἀπὸ τοῦ βωμοῦ σπλάγχνον ἔμπυρον ἀνήνεγκεν· οὗ κομισθέντος ἐπὶ τὴν καλιάν, σφοδρὸς ἐμπεσὼν ἄνεμος ἐκ λεπτοῦ καὶ παλαιοῦ κάρφους λαμπρὰν φλόγα ἀνῆψε. Καὶ διὰ τοῦτο καταφλεχθέντες οἱ νεοττοὶ καὶ γὰρ ἦσαν ἔτι ἀτελεῖς οἱ πτηνοί ἐπὶ τὴν γῆν κατέπεσον. Καὶ ἡ ἀλώπηξ προσδραμοῦσα ἐν ὄψει τοῦ ἀετοῦ πάντας αὐτοὺς κατέφαγεν.
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι οἱ φιλίαν παρασπονδοῦντες, κἂν τὴν τῶν ἠδικημένων ἐκφύγωσι κόλασιν δι' ἀσθένειαν, ἀλλ' οὖν γε τὴν ἐκ θεοῦ τιμωρίαν οὐ διακρούονται.


                                              Αετός και κάνθαρος

Ἀετὸς λαγωὸν ἐδίωκεν. ὁ δὲ ἐν ἐρημίᾳ τῶν βοηθησόντων ὑπάρχων, ὅν μόνον ὁ καιρὸς παρέσχε, κάνθαρον ἰδών, τοῦτον ἱκέτευεν. ὁ δὲ παραθαρσύνας αὐτόν, ὡς ἐγγὺς ἐλθόντα τὸν ἀετὸν ἐθεάσατο, παρεκάλει μὴ ἀπάγειν αὐτοῦ τον ἱκέτην. κἀκεῖνος ὑπεριδὼν τὴν μικρότητα ἐν ὄψει τοῦ κανθάρου τὸν λαγωὸν κατεθοινήσατο. ὁ δὲ ἀπ' ἐκείνου μνησικακῶν διετέλει παρατηρούμενος τοῦ ἀετοῦ τὰς καλιὰς καί, εἴ ποτε ἐκεῖνος ἔτικτε, μετάρσιος αἰρόμενος ἐκύλιε τὰ ὠὰ καὶ κατέασσε, μέχρις οὗ πανταχόθεν ἐλαυνόμενος ὁ ἀετὸς ἐπὶ τὸν Δία κατέφυγεν ( ἔστι δὲ τοῦ θεοῦ ἱερὸς ὁ ὄρνις ) καὶ αὐτοῦ ἐδεήθη τόπον αὐτῷ πρὸς νεοττοποιίαν ἀσφαλῆ παρασχεῖν. τοῦ δὲ Διὸς ἐν τοῖς ἐαυτοῦ κόλποις τίκτειν ἐπιτρέψαντος αὐτῷ, ὁ κάνθαρος τοῦτου ἑωρακώς, κόπρου σφαῖραν ποιήσας ἀνέπτη καὶ γενόμενος κατὰ τοὺς τοῦ Διὸς κόλπους ἐνταῦθα καθῆκεν. ὁ δὲ Ζεὺς ἀποσείσασθαι τὴν κόπρον βουλόμενος, ὡς διανέστη ἔλαθεν τὰ ὠὰ ἀποῤῥίψας. ἀπ' ἐκείνου τέ φασι περὶ ὃν καιρὸν οἱ κάνθαροι γίνονται μὴ νεοττεύειν τοὺς ἀετούς.

Ὁ λόγος διδάσκει μηδενὸς καταφρονεῖν, λογιζομένους ὅτι οὐδεὶς οὕτως ἐστὶν ἀδύνατος ὡς προπηλακισθεὶς μὴ δύνασθαί ποτε ἑαυτὸν ἐκδικῆσαι.

                                          Αγαλματοπώλης


Ξύλινόν τις Ἑρμῆν κατασκευάσας καὶ προσενεγκών εἰς ἀγορὰν ἐπώλει: μηδενὸς δὲ ὠνητοῦ προσιόντος, ἐκκαλέσασθαί τινας βουλόμενος, ἐβόα ὡς ἀγαθοποιὸν δαίμονα καὶ κέρδους δωρητικὸν πιπράσκει. Τῶν δὲ παρατυχόντων τινὸς εἰπόντος πρὸς αὐτόν: "Ὦ οὗτος, καὶ τί τοῦτον τοιοῦτον ὄντα πωλεῖς, δέον τῶν παρ' αὐτοῦ ὠφελειῶν ἀπολαύειν;" ἀπεκρίνατο ὅτι ἐγὼ μὲν ταχείας ὠφελείας τινὸς δέομαι, αὐτὸς δὲ βραδέως εἴωθε τὰ κέρδη περιποιεῖν.

Πρὸς ἄνδρα αἰσχροκερδῆ μηδὲ θεῶν πεφροντικότα ὁ λόγος εὔκαιρος.

Η ΙΝΔΙΚΉ ΚΑΛΛΟΝΗ -PADMINI -lotus woman

She in whom the folloving signs and syptoms appear, is called a Padmini. Her face is pleasing as the full moon; her body, well clothed with flesh, is soft as the Shiras or mustard flower, her skin is fine, tender and fair as the yellow lotus, never dark coloured. Her eyes are bright and beautifull as the orbs of the fawn, well cut, and with reddish corners. Her bosom is hard full and high; she has a good neck; her nose is straight and lovely, and three folds or wrinkles cross her middle – about the umbilical region. Her yoni resembles the opening lotus bud, and her love seed  (kama salila) is parfumed like the lily that has newly burst. She walks with swan-like gait, and her voice is low and musical as the note of the kokita bird, she delights in white raiments, in fine jewels, and in rich dresses. She eats little, sleeps lithtly, and being as respectful and religious as she is clever and courteous, she is ever anxious to worship the gods, and to enjoy the conversation of Brahmans. Such, then is the Padmini or lotus woman.

She walks with swan-like gait

κίτρινος λωτός



water lily



mustard flower



ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ -Δοκίμιον Αξιοπιστίας

Manufacturing Consent


A Propaganda Model

excerpted from the book

Manufacturing Consent

by Edward S. Herman and Noam Chomsky

Pantheon Books, 1988


SIZE, OWNERSHIP, AND PROFIT ORIENTATION OF THE MASS MEDIA: THE FIRST FILTER

………………………..

The mass media serve as a system for communicating messages and symbols to the general populace. It is their function to amuse, entertain, and inform, and to inculcate individuals with the values, beliefs, and codes of behavior that will integrate them into the institutional structures of the larger society. In a world of concentrated wealth and major conflicts of class interest, to fulfill this role requires systematic propaganda……………….

Λίγα για τον Ντάουνερ

Bespoke power goes a long way

Tony Wright

March 6, 2010

IF ANYONE retained the quaint sentiment that the Australian political milieu was still related to old social class and wealth structures, a casual stroll through Adelaide's halls of power might disabuse them.
It's hardly a blinding insight, of course, to note that Australia's political class has moved far from the days when Labor was the party of trodden-down workers and the Liberals represented rich bosses. Not at a time when the Labor Prime Minister's family wealth is measured in the tens of millions, nor when we recall that the Liberals' new leader, Tony Abbott, complained after the previous election that he was having trouble paying the mortgage after losing his cabinet minister's pay packet.
But Adelaide tends to scramble the brain.
South Australia rather enjoys its status as the only state that does not trace its origins to convict transportation, and there remains something of a sneaking regard in conservative circles for its old Establishment families, even if more than a few of them have fallen on hard times.
But as South Australia heads towards its latest election, who might have imagined that Liberal Party leader Isobel Redmond - who hopes to become the state's first female premier - gave a fellow named Frank Sartor his start in Labor Party politics in the nation's first former convict colony, Sydney?
Redmond swears it's true, and thinks it's a hoot. Here is a Liberal leader whose career began far from the Adelaide Establishment. She was born on the outskirts of Sydney, attended state schools and worked to pay her own way through university because her family couldn't afford it.
Seeking independence, she managed to buy a small terrace house in Sydney's inner west, in the now-groovy suburb of Newtown. But when she married and decided Adelaide held her future she sold her terrace. The buyer was Frank Sartor. When he discovered there was a plan by developers to tear down the terraces on either side of his new home, he formed a resident's action committee, launching himself into politics. Sartor went on to become Labor mayor of Sydney for 12 years before entering the NSW Parliament, where he became best known as a planning minister who became something of a darling among … errr … developers.
So the strange world of politics in Australia turns.
Adelaide, however, turns presumption about connections and political class divisions on its head more completely than that.
Indeed, about all you need to know about Adelaide is to be found in one of the city's more idiosyncratic businesses.
It's a lobbying outfit called Bespoke Approach. To say its directors are well connected is to understate the case. It's the breadth and diversity of those connections that catches the imagination.
Bespoke was established by Ian Smith, one of the more plugged-in political and business consultants in the nation, the chief executive officer of the high-powered public relations firm Gavin Anderson and Company (Australia) and former chief adviser to Jeff Kennett when Kennett was Victorian premier.
This conservative insider also happens to be married to former Australian Democrats leader Natasha Stott Despoja.
Smith is an engaging character with a well-developed sense of humour, which, you might imagine, he'd require to come up with an idea such as Bespoke. The two partners he persuaded to join him come from the two extremes of Adelaide society and politics.
Nick Bolkus is the son of Greek immigrants who ran a small Adelaide green grocery. He went on to become a lawyer, a left-wing Labor senator and a cabinet minister in the Hawke and Keating Labor governments. He was stabbed by his own faction in 2004 and, after a period of recovery, has become a big-time mover and shaker in his home town, regularly accused of bringing business contacts a little too close to the state Labor government of Mike Rann. Left wing isn't what it once was - Bolkus, it has been reported, paid a tidy $3.3 million for his house at Adelaide's Henley Beach in 2008.
The third member of the team is none other than Alexander Downer, son of the Adelaide Establishment at its highest levels, and former Liberal foreign minister.

Downer was brought up in one of Adelaide's great mansions. The brilliant Labor raconteur and surely the last federal Labor minister to have been a shearer, the late Mick Young, once told a possibly apocryphal story about turning up to the Downer estate to pick up a cheque for a shearing job and being overwhelmed at the size of place. ''That's not the residence,'' the gatekeeper told him, ''it's simply the gate house where young Alexander keeps his dolls.'' These days, Downer resides in something a bit more modest in the Adelaide Hills.
But Bolkus and Downer do rather more than lobby business and political pals.
Bolkus is the chairman of the South Australian Labor Party's fund-raising organisation. Downer is chairman of the Liberal Party's fund-raising committee. How fascinating the discussions must be across the Bespoke boardroom table.
Bolkus has no trouble luring his contacts to dinners where the tab ranges from $500 to $1500 a head. Handy change for a political party, particularly when an election rolls around. And even more particularly when that election suddenly becomes a tight race, which South Australia's state poll on March 20 has unexpectedly become.
The Liberals, who haven't had a sniff of the state Treasury benches for eight years, could hardly fund an advertising campaign at the previous election. But suddenly the money is flowing again. Simon Birmingham, a South Australian Liberal senator, had trouble getting 100 supporters to a fund-raiser he hosted last year when Malcolm Turnbull was leader in Canberra and Martin Hamilton-Smith was the Liberal state leader.
Last month 200 of the faithful shelled out $500 a plate. Downer, it seems, has successfully tapped his contacts around town, and they've responded. The reason? A new leader who accidentally helped give a Labor powerbroker his start years ago looks to have a chance at taking the premiership.
It's not about social class any more. It's simpler and older than mere class. It's called power

΄Ενα πορτραίτο του Ντάουνερ

Alexander Downer

Alexander Downer retired from politics in 2008 after a distinguished career spanning 23 years.  He was Australia’s Minister for Foreign Affairs throughout the term of the Howard Government, from March 1996 until December 2007 and the Leader of the Opposition and Leader of the Parliamentary Liberal Party from May 1994 to January 1995.
Alexander has an unparalleled grasp of the global community, its countries, governments and peoples, as well as organisations such as the World Bank and the United Nations. Alexander is currently the Secretary General of the United Nations’ Special Envoy on Cyprus
His network with governments around the world remains unique and he has a reputation for his keen sensitivity to the cultural issues that can create unseen impediments to anyone trying to work across borders.
Alexander has a deep and abiding commitment to the ongoing evolution of aid policy for the benefit of developing nations. *
A professor at Adelaide University, he also sits on a number of boards.
Through Bespoke Approach, Alexander Downer stands ready to offer his advice and assistance to organisations seeking to work internationally.

 

 *Η υπογράμμιση δική μας

Το κινητό προκαλεί καρκίνο στον εγκέφαλο - Dr Vini Khurana

Mobile phones 'more dangerous than smoking'

Sunday, 30 March 2008

Brain expert warns of huge rise in tumours and calls on industry to take immediate steps to reduce radiation

By Geoffrey Lean

Mobile phones could kill far more people than smoking or asbestos, a study by an award-winning cancer expert has concluded. He says people should avoid using them wherever possible and that governments and the mobile phone industry must take "immediate steps" to reduce exposure to their radiation.

The study, by Dr Vini Khurana, is the most devastating indictment yet published of the health risks.

It draws on growing evidence – exclusively reported in the IoS in October – that using handsets for 10 years or more can double the risk of brain cancer. Cancers take at least a decade to develop, invalidating official safety assurances based on earlier studies which included few, if any, people who had used the phones for that long.

Earlier this year, the French government warned against the use of mobile phones, especially by children. Germany also advises its people to minimise handset use, and the European Environment Agency has called for exposures to be reduced.

Professor Khurana – a top neurosurgeon who has received 14 awards over the past 16 years, has published more than three dozen scientific papers – reviewed more than 100 studies on the effects of mobile phones. He has put the results on a brain surgery website, and a paper based on the research is currently being peer-reviewed for publication in a scientific journal.

He admits that mobiles can save lives in emergencies, but concludes that "there is a significant and increasing body of evidence for a link between mobile phone usage and certain brain tumours". He believes this will be "definitively proven" in the next decade.

Noting that malignant brain tumours represent "a life-ending diagnosis", he adds: "We are currently experiencing a reactively unchecked and dangerous situation." He fears that "unless the industry and governments take immediate and decisive steps", the incidence of malignant brain tumours and associated death rate will be observed to rise globally within a decade from now, by which time it may be far too late to intervene medically.

"It is anticipated that this danger has far broader public health ramifications than asbestos and smoking," says Professor Khurana, who told the IoS his assessment is partly based on the fact that three billion people now use the phones worldwide, three times as many as smoke. Smoking kills some five million worldwide each year, and exposure to asbestos is responsible for as many deaths in Britain as road accidents.

Late last week, the Mobile Operators Association dismissed Khurana's study as "a selective discussion of scientific literature by one individual". It believes he "does not present a balanced analysis" of the published science, and "reaches opposite conclusions to the WHO and more than 30 other independent expert scientific reviews".

HEALTH NEWS

Εβραίοι περιμένοντας τη θανάτωση με αέρια, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης
των Γερμανών

ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ
Ιάκωβου Καμπανέλλη
(Μελοποιήθηκε απ'τον Μίκη Θεοδωράκη)

Τι ωραία που είνʼ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Τι ωραία που είνʼ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τʼ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Μαουτχάουζεν,
κοπέλες του Μπέλσεν,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μʼ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά.

Τι ωραία που είνʼ η αγάπη μου,
η χαϊδεμένη από τη μάνα της
και τʼ αδελφού της τα φιλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Για τα παιδιά- Chomsky

Anyone who has had any dealings with children knows that they're curious and creative. They want to explore things and figure out what's happening. A good bit of schooling is an effort to drive this out of them and to fit them into a mold, make them behave, stop thinking, not cause any trouble. It goes right from kindergarten up ... People are supposed to be obedient producers, do what they're told, and the rest of your life is supposed to be passive consuming. Don't think about things. Don't know about things ... Just do what you're told, pay attention to something else and maximize your consumption. That's the role of the public.

Τα χελιδόνια ήρθαν κι' έφυγαν ξανά

΄Ηρθαν ξανά κι’ έφυγαν οι σπαθωτοί φρουροί της άνοιξης. Επισκέφθηκαν την παλιά φωλιά, χαριεντίστηκαν πάνω κάτω, έκανα χαρές πως μας ξανάρθαν τα χελιδόνια, το ανήγγειλα επίσημα και στα παιδιά, αλλά τίποτα. Δεν ξαναφάνηκαν. Τι έγινε; Δεν μας γουστάρουν πλέον, δεν βρήκαν κατάλληλη πλέον τη φωλίτσα που είχαν χτίσει πριν 10 χρόνια τα άλλα χελιδόνια, που να ξέρω, δεν μας προτιμούν, βρήκαν καλύτερη φωλιά, καλύτερο μέρος, πιο πολλά μυιγάκια για φαϊ, δεν ξέρω τι να πω….Πάντως είμαι απογοητευμένος…..

Και το παραμύθι της Χαλιμάς συνεχίζεται

Συνάντηση Χριστόφια ΄Ερογλου σε μια από τις Κυπριακής ιδιοκτησίας συνομιλίες τους.

Ο κυπριακός ελληνισμός, αντί να βρίσκεται στα καραούλια του αντικατοχικού αγώνα, ( αλήθεια πώς διεξάγεται αυτός ο αγώνας ;), πρέπει λέει να συσπειρωθεί γύρω απ’ τον πρόεδρό του που διεξάγει, κυπριακής ιδιοκτησίας συνομιλίες. Σ’αυτές τις απαράμιλλες σε βλακεία φράσεις, άκου ιδιόκτητες συνομιλίες, σαν να λέμε ιδιόκτητο διαμέρισμα, όχι ενοικιασμένο, γελάει και το παρδαλό κατσίκι!

Τσαρούχης για τον Σαίξπηρ

Από το Αγαθόν το  εξομολογείσθαι

Εκδόσεις Καστανιώτη 1986

Εμφύλιος στην μεταπολεμική Ελλάδα- τόποι εξορίας- Μακρόνησος

Η “αυθόρμητη” αποκήρυξη
Απόσπασμα Εκθεσης που περιλαμβάνεται στο κείμενο του ταξίαρχου Γ. Μπαϊρακτάρη σχετικά με τη μεταφορά (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1949) των «κρατουμένων αναρχικών ιδιωτών» από το «στρατόπεδο πειθαρχημένης διαβιώσεως Μακρονήσου» στο Α΄ Ειδικόν Τάγμα Οπλιτών/ΕΣΑΙ, σε μία δηλαδή από τις μονάδες που δημιουργήθηκαν για την «αναμόρφωση» των πολιτικών εξορίστων:

Α΄ Αποστολή 12-10-49 (Αριθ. 635)

Παρεδόθησαν υπό του διοικητού στρατοπέδου εξορίστων χωροφυλακής Αντ/ρχου Σηφάκη, μετά κατάλληλον προσφώνησιν τούτε παραδίδοντος και του παραλαμβάνοντος Διοικητού ΑΕΤΟ/ΕΣΑΙ Ταγ/χου Βασιλοπούλου Αντωνίου εις το ακραίον φυλάκιον (Βόρειον) του Τάγματος 635 ιδιώται εκ των φανατικωτέρων του άνω στρατοπέδου. Εν τω συνόλω της η αποστολή παρουσίαζε θέαμα αποκαρδιωτικώτατον. Την πρόσκλησιν του Αντ/ρχου Σηφάκη να αναφωνήσουν «Ζήτω η Ελλάς», επηκολούθησε νεκρική σιγή. Ουχ ήττον ο παραλαμβάνων διοικητής λόγω της μακράς του πείρας δεν απεγοητεύθη, μετά πάντων δε των Αξι/κών και των φιλοτίμων οπλιτών προέβαινεν επί μακρόν εις πατριωτικάς παραινέσεις, εις πειστικάς επιχειρηματολογίας και εις ικεσίας ακόμη να επωφεληθούν της παρεχομένης εις αυτούς μοναδικής ευκαιρίας θραύσεως των δεσμών του παρελθόντος και της επαναφοράς των εις τους κόλπους της υγιώς και ελληνικά σκεπτομένης κοινωνίας. Εις μάτην όμως. Απαντα τα ανωτέρω εδέχοντο με λοιδωρίας, εξυβρίσεις και τας γνωστάς κομμουνιστικάς ασχημίας.
Επηκολούθησε προειδοποίησις υπό της Διοικήσεως ότι από το στρατόπεδον του ΑΕΤΟ εξήλθον ήρωες Ελληνες μαχηταί, από δε του ΕΣΑΙ 5.000 χρηστοί Ελληνες πολίται, η δε Διοίκησις αισθάνεται εαυτήν τόσον ισχυράν όσον απαιτείται διά να θραυσθή η κομμουνιστική άλυσσος ήτις ως βρόγχος τους αποπνίγει. Μόνον 8 εξήλθον εκ της μάζης οίτινες υπό τας επευφημίας του συνόλου αξιωματικών και οπλιτών εισήλθον εις το στρατόπεδον.
Διά τους υπολοίπους εφηρμόσθη η αρχή της διασπάσεως κατά μικράς ομάδας. Παρουσιάσθη το εξής φαινόμενον: ερρίφθη υπό του όχλου το σύνθημα της «μαζικής αυτοάμυνας». Εκρατούντο κατά μεγάλα γκρουπ εις κύκλον με κεκυμμένην την κεφαλήν και τα νώτα εστραμμένα και άλλαι μεν ανθρωπομάζαι έτρεχον προς το βουνό άλλαι παρέμειναν επί τόπου και άλλαι ερρίφθησαν εις την θάλασσαν ενώ παραλλήλως δεν έπαυον προκαλούντες και ασχημονούντες.
Διετάχθη βιαία διάσπασις της ωργανωμένης στάσεως ήτις και απέδωσε τα κάτωθι αποτελέσματα:
Αξιωματικοί και οπλίται μωλωπισθέντες της αστυνομίας Μονάδος 25.
Ιδιώται με μώλωπας, θλάσεις και ελαφρά κατάγματα περί τους 100.
Θάνατος ουδείς.
Εις άπαντας παρεσχέθη άμεσος ιατρική περίθαλψις εις τε το αναρρωτήριον του Τάγματος και το Νοσοκομείον Μακρονήσου.
Β΄ Αποστολή 18-10-49 (αριθ. ιδιωτών 278)
Ινα αποφευχθή και η ελαχίστη κάκωσις και περιορισθή η εφαρμογή της στρατιωτικής πειθαρχίας και των κανονισμών εις το ελάχιστον των νεοαφικνουμένων, εφηρμόσθη το κάτωθι σχέδιον:
Ωδηγήθησαν άπαντες εις το στρατόπεδον ΕΣΑΙ. Τους εγένετο υπό της Διοικήσεως η κατάλληλος υποδοχή και παραίνεσις, μεθ’ ο διελύθησαν εν τω στρατοπέδω. Αφ’ εσπέρας είχον καταλλήλως προπαρασκευασθή ειδικώς οι ιδιώται της προηγουμένης αποστολής και γενικώτερον άπασα η δύναμις ΕΣΑΙ (αναμορφωθέντες ιδιώται) εις ην είχε ριφθή το σύνθημα αναστολής απολύσεων εφ’ όσον δεν ήθελεν αποκηρυχθή ο κομμουνισμός, έστω και από έναν εκ των 278.
Ούτοι, κατά γκρουπ παρελάμβανον τους εις το στρατόπεδον σκορπισμένους ιδιώτας της νέας αποστολής κατά μόνας και τους έπειθον διά την αποκήρυξιν του ΚΚΕ. Καθ’ όλον τούτο το διάστημα από μεγαφώνων μετεδίδοντο πατριωτικά άσματα και πατριωτικά συνθήματα, προκαλουμένου θορύβου εν τω στρατοπέδω.
Μετά δίωρον εσήμανε προσκλητήριον και πρόσκλησις των νεοαφιχθέντων διά την ένταξίν των εις τους κόλπους της Ελλάδος διά της αποκηρύξεως του ΚΚΕ. Διακόσιοι εξήκοντα εξήλθον όλως αυθορμήτως της γραμμής υπό τας ζητωκραυγάς και χειροκροτήματα 8.000 οπλιτών και απεκήρυξαν το ΚΚΕ.
Διά τους εναπομείναντας 18 άνευ ουδεμιάς κακοποιήσεως διετάχθη η μεταφορά των εις το απομονωτήριον. Κατά την μεταφοράν των δεν περιωρίσθησαν εις ύβρεις εις τους επ’ αυτών ασκούντας ψυχολογικήν πλέον βίαν ιδιώτας και αξ/κούς αλλά και ελάκτισαν τον Υπασπιστήν του Τάγματος. Τούτο εξηγρίωσε τους συνοδεύοντας αυτούς οπλίτας, οίτινες τους εκακομεταχειρίσθησαν προξενήσαντας ελαφράς κακώσεις εις 10 εκ τούτων.

Ντίνος Χριστιανόπουλος- ένα ποίημα

Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος

΄Εργο του Γιάννη Τσαρούχη

Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Η άγνωστη ιστορία του Diego Garcia , ενός μικρού νησιού κάτω στον Ινδικό Οκεανό

Τι έγινε στο νησάκι Diego Garcia που βρίσκεται νότια των Ινδιών, το 1972;



Μια διαφωτιστική απάντηση απ’τον διάσημο στοχαστή και ακτιβιστή  Noam Chomsky, κατά τη διάρκεια συνάντησης του στις Ινδίες όπου ένας φοιτητής τον ερωτά σχετικά.




Karthik Ramanathan, a student



We often read in the papers of this Diego Garcia base in the Indian Ocean. So proudly, the Indian media display it, that the United States is sending its forces into whatever place to bomb Afghanistan. What they don’t write is things like the fact that the American forces in the Diego Garcia base are situated less than five hundred miles away. (I’m not sure about the number because the media never talk about it.) They are situated less than five hundred miles from Indian territory, the Lakshwadeep Islands. Nobody seems to know about it. Nobody knows where Diego Garcia is.



My question is simple: why this media and political complacency towards the presence of American troops? And why do we see no threat from them? Will America tolerate Indian troops situated some five hundred miles from its coast? Nobody seems to be asking that question [audience applause]. The second question is this. The United States, despite all the CIA intelligence and its technology, has not been able to prevent a single person planting a bomb or ramming a jet into its buildings. The question is: whatever technology they develop, can they really dominate the world?



Noam Chomsky



So the first part is about Diego Garcia. That’s just a straight power play. The United States wanted the island as a military base. It wanted it as part of the great system of intervention aimed at the Gulf energy resources. The main U. S. intervention forces, called the Central Command, have been aimed right at the oil-producing areas for many years. It has nothing to do with the Russians or anybody else. That’s, incidentally, conceded now. With the collapse of the Russians, it was officially conceded that they had nothing to do with it. It had to with the fear of independent nationalism, which might lead to movements that would take over the resources of the region for the benefit of its own population. And that’s intolerable, of course.



The prime beneficiaries of those resources have to be rich westerners. The United States, Britain, energy corporations, and so on. As long as governments are in place that accept that rule, like the Saudi Arabian government, they’ll be accepted. But if they aren’t, they’re going to be overthrown.



So Diego Garcia is part of it. It extends from Guam in the Pacific all the way over to the Azores in the Atlantic and it goes through the Indian Ocean and Diego Garcia is a base. Well, okay. It was a ``British island,’’ so the British kicked out the population, and the United States took it over and turned it into a military base. As you know, I’m sure, the population has been pursuing the case through the British courts and won. You know the High Court in England accepted their case and said that the British Government, which technically still owns it, has to bring them back. The United States just said, `get lost’, and Britain got lost. It’s kind of like the World Court case [relating to the United States’ terrorist war against Nicaragua]. So they stay there. But that’s just plain exercise of force.



Nobody knows about it in the United States. If you do a database search in the press, I doubt if it’s been mentioned twice in the last twenty years! So no one knows. Nobody knows about the dispossessed population or anything that’s happened and therefore there’s no protest. You can’t protest something you do not know about.



That’s part of the duty of the free press and the intellectual community: make sure people do not know about things that might lead them to protest. If people knew, they would do something about it and the forces would have to get out of the island, the people would be back home.