Μπορεί κάποιος μέσα στην δυστυχία να είναι ευτυχισμένος; Σχήμα οξύμωρον βέβαια. Διότι η δυστυχία δηλώνει την απουσία της ευτυχίας, εάν με τον θετικό όρο εννοούμε μια ζωή δίχως ξαφνικές πτώσεις, δίχως ένα δυσάρεστο περιστατικό, μια ζωή δηλαδή ρουτίνας μεν αλλά ήρεμης και τακτοποιημένης, δίχως οικονομικά και άλλα προβλήματα που δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήρεμα το βράδυ. Πες όμως πως είμαστε μια χαρά, ενώ δίπλα μας, στη γειτονιά μας, όχι πολύ μακρυά, στη μέση ανατολή ας πούμε, εκεί στην αιματωμένη Γάζα, κάποιοι συνάνθρωποί μας κομματιάζονται κάθε μέρα και γίνονται όλα μια μάζα, άνθρωποι, σπίτια, σιδερικά, μια κόλαση με άλλα λόγια. Μπορείς εσύ, άνθρωπέ μου να είσαι ευτυχισμένος; ΄Ισως το βράδυ, αν απο κεκτημένη ταχύτητα έχεις αποκτήσει εκείνη την τσίπα κυνισμού και αναισθησίας που το σύστημα σου καλλιεργεί συστηματικά, να κοιμηθείς μια χαρά.
Μπορεί και τα όνειρά σου ίσως να μην διαταραχθούν καθόλου. Μπορεί, μάλλον είναι σίγουρο, να σηκωθείς όπως όλες τις άλλες ημέρες του χρόνου, να πάρεις το καφεδάκι στου, να φλυαρήσεις με τον γείτονα, να κόψεις κάνα δυο κουβέντες με την οικιακή σου βοηθό, και να πας δουλειά, σαν να μην συμβαίνει δίπλα σου, στη γειτονιά σου, στη Γάζα, απολύτως τίποτα. Απλά ρέει αίμα, οι δολοφόνοι εξαγριωμένοι, πυρπολούν τα σπίτια των ανυπεράσπιστων αυτών ανθρώπων, μικρά παιδιά κείτονται άψυχα στους δρόμους, 
και η οδύνη έχει πάρει διαστάσεις γιγάντιες. Ε, τότε, τί να πω εγώ, άμα τη βρίσκεις έτσι, και είσαι ευτυχισμένος, εσύ ακόμα και στην κόλαση να πας, θα φορέσεις κάποια γυαλιά που κρύβουν τους ζεματισμένους μέσα στα καζάνια και θα μιλάς με τους διαβόλους σαν να είναι οι θαμώνες του καθημερινού σου καφενείου. Αυτά για σήμερα.