«πρέσβα Διὸς θυγάτηρ Ἄτη, ἣ πάντας ἀᾶται, οὐλομένη· τῇ μέν θ᾽
ἁπαλοὶ πόδες· οὐ γὰρ ἐπ᾽ οὔδει πίλναται, ἀλλ᾽ ἄρα ἥ γε κατ᾽ ἀνδρῶν κράατα
βαίνει βλάπτουσ᾽ ἀνθρώπους. Ομήρου Ιλιάς»
Δεν μπορεί
να αντικαταστήσει η τέχνη τον έρωτα, ή να τον υποκαταστήσει...
Δεν μπορεί
το cyber sex, να σε γλυτώσει απ΄την οδύνη του
πόθου...
Δεν μπορεί ο
αυνανισμός έστω και σαν προσωρινή ανακούφιση να σου δώσει την λύτρωση της
πραγματικής συνουσίας, την συνεύρεση και το μοίρασμα με το έτερον φύλο....γι
αυτό όταν συναντάς έργα που «δημιουργήθηκαν» ως υποκατάστατα του έρωτα, κάτι
μυρίζουν, το ανολοκληρωτο, δεν στέκουν αισθητικά στο σύνολό τους...
Ειναι σαν το
αψητο φαί, σαν τον μούστο τον αγίνωτο....τη μισοτελειωμένη δουλειά...
ΤΗ ΜΕΙΞΗ
ΚΕΡΑΜΩΝ ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙΜΜΕΝΩΝ
Η τέχνη
προϋποθέτει την πρότερη λύτρωση του δημιουργού μέσω της ζωής, για να υπάρξει,
εκτός κι αν τα σμίξουμε κι ας κάνουμε πορνό την ερωτική άποψη, κι ας κάνουμε σκέτο
σύνθημα του δρόμου το τραγούδι της οργής που φούντωσε μες τη ψυχή του
διαμαρτυρόμενου κι αδικημένου....
Η τέχνη
είναι αυτό που μένει όταν η ζωή εξαντλήσει όλα τα περιθώριά της, ο τεχνίτης
πρέπει πρώτα να χωνεύει αυτό που έχει φάει κι ύστερα να κάθεται να γράψει ή να
ζωγραφίσει, ή να σμιλέψει, ή να συνθέσει μουσική, ή να κανει θεατρο...μερικοι
έρχονται βεβαίως και δηλώνουν πως ο
καλλιτέχνης αν δεν πονέσει δεν μπορεί να δημιουργήσει. Καλά ρε παιδια,
υπάρχει άνθρωπος στην ζωή που δεν θα πονέσει σε μια στιγμή, που θα την βγάλει
καθαρή, αβρόχοις ποσί δηλαδη, μα τι μας λέτε τώρα, και πρέπει επίτηδες επειδή
θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη πρέπει να ριχτεί με τα μούτρα μέσα στον πόνο
και τα βάσανα για να να δημιουργήσει πιο αυθεντικά πιο αληθινά έργα; Μα τι μας
λετε τώρα, και γιατί ο καλλιτέχνης να μου μιλά μόνο για πόνο και οχι για τις
χαρές και τον έρωτα της ζωής. Δεν νομίζετε πως πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία
σ΄όλ ΄αυτά μέσα στο έργο;
Και τα δύο
πάντως μαζί δεν γίνονται, και η εμπειρία η αχώνευτη, που δεν έγινε μνήμη, που
δεν ανακαλείται και το έργο. άλλο η ζωή άλλο η τέχνη, εξ άλλου το είπε κι
Ρενουαρ, « όταν», λέει, « αρχίζω να χαϊδεύω τον κώλο του γυμνού μοντέλου,
τότε,» λέει, «σταματώ να ζωγραφίζω»....φαντασου τώρα ο ζωγραφος ν΄αρχισει πάλι
να χυνει επάνω στο τελάρο, ακραία πράματα, σίγουρα κάποιοι σήμερα ίσως και να
τα ενστερνιζονται σαν αυτες τις αμολυμένες γίδες που έχουν βγαλει τα βυζιά έξω
ως να μην έχουμε ξαναδεί βυζιά και το παίζουνε καλλιτέχνιδες του δρόμου
λέει....εδώ πρέπει να το συζητησουμε το θέμα με το φίλο Μπαμπατζιά ίσως να μη
έχω καταλάβει τι έχει πει κάποτε πανω σ΄αυτο, γιατί είναι ο μόνος που συνάντησα
στο διαδικτυο που αναλύει τα πράματα με ενάργεια κάνοντας πραγματική κριτική αν
και στη μουσικη καταπιανεται ως συνηθως πιο πολύ.....
Αυτό δεν
έχει να κανει καθόλου με τα στυλ, με τον ρεαλισμό λόγου χάρη, που μας μεταφέρει
την καθημερινότητα εν είδει καθρεφτη στον δρόμο, στη μορφή του λόγου ή στον πλαστικό χώρο των
τεχνών. Άλλο τονα άλλο τ΄αλλο....
Εδω μιλάμε
για το πώς απ΄το σταφυλι βγαζεις κρασί, κι όχι απλά ζουμί να το πίνεις, εις
υγειαν μας....
Το βίωμα
είναι το υλικό, κι αν ακόμα η φαντασία πλάσει κάτι τελειως φανταστικό, κι όχι
απλώς μια μεταπλαση του βιώματος, στέκει μια χαρά αν έχει μέσα του την ζωντάνια
και την πληρότητα της ζωής και του πραγματικού. Διότι, τι είναι το όνειρο παρά
μια μορφή τέχνης άπιαστης κι ασύλληπτης που ο εσώτερος λόγος δημιουργεί;
Ο ανθρωπος
επομενως, ο καλλιτέχνης θέλω να πω, πάντα μιμείται τη φύση, αν ορίσουμε και το
όνειρο σαν φύση κι όχι σαν υπερ-φυσικό φαινόμενο, εξ΄ού κι ο υπερ ρεαλισμός που
προεκυψε των σουρρεαλιστών βεβαίως, Marx Ernst, Dali, de Chirico, Bretton etc etc..
Μέσα στα
μπούτια μας πάλι όταν δεν θάχουμε σε καποιο βαθμό χειραφετηθεί απ΄την
καθεστυκυία σκεψη θα μπλέκουμε το θείο και τους δαίμονες και θα δείχνουμε
παντοτε εξαρτώμενοι μιας σκέψης πρωτόγονης αλλά απουσιάζοντος του σπηλαίου και
της απόλυτης γύμνιας και αθωοτητας, να εξαιρέσουμε τον απαγορευμένο καρπό και
το αμάρτημα της εύας....τα προσχήματα είναι πολλά, τα παραμύθια πάμπολλα, τα ψεύδη
άπειρα της εξουσίας και του εκαστοτε κατεστημένου...
Ο ψαράς
ψαρεύει το ψάρι, μεγάλο ή μικρό, η έξυπνη νοικοκυρά μαγειρεύει το ψάρι, κι ο
ιησούς πολλαπλασιάζει το ψάρι και ταϊζει τους πεινασμένους που συναχτηκαν να
τον ακουσουν για να τον σταυρωσουν υστερα εννοείται, εξ ΄αλλου το μεγάλο ψάρι
τρώει το μικρό κι οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιησαν τα αρχικά του προς
απόκρυψη απ΄τους διώκτες τους ρωμαίους Ι.Χ.Θ.Υ.Σ Ι.Χ.Θ.Υ.Σ ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ
Πατερα
πατέρα γιατι με εγκατέλειψες....
Άρα δεν ήταν
προσχεδιασμένα; Άλλα του ειχε πει και
ταξει ο Κύρης του κι αλλα του ηρθανε ύστερα;
Οι
σαρκοφάγοι, οι τάφοι εννοώ,των αιγυπτίων και όχι, αναλαμβάνουν να μας παρασχουν την τελευταία
προστασία ως σάρκα απ΄τη βορά των σκουληκιών, των εν τη γη διαβιούντων, που
σκέφτονται τώρα με την καύση των νεκρών να τα εξολοθρεύσουν, εκείνα όμως
περιμένουν το μερίδιό τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν την υπόγεια κι
εξισορροποιητική λειτουργία τους...ουδείς δραπέτης θνητός εκ της φυλακής της
φυσικης φθοράς, οι νόμοι είναι νόμοι, και δεν έγιναν από ανθρωπους για να
παραβιάζονται αλλά απ΄την αδηριτη ΑΝΑΓΚΗ. Αναγκα και θεοι πείθονται, κανένας
είπε ο πικασο δεν ξεφεύγει απ΄τους νόμους της φύσης...
Ο ίκαρος
έδωσε το όνομά του στη θάλασσα, ο Διγενής στον πενταδακτυλο, κι ο χαλκός cubrus, στην κύπρο...ο σεβασμός στη φύση
και την ιστορία είναι εχέγγυα πατρογονικα, η παραβιασή τους, ξεσηκώνει την ύβρι
και την άτη, κι υστερα την νεμεση, και
την τισιν, ουδείς αναμάρτητος, ↑ ὓβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε στάχυν ἂτης, την τιμωρία δηλαδή, αργά ή γρήγορα,
τρώει ο παππούς το λεμόνι και το μάρκωμα, το μούδιασμα δηλαδή, πηγαίνει ολόϊσια
και βρίσκει το άτυχο αγγόνι, ή και δισέγγονο δεν το ξεκαθαρίζει το αρχαίο ρητό
σε πόσο χρόνο η αμαρτία φθίνει και ξεπλένεται και πόσο ακολουθεί τους ατυχους
πεπτωκοτες απογόνους....
Ξεκινήσαμε
απ΄τα της αισθητικής και καταλήξαμε στα των ηθών και ρητων των αρχαίων ελλήνων
και κυπρίων, πάλι καλά που δεν καταλήξαμε στα πολιτικά και στα κόμματα ή
στις επικείμενες προεδρικες εκλογές θεός φυλαξει....
