Έγειρα στη saiz-long για λίγο. Τοποθέτησα τα πόδια μου πιο ψηλά κι έκλεισα τα μάτια.

Ψηλά το φεγγάρι λειψό και κάθετο τραβούσε το βλέμμα επάνω. Δεν ξέρω πώς μου κατέβηκε η σκέψη αυτή. Να συγχωρέσω λέει όλους αυτούς που μέχρι τώρα μου έκαναν κάτι, ή που νόμιζα ότι μου έκαμαν κάτι, ή που φανταζόμουνα πως μου έκαναν κάτι. Δοκιμαστικά βέβαια, δίχως δεσμεύσεις, διότι αύριο θα μπορούσα πάλι να τους ξαναμισήσω, να τους ξαναβάλω στο στόχαστρο, στον μαυροπίνακα. Ξεκίνησα λοιπόν και διέγραφα, έτσι σαν εικόνες, έβαζα Χ, και προχωρούσα, ανακάλυψα πως δε ήταν και λίγοι όσοι κάτι μου έκαναν ως τώρα, και τους μισούσα τους είχα σημειωμένους με κόκκινη μελάνη.

Ακόμα κι εκείνη την απαίσια γυναίκα στο νοσοκομείο όπου έκανα εγχείρηση και μου έφερε μια φέτα με μαρμελάδα δίχως μαργαρίνη ή βούτυρο από κάτω να δένει η γεύση. Ή την άλλη την καθαρίστρια στην Ιταλία, που καθάρισε τον διάδρομο της σχολής και μόλις με είδε, ξένον όντα μου έβαλε τις φωνές από μακριά, να μην της λερώσω τα μάρμαρα. Νόμισα πως ήταν δυο τρεις, αλλά μόλις άρχισα να διαγράφω, φαίνεται με αντελήφθησαν επί τούτου, έτρεξαν όλες να συγχωρεθούν, και δεν ήταν ολίγες. Κάθε φορά που διέγραφα μία, ηρεμούσα, κάτι σαν κομπολόϊ, ερχόταν η επόμενη και πήγαινα γεμάτος ίλεως. Με τον αδελφό μου δυσκολεύτηκα λιγάκι, αλλά δεν γινότανε, έπρεπε όλοι να διαγραφούν, να φύγουν να ησυχάσω. Εκείνος ο θαλαμοφύλακας στο στρατό, στη Νεάπολη, που όταν έφευγε, απολυόταν, αντί να μου δώσει τη θέση ως αρχαιότερου, την έδωσε στον Χριστάκη, τον παντρεμένο τον γκομενιάρη, έτσι γιατί ήτανε ζηλιάρης. Κι είτανε και δάσκαλος. Μια ζωή πεθυμούσα να δω τη φάτσα του, κάπου να τον συναντήσω, να επανεξετάσω τα αισθήματά μου.τίποτα,έτσι βαρέθηκα κι εγώ, και τώρα, ερήμην του τα συγχωρώ όλα. Έπειτα εκείνο το σκουλήκι ο συγκάτοικος, επειδή η γκόμενα δεν του στάθηκε δεύτερη φορά, για να εκδικηθεί κάλεσε την αστυνομία σπίτι όπου τις φιλοξενούσα να ελέγξει ότι δήθεν δεν είχαν άδεια διαμονής. Και τόκανε με μια φυσικότητα, σαν να ήτανε η πιο κανονική πράξη της ζωής του. Κι ο άλλος που δεν με θυμήθηκε ότι δούλευα κοντά του, ο αγιογράφος στην αθήνα, τέλοσπάντων δεν ξέρω αν ισχύουν αυτά αφού έχει ήδη «συγχωρεθεί» από καιρό. Ουφ, τελείωσα, τώρα όμως που τα γράφω ήρθαν κι άλλες αναμνήσεις, φαίνεται πως αυτές που συγχωρέθηκαν πήγαν και τις βρήκαν και τους το ανακοίνωσαν, τρέξετε, αυτός μουρλάθηκε, δίνει συγχώριο σε όλους, μην αργείτε, προλάβετέ τον. Μέχρι τον μουχτάρη του χωριου έφτασα που με πλήγωσε μικρό παιδί που είμουνα, προβάλλοντάς μου το μπαστούνι για να με κάνει τάχατες να καταπιώ καθώς είχα το στόμα γεμάτο και δυσκολευόμουν να μασήσω. Είναι αλήθεια τον έπιασα μεγάλο άχτι, κι ύστερα όταν έμαθα πως βασανίστηκε πριν πεθάνει, μαλάκωσα λιγάκι, αλλά μόνο τώρα του έδωκα πλήρη άφεση. Θάρθουνε κι άλλοι το ξέρω δεν θα μείνω ως εδώ. ας έρθουνε, δεν νομίζω να τους αρνηθώ την πλήρη συγχώρεση, αισθάνομαι ότι ηρέμησα και ησύχασα τελείως πλέον, τι στοιχίζει να διαγράψεις απ΄τη λίστα μέσα σου κάθε ένα που σε πλήγωσε κάποτε, μήπως ήταν η κακιά στιγμή, μήπως ούτε που το σκέφτηκε πως θα σε πλήγωνε, μήπως τίποτα δεν έκανε, κι εσύ σε μια κατάσταση μεγάλης ευαισθησίας έτσι το είδες; Βέβαια είπαμε, να μην το παραξηλώνουμε κι όλας, δοκιμαστικά είν΄όλ΄αυτά, δεν θα γίνουμε κι απ΄τη μια στιγμή στην άλλη άγιοι! Σήμερα έτσι, αύριο αλλοιώς!