Pier Paolo Pasolini
Σεξ, ανακούφιση της δυστυχίας!
Σεξ, ανακούφιση της δυστυχίας!...
Η πουτάνα είναι μια βασίλισσα, ο θρόνος της ένα ερείπιο, η γη της ένα κομμάτι
λιβάδι με σκατά, το σκήπτρο της
μια τσάντα βαμμένη κόκκινη:
Σεξ, ανακούφιση της δυστυχίας!
Σεξ, ανακούφιση της δυστυχίας!...
Η πουτάνα είναι μια βασίλισσα, ο θρόνος της ένα ερείπιο, η γη της ένα κομμάτι
λιβάδι με σκατά, το σκήπτρο της
μια τσάντα βαμμένη κόκκινη:
γαυγίζει μέσα στη νύκτα,
βρώμικη κι άγρια
σαν μια αρχαία μητέρα:
υπερασπίζεται το έχει της και τη ζωή της.
Οι μαστρωποί, γύρω, ένα τσούρμο,
Πρησμένοι, κοιλαράδες, με μουστάκια
Πουλιέζοι ή σλάβοι, είναι τ΄αφεντικά,
Οι κυρίαρχοι: κάνουν τις κομπίνες τους
Στο σκοτάδι, δουλειές των εκατό λιρών,
Κλείνοντας το μάτι σιωπηλά, ανταλλάζοντας συνθήματα:
Ο κόσμος γύρω τους αποκλεισμένος, σιωπά, κι αυτοί αποκλεισμένοι
Σιωπηλά σκέλεθρα γυπών.
Κι όμως μες τ΄απορρίμματα, γενιέται
Ένας κόσμος καινούριος: γενιούνται καινούριοι νόμοι όπου πια δεν υπάρχουν νόμοι.γενιέται μια καινούρια τιμή όπου τιμή είναι η ατιμία...
Γενιούνται δυνάμεις και άρχοντες,
Άγριοι, μες τους σωρούς από τρώγλες,
Σε τόπους αχανείς όπου νομίζεις
Πως η πόλη τελειώνει, και που εντούτοις ξαναρχίζει, εχθρική, ξαναρχίζει χιλιάδες φορές, με γεφύρια και λαβυρίνθους, οικοδομές και μπάζα, πίσω από πλήμμυρες ουρανοξυστών,
που σκεπάζουν ολόκληρους ορίζοντες.
μέσα στην ευκολία του έρωτα
ο πλανημένος αισθάνεται άνθρωπος:
στηρίζει την εμπιστοσύνη στη ζωή
μέχρι του σημείου να περιφρονεί
όποιον κάνει άλλη ζωή.
Τ΄αγόρια ρίχνονται στην περιπέτεια
Σίγουροι ότι είναι μέσα σ΄ένα
Κόσμο που φοβάται αυτούς
Και το φύλο τους.
Η λύπη τους είναι νάναι
Αλύπητοι
Η δύναμή τους η ελαφρότητα
Η ελπίδα τους στο να μην
Έχουνε ελπίδα.
μτφ:ν.κ. (δεύτερη γραφή)
Pier Paolo Pasolini
Sesso, consolazione della miseria!
Sesso, consolazione della miseria!
La puttana è una regina, il suo trono
è un rudere, la sua terra un pezzo
di merdoso prato, il suo scettro
una borsetta di vernice rossa:
abbaia nella notte, sporca e feroce
come un'antica madre: difende
il suo possesso e la sua vita.
I magnaccia, attorno, a frotte,
gonfi e sbattuti, coi loro baffi
brindisi o slavi, sono
capi, reggenti: combinano
nel buio, i loro affari di cento lire,
ammiccando in silenzio, scambiandosi
parole d'ordine: il mondo, escluso, tace
intorno a loro, che se ne sono esclusi,
silenziose carogne di rapaci.
Ma nei rifiuti del mondo, nasce
un nuovo mondo: nascono leggi nuove
dove non c'è più legge; nasce un nuovo
onore dove onore è il disonore...
Nascono potenze e nobiltà,
feroci, nei mucchi di tuguri,
nei luoghi sconfinati dove credi
che la città finisca, e dove invece
ricomincia, nemica, ricomincia
per migliaia di volte, con ponti
e labirinti, cantieri e sterri,
dietro mareggiate di grattacieli,
che coprono interi orizzonti.
Nella facilità dell'amore
il miserabile si sente uomo:
fonda la fiducia nella vita, fino
a disprezzare chi ha altra vita.
I figli si gettano all'avventura
sicuri d'essere in un mondo
che di loro, del loro sesso, ha paura.
La loro pietà è nell'essere spietati,
la loro forza nella leggerezza,
la loro speranza nel non avere speranza.
βρώμικη κι άγρια
σαν μια αρχαία μητέρα:
υπερασπίζεται το έχει της και τη ζωή της.
Οι μαστρωποί, γύρω, ένα τσούρμο,
Πρησμένοι, κοιλαράδες, με μουστάκια
Πουλιέζοι ή σλάβοι, είναι τ΄αφεντικά,
Οι κυρίαρχοι: κάνουν τις κομπίνες τους
Στο σκοτάδι, δουλειές των εκατό λιρών,
Κλείνοντας το μάτι σιωπηλά, ανταλλάζοντας συνθήματα:
Ο κόσμος γύρω τους αποκλεισμένος, σιωπά, κι αυτοί αποκλεισμένοι
Σιωπηλά σκέλεθρα γυπών.
Κι όμως μες τ΄απορρίμματα, γενιέται
Ένας κόσμος καινούριος: γενιούνται καινούριοι νόμοι όπου πια δεν υπάρχουν νόμοι.γενιέται μια καινούρια τιμή όπου τιμή είναι η ατιμία...
Γενιούνται δυνάμεις και άρχοντες,
Άγριοι, μες τους σωρούς από τρώγλες,
Σε τόπους αχανείς όπου νομίζεις
Πως η πόλη τελειώνει, και που εντούτοις ξαναρχίζει, εχθρική, ξαναρχίζει χιλιάδες φορές, με γεφύρια και λαβυρίνθους, οικοδομές και μπάζα, πίσω από πλήμμυρες ουρανοξυστών,
που σκεπάζουν ολόκληρους ορίζοντες.
μέσα στην ευκολία του έρωτα
ο πλανημένος αισθάνεται άνθρωπος:
στηρίζει την εμπιστοσύνη στη ζωή
μέχρι του σημείου να περιφρονεί
όποιον κάνει άλλη ζωή.
Τ΄αγόρια ρίχνονται στην περιπέτεια
Σίγουροι ότι είναι μέσα σ΄ένα
Κόσμο που φοβάται αυτούς
Και το φύλο τους.
Η λύπη τους είναι νάναι
Αλύπητοι
Η δύναμή τους η ελαφρότητα
Η ελπίδα τους στο να μην
Έχουνε ελπίδα.
μτφ:ν.κ. (δεύτερη γραφή)
Pier Paolo Pasolini
Sesso, consolazione della miseria!
Sesso, consolazione della miseria!
La puttana è una regina, il suo trono
è un rudere, la sua terra un pezzo
di merdoso prato, il suo scettro
una borsetta di vernice rossa:
abbaia nella notte, sporca e feroce
come un'antica madre: difende
il suo possesso e la sua vita.
I magnaccia, attorno, a frotte,
gonfi e sbattuti, coi loro baffi
brindisi o slavi, sono
capi, reggenti: combinano
nel buio, i loro affari di cento lire,
ammiccando in silenzio, scambiandosi
parole d'ordine: il mondo, escluso, tace
intorno a loro, che se ne sono esclusi,
silenziose carogne di rapaci.
Ma nei rifiuti del mondo, nasce
un nuovo mondo: nascono leggi nuove
dove non c'è più legge; nasce un nuovo
onore dove onore è il disonore...
Nascono potenze e nobiltà,
feroci, nei mucchi di tuguri,
nei luoghi sconfinati dove credi
che la città finisca, e dove invece
ricomincia, nemica, ricomincia
per migliaia di volte, con ponti
e labirinti, cantieri e sterri,
dietro mareggiate di grattacieli,
che coprono interi orizzonti.
Nella facilità dell'amore
il miserabile si sente uomo:
fonda la fiducia nella vita, fino
a disprezzare chi ha altra vita.
I figli si gettano all'avventura
sicuri d'essere in un mondo
che di loro, del loro sesso, ha paura.
La loro pietà è nell'essere spietati,
la loro forza nella leggerezza,
la loro speranza nel non avere speranza.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου