MAKING THE SCULPTURE The final work

MAKING THE SCULPTURE No 3

MAKING THE SCULPTURE No 2

MAKING THE SCULPTURE

Το είπε ο Πικασσό

"The Parthenon is really only a farmyard over which someone put a roof; colonades and sculptures were added because there were people in Athens who happened to be working and wanted to express themselves. It is not what the artist does that counts, but what he is. Cezanne would never have interested me a bit if he had lived and thought like Jacques Emile Blanche, even if the apple he painted had been ten times as beautiful. What forces our interest is Cezanne's anxiety - that's Cezanne's lesson; the torments of Van Gogh - that is the actual drama of the man. The rest is a sham." (Cashiers de Art, Conversation Avec Picasso, 1949)

Κομφούκιος

Τα ωραία λόγια και η επιτηδευμένη εμφάνιση, σπάνια ταιριάζουν στον άνθρωπο της αρετής.

Τάδε έφη Ροϊδης

Ο ορισμός της λέξεως «κόμμα» είναι ο ακόλουθος: ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγινώσκωσι και ν’αρθρογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.
(Εμμ. Ροϊδης)

Κώστας Βάρναλης

Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια

και πονάνε τα ρημάδια!

Kούτσα μια και κούτσα δυο,

της ζωής το ρημαδιό.

Mεροδούλι, ξενοδούλι!

Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι

·ούλοι: δούλοι, αφεντικό

και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,

παραβγαίνανε στην παίδεια, 10

με κοτρώνια στα ψαχνά,

φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Kατωχώρι,

ανηφόρι, κατηφόρι

και με κάμα και βροχή,

ώσπου μού βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι

σήκωσα όλο το νταμάρι

κ' έχτισα, στην εμπασιά

του χωριού, την εκκλησιά. 20

Kαι ζεβγάρι με το βόδι

(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)

όργωνα στα ρέματα

τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"

κουβαλούσα πολυβόλα

να σκοτώνονται οι λαοί

για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη

εκουβάλησα τη νύφη 30

και την προίκα της βουνό,

την τιμή της ουρανό!

Aλλ' εμένα σε μια σφήνα

μ' έδεναν το Mάη το μήνα

στο χωράφι το γυμνό

να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με την κοιλιά του

μ' έπαιρνε για τη δουλειά του

και μου μίλαε κουνιστός:

― Σε καβάλησε ο Xριστός! 40

Δούλεβε για να στουμπώσει

όλ' η Xώρα κ' οι Kαμπόσοι.

Mη ρωτάς το πώς και τί,

να ζητάς την αρετή!

― Δε βαστάω! Θα πέσω κάτου!

― Nτράπου! Tους προγόνοι ντράπου!

― Aντραλίζομαι!... Πεινώ!...

― Σουτ! Θα φας στον ουρανό!

K' έλεα: όταν μιαν ημέρα

παρασφίξουνε τα γέρα, 50

θα ξεκουραστώ κ' εγώ,

του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!

Θα μου δώσουνε μια κόχη,

λίγο πιόμα και σανό,

σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι όταν ένα καλό βράδι

θα τελειώσει μου το λάδι

κι αμολήσω την πνοή

(ένα πουφ! είν' η ζωή), 60

η ψυχή μου θενά δράμει

στη ζεστή αγκαλιά τ' Aβράμη,

τ' άσπρα, τ' αχερένια του

να φιλάει τα γένια του!...

Γέρασα κι ως δε φελούσα

κι αχαΐρευτος κυλούσα,

με πετάξανε μακριά

να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω

στη σπηλιά τον Άη Φραγκίσκο: 70

-"Xαίρε φως αληθινόν

και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κυρ Mέντη

απ' την αδικιά τ' αφέντη

συ που δίδαξες αρνί

τον κυρ λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε

από λύκο άνθρωπο κάνε!...

"Mα με την κουβέντ' αφτή

πόρτα μού κλεισε κι αφτί. 80

Tότενες το μάβρο φίδι

το διπλό του το γλωσσίδι

πίσου από την αστοιβιά

βγάζει και κουνάει με βια:

― "Φως ζητάνε τα χαϊβάνια

κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,

μα θεοί κι οξαποδώ

κει δεν είναι παρά δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,

με το δίκιο του πολέμου 90

θα το βρείς. Oπού ποθεί

λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου

-τον αφέντη τον κουφό σου!

Kαι στον ίδρο το δικό

γίνε συ τ' αφεντικό.

Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,

χάιντε Σύμβολον αιώνιο!

Aν ξυπνήσεις, μονομιάς

θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς. 100

Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει

κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει

κι άλλος ήλιος έχει βγει

σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

(από τα Ποιητικά, O Kέδρος 1956)

καυσαέρια και καρκίνος

Και τι να πω για σένα φαρισαίε, που απαγορεύεις δήθεν το κάπνισμα, αλλά απ'την κάνουλα των τροχοφόρων εκπέμπονται στην ατμόσφαιρα τόνοι δηλητηριώδους καυσαερίου και κλείνεις τα μάτια που δεν έχεις βέβαια γιατί η τύφλα σου είναι απροσμέτρητη!!!

κυπραίος

Το τόσο επιτυχημένο παιχνίδι που έπαιξαν μπροστά στα μάτια των δήθεν πολιτικών μας, μόνο η τύφλα τους θα μπορούσε να το αιτιολογήσει. Αντί να παρουσιάζονται σαν κατοχική δύναμη, εφεύραν την δημιουργία του ψευδοκράτους πίσω από την οποία καλυπτόμενοι διεξάγουν ένα τόσο επιτυχημένο διπλωματικό παιχνίδι που εμάς μας υποβιβάζει σε νήπια. Πού ήταν άραγε οι λεγόμενοι πολιτικοί μας να έπνιγαν απ'την πρώτη στιγμή αυτό το μόρφωμα και να μην συρόμαστε σήμερα σε ατέρμονες και απατηλές συνομιλίες δήθεν με τους τουρκοκυπρίους και πίσω τους να στέκεται καλυπτόμενη η κατοχική δύναμη; Η βλακεία τους τους έσπρωξε να δίνουν κάθε τόσο βοήθεια και οικονομική στήριξη στο ψευδοκράτος και το αποκορύφωμα ήταν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Πόσοι έφαγαν όμως για να γίνουν όλες αυτές οι κραυγαλέα βλακώδεις κινήσεις;

κυπριακό

Το κυπριακό, είναι πρόβλημα βλακείας των δικών μας και ανηθικότητας των ξένων.
Μπροστά στην πανούργα πολιτική των Τούρκων και τα μακρόπνοα λεπτομερώς επεξεργασμένα σχέδιά τους δεν προβάλαμε ποτέ την απαιτούμενη αντίσταση. Είτε γιατί δεν είχαμε το μυαλό, είτε γιατί δεν είχαμε την θέληση, είτε γιατί το τομάρι μας το θέσαμε πάνω απ'αυτό τον τόπο.

Βρώμική πόλη

Ακάθαρτοι δρόμοι, ακάθαρτα πάρκα, βρώμικες γειτονιές, μα όλοι αυτοί οι φόροι που πληρώνουμε, πού πάνε άραγε;

Τα βιβλία, άν δεν γονιμοποιηθούν απ'το ανθρώπινο πνεύμα, είναι νεκρά.

minima moralia

Οι γνώσεις και ο πολιτισμός διαδίδονται από τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας δια μέσου των αιώνων

μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος

Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη διαμόρφωσε κοσμοπολίτικα την παραγωγή και την κατανάλωση όλων των χωρών. Προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, αφαίρεσε το εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια της βιομηχανίας. Εκμηδενίστηκαν κι εξακολουθούν ακόμα καθημερινά να εκμηδενίζονται οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες που η εισαγωγή τους γίνεται ζωτικό ζήτημα για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια ντόπιες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες που βρίσκονται στις πιο απομακρυσμένες ζώνες και που τα προϊόντα τους δεν καταναλώνονται μονάχα στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη τον κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών, που ικανοποιούνταν από τα εθνικά προϊόντα, μπαίνουν καινούργιες ανάγκες που για να ικανοποιηθούν απαιτούν προϊόντα των πιο απομακρυσμένων χωρών και κλιμάτων. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών. Κι αυτό που γίνεται στην υλική παραγωγή γίνεται και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα των μεμονωμένων εθνών γίνονται κοινό χτήμα. Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις πολλές εθνικές και τoπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία.

Η λιτανεία του μάγκα - Τσιτσάνης Βασίλης

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος

Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος

Άλλες ερμηνείες: Απόστολος Νικολαΐδης Δημήτρης Ευσταθίου

Γιώργος Νταλάρας Νίκος Παπαδάτος

Σαν χριστιανός ορθόδοξος σ' αυτή την κοινωνία

εβάλθηκα ρε μάγκες μου να κάνω λιτανεία

Εμάζεψα τα σέα μου κι ένα κομμάτι μαύρο

και ξεκινώ ρε μάγκες μου να πάω στον Άγιο Μαύρο

Μπαίνω μέσα στην εκκλησιά στις στρογγυλές καμάρες

και αρχινώ τις τσιμπουκιές σαν να 'τανε λαμπάδες

Μα ξάφνου ένας καλόγερος μου λέει κάνε πίσω

γιατί κι εγώ έχω σειρά τζούρα για να ρουφήξω

νάσου κι ο αρχάγγελος με μια μεγάλη φούρια

απ' τα ντουμάνια τα πολλά τον έπιασε η μαστούρα

Μου λέει άκου χριστιανέ δεν είναι αμαρτία

που μπήκες μες στην εκκλησιά να κάνεις λιτανεία

πηγη http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=249

κοινωνικά

Η μόρφωση αν δεν είναι κοινό αγαθό, τι αξία έχει.
Εσύ γνωρίζεις, ο άλλος δεν γνωρίζει, με ποιον θα συζητήσεις.

Χάθηκα -Από τους Λιποτάκτες

Εργο του Constantin Brancusi

Είπε ο Brancusi

Ο καλλιτέχνης πρέπει να ζει σαν βασιλιάς, να δουλεύει σαν σκλάβος και να δημιουργεί σαν Θεός

Το είπε ο De Chirico

To become truly immortal, a work of art must escape all human limits: logic and common sense will only interfere. But once these barriers are broken, it will enter the realms of childhood visions and dreams. Giorgio de Chirico

Οι δημιουργοί μιλούν για την Τέχνη

Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once we grow up. ~Pablo Picasso

We all know that Art is not truth. Art is a lie that makes us realize truth, at least the truth that is given us to understand. The artist must know the manner whereby to convince others of the truthfulness of his lies. ~Pablo Picasso

It is a mistake for a sculptor or a painter to speak or write very often about his job. It releases tension needed for his work. ~Henry Moore

The artist is the opposite of the politically minded individual, the opposite of the reformer, the opposite of the idealist. The artist does not tinker with the universe, he recreates it out of his own experience and understanding of life. ~Henry Miller

An artist is someone who produces things that people don't need to have but that he - for some reason - thinks it would be a good idea to give them. ~Andy Warhol


God and other artists are always a little obscure. ~Oscar Wilde

For me, painting is a way to forget life. It is a cry in the night, a strangled laugh. ~Georges Rouault

As far as I am concerned, a painting speaks for itself. What is the use of giving explanations, when all is said and done? A painter has only one language. ~Pablo Picasso

I want to reach that condensation of sensations that constitutes a picture. ~Henri Matisse, Notes d'un peintre, 1908

God is really only another artist. He invented the giraffe, the elephant and the cat. He has no real style. He just goes on trying other things. ~Pablo Picasso
Life with Picasso, 1964;

Art is a kind of illness. ~Giacomo Puccini

Architecture begins where engineering ends. ~Walter Gropius

Το είπε ο Πικασσό

"The purpose of art is washing the dust of daily life off our souls."

L'Egitto riapre i valichi per Gaza È scontro tra Israele e l'Onu - Corriere della Sera

L'Egitto riapre i valichi per Gaza È scontro tra Israele e l'Onu - Corriere della Sera: "Il capo della diplomazia turca ha detto che Israele ha 'perso ogni legittimità internazionale', commettendo un 'grave crimine' in spregio a 'tutti i valori che abbiamo giurato di difendere dopo la creazione delle Nazioni Unite'."

Θα του έρριχνε ένα αστροπελέκι ο Θεός και θα τον κατακεραύνωνε, τον Νταβούτογλου, με το αίμα που χύνει των Κούρδων και με το αίμα των Ελλήνων της Κύπρου, που σφαγίασε το 1974!! ΄Ακου να μη σεβαστεί το Ισραήλ τα ιδεώδη του ΟΗΕ τα οποία ο Τούρκος δήθεν διαφεντεύει από την ίδρυση του διεθνούς οργανισμού!!! Αίσχος!!!!

Συνέντευξη Δημήτρη Μυταρά από το www.lexima.gr

Ο Λουκιανός σε επίγραμμά του αναφέρει : “Ζωγραφική εστί σιγώσα ποίησης, ποίησης δε, φθεγγομένη ζωγραφία”Ποια είναι η γνώμη σας ;



Κοιτάξτε, και η μουσική και η ποίηση και η ζωγραφική και ο χορός και το θέατρο είναι το ίδιο πράγμα. Απλώς έχει άλλη γραφή, άλλη γραμματική. Δηλαδή στη ζωγραφική υπάρχουν τρία χρώματα, όλα όσα βλέπουμε είναι τρία : το κόκκινο, το κίτρινο και το μπλε, αυτά κάνουν τους συνδυασμούς όλων. Στη μουσική υπάρχει η οκτάβα π.χ., στο χορό μια σειρά από βηματισμούς. Επομένως αλλάζει η γραμματική. Επάνω στο θέμα της “γραμματικής” κάνω ένα βιβλίο τώρα το οποίο συγκεντρώνει την πείρα που έχω από την Σχολή Καλών Τεχνών. Επί 35 χρόνια είχα 50-80 μαθητές κάθε χρονιά και βελτίωνα συνέχεια τον τρόπο του να μεταδίδω μερικές γνώσεις. Διαπίστωσα ότι το μόνο που διδάσκεται σ' όλα αυτά είναι η γραμματική.Όπως τη διδάσκεται κάποιος στο σχολείο κι έπειτα ο ένας γίνεται ας πούμε δύτης κ ι ο άλλος έμπορος.Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση, αλλά μπορεί και οι δύο να το έχουν αυτό. Επομένως αυτό που γράφει ο Λουκιανός είναι μια ποιητική έκφραση από μόνη της η ίδια, κατά βάθος είναι το ίδιο πράγμα.Ρώτησαν μάλιστα κάποια φορά τον Καλομοίρη τι είναι η μουσική και απάντησε : “Ποίηση είναι. Όπως κάνεις ένα ποίημα, απλώς το διατυπώνεις διαφορετικά”.Επομένως όλα αυτά το ίδιο είναι, ανθρώπινη έκφραση, κι ο καθένας έχει ένα ταλέντο ιδιόμορφο να καλύπτει το ένα ή το άλλο ανάλογα.Εσείς ασχολείστε και με ποίηση.



Από πότε γράφετε και τι είναι για σας η ποίηση ;



Κανείς δεν ξέρει. Κοιτάξτε, κάπου έγραφα ότι από τη στιγμή που ξέρεις τι είναι η ζωγραφική και τι ποίηση, τελείωσες. Χάνεται η μαγεία; Τελείωσες ! Δηλαδή, κανείς δεν ξέρει. Εξ' άλλου το μυστικό αυτό είναι, ότι δεν ξέρεις τι είναι αυτό το πράγμα και μένει ανοικτό μονίμως. Γι' αυτό αλλιώς γράφει ο Ελύτης, αλλιώς ο Παπαδόπουλος κι αλλιώς γράφω εγώ. Επομένως είναι κάτι που δεν έχει τρόπο να το διατυπώσεις.Λέει ο Μπράκε : “Να αρκείσαι στην ανακάλυψη και να αποφεύγεις την εξήγηση”. Αυτοί που κάθονται και εξηγούν τα έργα τους κάνουν λάθος μεγάλο. Ένα έργο είναι πολυδιάστατο κι ο καθένας βλέπει μέσα σ' αυτό ό, τι θέλει. Ο καθένας βλέπει τη φάτσα του στην ουσία, ένας καθρέφτης είναι. Σαν αναγνώστες προβάλλουμε πράγματα δικά μας στο έργο; Ναι, προβάλλεις τον εαυτό σου μέσα εκεί, γι' αυτό όποιος μπορεί και καλύπτει περισσότερα είδωλα, αυτός θεωρείται και καλύτερος, πιάνει ας πούμε περισσότερα πράγματα. Στην ποιητική συλλογή σας που έχει τίτλο “Η Νύχτα” , η λέξη νύχτα με διάφορες μορφές εμφανίζεται συχνά στα ποιήματα. Εκτός από κυριολεξία και ενδεχόμενα και σαν χρόνο έμπνευσης, συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο για σας η νύχτα ; Η νύχτα για μένα, είναι κάτι πολύ μυστηριώδες, το σκοτάδι - το μαύρο δηλαδή - είναι μυστηριώδες και το οποίο με εκφράζει, όπως με εκφράζει το κίτρινο. Αλλά δεν μπορώ να ερμηνεύσω γιατί γίνεται αυτό. Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω. Μια ιδιαίτερη έλξη θα λέγαμε… Προς τα εκεί με πάει, εγώ δεν είμαι επαγγελματίας, δεν μπορεί να είσαι επαγγελματίας καλλιτέχνης, είναι οξύμωρο. Ειδικά στην ποίηση. Βέβαια εγώ δεν λέω ότι είμαι ποιητής, δεν λέω τίποτε, ούτε μ' ενδιαφέρει καν. Τα γράφω και τα μοιράζω κιόλας. Όποιος θέλει παίρνει, τα έχω εκεί σ' ένα κουτί και συνέχεια γράφω και μου δίνει πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Για να γράψεις ένα ποίημα χρειάζεται πολύ μεγάλη συγκρότηση, θέλει ικανότητα έκφρασης μεγάλη, ισορροπία, πολλά πράγματα. Θα συνιστούσα δηλαδή σε όλους, άσχετα αν τα δημοσιεύουν, αν είναι διάσημοι ή μη δεν έχει σημασία αυτό, συνιστώ σε όλους να γράφουν ποιήματα διότι εκτονώνονται εσωτερικά, άσχετα αν είναι καλά ή όχι.



Ποιους θα λέγατε ότι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Ο Καρυωτάκης είναι μέσα σ' αυτούς;



Ναι, ναι ! Όχι επειδή είναι ο μεγαλύτερος.. O καθένας έχει κάποιους αγαπημένους για προσωπικούς λόγους. Δεν ξέρω, εγώ δεν είμαι ειδικός, απλώς ο Καρυωτάκης είναι ένας πάρα πολύ καλός ποιητής, με ακουμπάει πάρα πολύ, δηλαδή βρίσκω ότι υπάρχουν τέσσερα ποιήματα μέσα στη συλλογή του, ειδικά στα ελεγεία και σάτιρες υπάρχουν 3-4 ποιήματα.. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι ένας άνθρωπος έζησε το '25 κυρίως, πέθανε το '32-'34 ακόμη βγαίνει και συζητιέται και διαβάζεται και συγκινεί.



Μου έκανε εντύπωση το ποιήμά σας “Eυαισθησία” γιατί έχει κοινά στοιχεία με το ποίημα του Καρυωτάκη που λέει : “Τεντωμένες χορδές στον αέρα…



Κιθάρες ξεχαρβαλωμένες, λέει…



Έχετε δίκιο. “Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες / κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει / στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει / στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες”



Ναι, ναι ! O Καρυωτάκης μου αρέσει πάρα πολύ. Εκλεκτική συγγένεια ; Είναι ψυχοσύνθεση παρόμοια. Δεν μπορώ να πω για άλλον πολύ πολύ. Αυτός μ' αρέσει γιατί είναι καίριος, μπαμ λέει αυτό που θέλει και το λέει με πολύ δύναμη. Είναι και πικραμένος πολύ και πεισιθάνατος πολύ, μ' αρέσει, δεν έχει εξηγήσεις.



Σίγουρα ! Να επανέλθω και πάλι στα μοτίβα των ποιημάτων σας κι ένα από αυτά είναι η θάλασσα. Μιλήστε μας για τη θάλασσα, τη σχέση σας με τη θάλασσα στην ποίηση και στη ζωγραφική, τι ενέργεια έχει η θάλασσα για σας ;



Ίσως η θάλασσα ήταν το λίκνο το δικό μου λιγάκι. Έζησα μέσα στη θάλασσα, η Χαλκίδα είναι μέσα στη θάλασσα. Ήμουν χωμένος μέσα στη θάλασσα. Κολυμπούσα από 6 ετών, βουτιές στην παραλία, γνώριζα τον βυθό πιο καλά απ' τη στεριά. Επομένως ξέρω και πως είναι η θάλασσα από μέσα. Δηλαδή ο κόσμος βλέπει μια επιφάνεια τεράστια, αλλά ξέρεις τι υπάρχει κι από κάτω ; Ήμουν ψαροτουφεκάς, έχω βάρκες, πράγματα κ.λ.π. Είχα πάθος μ' αυτά όλα, σας έχω δείξει τη συλλογή κοχυλιών που έχω ; Ξέρω, μία απ' τις μεγαλύτερες. Θα σας την δείξω. Η θάλασσα είναι, πώς να σας πω… όπως είναι το έμβρυο μέσα στην κοιλιά της μάνας του, το υγρό αυτό. Μέσα εκεί έτσι είναι και ο άνθρωπος, είναι το φυσικό του περιβάλλον. Γι' αυτό έχω γράψει πολλά ποιήματα. Κοιτάξτε, δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής όπως σας λέω, μ' αρέσει πάρα πολύ να γράφω κι έχω και πολλά ανέκδοτα. Θα ξαναβγάλω πάλι το βιβλίο με τα ποιήματα σε βελτιωμένη έκδοση και θα έχει όλ' αυτά μέσα. Μου είναι πολύ ευχάριστο, εκτονώνομαι με την ποίηση και μετά τα χώνω εκεί. Αλλά εκεί τα βρήκαν και τα δημοσίευσαν.



Τα περισσότερα ποιήματά σας είναι ολιγόστιχα, έχετε κάποια προτίμηση στις λιτές φόρμες ;



Μ' αρέσει. Τα χάικου π.χ. που είναι μικρά αλλά πολύ έντονα.



Τι λειτουργεί σαν ερέθισμα δημιουργίας για τον ποιητή Μυταρά και τι για τον ζωγράφο ; Και πως το ερέθισμα μετασχηματίζεται σε τέχνη στην κάθε περίπτωση ;



Είναι διπλή ας το πούμε έτσι διάθεση. Ήθελα πάρα πολύ να κάνω και μουσική, αλλά δεν ξέρω να γράψω, δεν ξέρω τις νότες. Ο γιός μου είναι μουσικός αλλά δεν ασχολούμαι μ' αυτό, όπως δεν ασχολούμαι με τον χορό ας πούμε. Στο θέατρο μόνο κάνω σκηνογραφίες και τέτοια. Είναι ανεξήγητα αυτά. Οι περισσότεροι έχουν μια φιλοδοξία ότι εγώ είμαι ένα άτομο που εκφράζομαι με ήχους ή με ποίηση και γι' αυτό κάνω αυτό και με εντυπωσιάζει η μόλυνση του περιβάλλοντος και θέλω να χτυπήσω…. Αυτά είναι λάθος όλα. Πρέπει να γράφεις ότι σου έρχεται στο μυαλό, κι ότι ζωγραφίζεις να σου έρχεται αυθόρμητα ειδάλλως είναι ψέμα και το ψέμα σ' αυτά είναι καθοριστικό, δηλαδή τα εξαφανίζει, δεν αξίζει να υπάρχουν άμα είναι ψέμα.



Έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις για τον τρόπο που γνωστοί ζωγράφοι χρησιμοποιούν τον λόγο, μια από αυτές θεωρεί ότι “τα κείμενά τους είναι ωραία γιατί είναι αλλιώς ωραία, περιέχουν κάτι από το υλικό της τέχνης του ζωγράφου το οποίο ζωοποιεί. Μια ιδιαίτερα παραστατική διάσταση, διοχετευμένη στη γλώσσα”.Ποια είναι η γνώμη σας ;



Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται από πολλούς ζωγράφους, ξέρω όμως ότι τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα για τέχνη τα έχει γράψει ο Τσαρούχης. Το βιβλίο , απ' όπου και η άποψη που σας ανέφερα προηγούμενα, αναφερόταν σε θεωρητικά κείμενα γνωστών ζωγράφων μεταξύ των οποίων και εσείς… Ναι, έχω γράψει πάρα πολλά, δεν είναι μόνο τα ποιήματα, εμείς αναφερόμαστε στα ποιήματα επειδή είναι πιο καθαρή δημιουργία, αλλά τα βιβλία που έχω γράψει τα οποία είναι τουλάχιστον 7-8, ήταν επιφυλλίδες, ήταν κείμενα που κατά καιρούς είχαν δημοσιευθεί και γίνανε βιβλία. Δεν είμαι συγγραφέας, δεν έχω γράψει κάτι, ένα διήγημα, μολονότι αν καθόμουν κάτι θα έκανα, αλλά μ' ενδιαφέρουν οι μελέτες, όλα αυτά είναι μελέτες, ειδικά ένα απ' αυτά το θεωρώ πολύ καλό είναι “το μοντέλο της βίας στα μέσα μαζικής επικοινωνίας”, το οποίο είναι μια έρευνα. “Το μοντέλο της οικολογίας” πάλι και είναι μέθοδοι για να κάνεις ένα εικαστικό έργο, αλλά με εννοιολογικό περιεχόμενο, κάτι που δεν έχει ερευνηθεί και πολύ στην Ελλάδα.Αυτά έχουν κρατηθεί όλα, υπάρχουν στον Καστανιώτη τα βιβλία αυτά όλα. Υπάρχει το “μη μιλάς πολύ για τέχνη” που είναι μια σειρά από κείμενα, υπάρχει το “ο σκύλος δαγκώνει” που είναι μια σειρά από επιφυλλίδες και διάφορα ρητά. Κάθε τόσο βγαίνει ένα βιβλίο, αλλά εκείνο που πιστεύω ότι θα ήταν πολύ σημαντικό, είναι αυτό το “10 μαθήματα τέχνης” όπου συγκεντρώνω την εμπειρία που έχω από την διδασκαλία 35 ετών χωρίς να έχω βοηθήματα σ' αυτό το βιβλίο, είναι δικές μου εμπειρίες, οι οποίες είναι όμως σωστές, δηλαδή κι αυτό που λέω είναι σωστό, λέω κάθε στιγμή “μην πιστεύετε ότι αν τα μάθετε αυτά, μάθατε ζωγραφική, πρέπει να έχεις και ταλέντο”.Πολλοί ποιητές γράφουν με κύριο όπλο τους τις εικόνες, σαν παράδειγμα σας αναφέρω τον Γιάννη Κοντό που έχετε και μια φιλία απ' ότι γνωρίζω. Το τελευταίο βιβλίο που βγαίνει έχει πολλά κείμενα δικά του. Αυτή η τεχνική στην ποίηση μπορούμε να πούμε ότι έρχεται πιο κοντά στον τρόπο έκφρασης ενός ζωγράφου ; Όχι. Απλώς όπως συγκινείται από τη δύση του ήλιου κι από ένα λουλούδι, κι από μια γυναίκα που περνάει, συγκινείται κι από τη ζωγραφική μου. Δηλαδή ένα ερέθισμα είναι, το οποίο του πάει και γράφει συχνά. Έχει γράψει πολλά κείμενα. Έχω 6 κείμενα μέσα στο βιβλίο αυτό, μεγάλα, που ερμηνεύουν και τη ζωγραφική μου. Και ο ίδιος λέει, ποιητικά όμως, εγώ προτιμώ την ποιητική προσέγγιση του έργου παρά την καλολογική, η οποία λέει γιατί έγραψα αυτό κι από πού επηρεάστηκα, αυτά δεν έχουν και πολλή σημασία. Οι διάφοροι κοινωνικοί προβληματισμοί γίνονται το περιβάλλον στη ζωγραφική σας, όπου η τέχνη αναδεικνύεται ενώ παράλληλα αναδεικνύει ; Ήμουν βαθύτατα πολιτικό άτομο, γι' αυτό τα κείμενα που έχω γράψει στις επιφυλλίδες δεν αναφέρονται τόσο σε τέχνη όσο σε κοινωνικά προβλήματα. Έχω πάρει και πάρα πολύ άσχημες επιστολές από βουλευτές και τα ‘χουν κοπανήσει κατά καιρούς. Είμαι βαθύτατα κοινωνικό άτομο όχι πολιτικοποιημένο, δηλαδή ίσως πολιτικοποιημένο αλλά ανεξάρτητο, δεν έχω κόμμα και τέτοια και κάθε φορά που μ' ενοχλεί κάτι, πιάνω και το ζωγραφίζω ή το γράφω.Π.χ. επί δικτατορίας είχα κάνει μια πολύ μεγάλη σειρά έργων εναντίον της δικτατορίας και μου λέει, καλά τα έκανες τότε ; Τα έκανα λέω 1ον διότι μου πατήσαν τον κάλο και 2ον γιατί δεν είχα καταλάβει πόσο επικίνδυνο ήταν να το κάνω αυτό τότε. Μετά κατάλαβα πόσο επικίνδυνο ήταν, αλλά είχε περάσει η δικτατορία, ή τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, γιατί μετά σταμάτησα, όχι γι' αυτόν το λόγο, μου πέρασε αυτό, έκανα άλλα θέματα. Επομένως είμαι πολιτικοποιημένο άτομο, αλλά λέω ότι εγώ είμαι σταθερός σε κάποιες αρχές πολιτικές, κοινωνικές, αυτοί αλλάζουν κάθε μέρα.



Στη ζωγραφική σας έχετε ένα προσωπικό τρόπο έκφρασης του προσώπου και κυρίως σε 3 βασικά χαρακτηριστικά, μάτια, μύτη και χείλη. Η τεχνική αυτή είναι ένας τρόπος να μας δείξετε τι προσέχετε κυρίως σε ένα πρόσωπο ;



Ε, άμα τα αφαιρέσουμε κι αυτά δεν έχει τίποτε άλλο. Πέρα απ' αυτό όμως, εκείνο που έχει σημασία στη ζωγραφική δεν είναι τόσο ένα πρόσωπο, όσο ο τρόπος οργάνωσης του πίνακα, αυτό το χρησιμοποιώ σαν στοιχείο, απλώς μου πάει αυτό και μ' αρέσει και το βάζω.



Το βιβλίο σας “η σκηνογραφία της ζωγραφικής” περιέχει πολλές γυναικείες φιγούρες που κάποιες απ' αυτές εκφράζουν μια τρυφερότητα και μια ρομαντική διάθεση. Μέσα από αυτές εκφράζετε γυναίκες του σήμερα, ή γυναίκες που η παρουσία τους στιγμάτισε τη ζωή σας ;



Η γυναίκα μία είναι. Τι παλιά, τι καινούργια, τι στιγμάτισε, τι δεν στιγμάτισε, αυτές τις βλέπω παντού, μ' αρέσουν σαν μορφές. Όταν ζωγράφιζα στη δικτατορία, δεν είχα κάνει ποτέ καμιά γυναίκα, γυναίκες δεν είχα κάνει, κι αν είχα κάνει και καμιά, σαν άντρας ήταν κι αυτή. Ήταν η εποχή…Ναι, ήταν η εποχή που δεν μου πήγαινε να κάνω γυναίκες. Γνωστοί ζωγράφοι όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο Ελ Γκρέκο, ο Μιχαήλ Άγγελος και γενικά οι μεγάλοι ζωγράφοι άλλων εποχών, πόσο έχουν επηρεάσει την ιδεολογία σας για την ζωγραφική και τον τρόπο έκφρασης ; Όλοι αυτοί σ' επηρεάζουν με την εικόνα που έχουν, σ' επηρεάζει, το θεωρείς δηλαδή κάτι πολύ καλό, σημαντικό κι ενδιαφέρον μολονότι διαφέρουν αυτοί, αλλά οτιδήποτε είναι καλό μ' ενδιαφέρει στην τέχνη, οτιδήποτε. Να, έχω εκεί παιδικά σχέδια γιατί είναι τέλεια. Ότι είναι καλό μ' αρέσει, δεν έχω προτιμήσεις, ο Πικάσο μ' αρέσει πάρα πολύ. Κι όλοι αυτοί οπωσδήποτε επηρεάζουν για να βγει ένα τελικό…Σου ταιριάζουνε, κι άμα σου ταιριάζουνε επηρεάζεσαι και δεν είναι κακό, αρκεί να ταιριάζει με την ψυχοσύνθεση τη δική σου…



Ευχαριστήσαμε τον Δημήτρη Μυταρά για τον χρόνο του και φύγαμε γεμάτοι λόγια και εικόνες...



Γιάννης Μανιάτης - Νίκος Αντωνόπουλος

για το www.lexima.gr

Leonardo da Vinci - Wikipedia

Leonardo da Vinci - Wikipedia: "« Io credo che invece che definire che cosa sia l'anima, che è una cosa che non si può vedere, molto meglio è studiare quelle cose che si possono conoscere con l'esperienza, poiché solo l'esperienza non falla. E laddove non si può applicare una delle scienze matematiche, non si può avere la certezza. »"

Κείμενο Αλέκου Φασιανού 2

Κάθε κάποια χρόνια, δεν μπορώ να προσδιορίσω πόσα ακριβώς, συμβαίνουν αλλαγές στην ταυτότητα ενός τόπου. Ομως, συνήθως, οι αλλαγές αυτές δεν επηρεάζουν σε βάθος την ουσία της ταυτότητας. Ετσι και οι αλλαγές που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, είτε ενδογενώς στην Ελλάδα, είτε εκείνες που είναι αποτέλεσμα εξωτερικών μεταβολών, δεν επηρεάζουν την ουσία της ελληνικής ταυτότητας, όσο κι αν τώρα που τις βιώνουμε μπορεί να μας φαίνεται αλλιώς. Οι αρχαίοι Ελληνες φορούσαν χιτώνες, οι αγωνιστές του ΄21 φουστανέλες, εμείς, σήμερα, φοράμε παντελόνια ευρωπαϊκού τύπου, αλλά δεν αλλάζουμε. Και δεν αλλάζουμε, επειδή ζούμε κάτω από το ίδιο φως, στο ίδιο κλίμα, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, χαιρόμαστε την ίδια φύση, κάνουμε τις ίδιες χειρονομίες. Τελικά, η ελληνικότητα γεννιέται κυρίως από τον τόπο που ζούμε και καθορίζεται από αυτόν και από τη γλώσσα, και γι΄ αυτό αργά ή γρήγορα θα ενταχθούν σε αυτή την ελληνικότητα κι όσοι ξένοι έρχονται να ζήσουν σε αυτόν τον τόπο. Πολλοί, που αγνοούν εντελώς την καθοριστική σημασία όλων αυτών, πιστεύουν αντίθετα ότι η ελληνικότητα βρίσκεται στην παράδοση που απειλείται από τις αλλαγές. Τους διαφεύγει ότι και η ίδια η παράδοση κα θορίζεται από τον τόπο και από το φως του. Αλλά, κυρίως, κάνουν το μεγάλο λάθος να ταυτίζουν τη διατήρηση της ελληνικότητας με τη μίμηση του παρελθόντος. Κι αυτό είναι ένα έγκλημα, που γεννά τέρατα. Η μίμηση του παρελθόντος, του αρχαίου, του βυζαντινού ή όποιου άλλου, είναι κάτι κακό και επικίνδυνο που κλείνει τη σκέψη μας, μας στερεί κάθε δυνατότητα να ανανεώσουμε κι εμείς την ελληνική ταυτότητα και να την παραδώσουμε ανανεωμένη στους επόμενους. Το παρελθόν μάς βοηθά όταν μαθαίνουμε από αυτό, όχι όταν το αντιγράφουμε.
Το ίδιο κακό γίνεται κι όταν αντιγράφουμε ξένα στοιχεία, όπως έκαναν οι έλληνες ζωγράφοι του 19ου αιώνα που πήγαν στο Μόναχο. Ζωγράφιζαν ελληνικά θέματα, αλλά σαν Γερμανοί. Αλλά το γερμανικό φως, ή μάλλον η γερμανική καταχνιά, που έμαθε τους Γερμανούς να φτιάχνουν αριστουργήματα, δεν έχει καμιά σχέση με το φως της Ελλάδας. Το ίδιο κι οι σκιές. Και, ξαφνικά, ανάμεσα στους γερμανοσπουδαγμένους «λόγιους» έλληνες ζωγράφους, από το πουθενά, ξεπετάχτηκε ένας Θεόφιλος, ένας ξυπόλυτος με μια λερή φουστανέλα, που εξέφρασε την αληθινή ελληνικότητα όσο κανένας άλλος… Εγώ, δουλεύοντας πάνω στη σκληρή αντίθεση της σκιάς και του φωτός του ελληνικού, συνεχίζω ακριβώς αυτή την παράδοση με νέο τρόπο. Κι έτσι σε όλον τον κόσμο άνθρωποι μου λένε ότι νιώθουν μέσα από τα έργα μου τη συνέχεια με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, χωρίς να ξέρουν το γιατί…
Σήμερα, την ελληνικότητα τη βλέπω ακόμα και στα αυθαίρετα. Στα σπίτια που χτίζονταν μέσα σε ένα βράδυ όπως όπως, με ό,τι ταπεινά υλικά υπήρχαν διαθέσιμα εκείνη τη στιγμή. Αντίθετα, δεν τη βλέπω καθόλου σε τερατώδη κτίρια στη Μύκονο ή σε άλλα νησιά, που μπορεί να κρατούν το λευκό χρώμα ή την πέτρα, αλλά που οι διαστάσεις, οι αναλογίες και οι όγκοι τους δεν έχουν καμιά σχέση με την αληθινή αρχιτεκτονική εκείνης της γης και την προσβάλλουν. Το Αιγαίο, που τώρα όλοι μιλούν γι΄ αυτό, δεν το ξέραμε, ο Ελύτης μάς το ΄μαθε, αλλά δεν το καταλάβαμε.
Ελληνικότητα δεν είναι να πηγαίνεις και να αντιγράφεις το παρελθόν σου. Ελληνικότητα είναι να μαθαίνεις από όλα αυτά, να τα κουβαλάς μέσα σου και να τα ξέρεις, αλλά, όπως ο Οδυσσέας, να κάνεις αυτό που αυτός εδώ ο τόπος σού ζητά. Να παίρνεις το ελληνικό και να το κάνεις παγκόσμιο. Εγώ τουλάχιστον αυτό προσπάθησα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Και το είδα να γίνεται. Η αρχή της Οδύσσειας είναι η ελληνικότητα. Και γι΄ αυτό δεν κινδυνεύει από όλες τις αλλαγές. Αν κινδυνεύει η ελληνικότητα, κινδυνεύει μόνο από εμάς τους ίδιους…
.

Κείμενο Αλέκου Φασιανού

«Με τη ζωγραφική ο άνθρωπος προσπαθεί να κατανοήσει τη φύση, δεν μπορείς να ζωγραφίσεις κάτι, αν προηγουμένως δεν το έχεις ζήσει, δεν το έχεις δει. Αν δεν παρατηρήσεις τη φύση δεν μπορείς να ζωγραφίσεις. Ένας καλλιτέχνης όταν ζωγραφίζει ένα δέντρο κοιτάζει τα φύλλα του από κοντά, για να ζωγραφίσεις το τριαντάφυλλο πρέπει να το κοιτάξεις από πολύ κοντά, να παρατηρήσεις τα οδοντωτά φύλλα του. Και αφού τα κοιτάξεις από κοντά σα φυσιοδίφης, τα ζωγραφίζεις ανάλογα με το φως που υπάρχει, τις φωτοσκιάσεις.Ένας καλλιτέχνης πρέπει να είναι και επιστήμονας συγχρόνως, όπως ένας γιατρός κάνει μια τομή για να κάνει μια εγχείρηση και ξέρει από ανατομία για να μη κόψει όργανα ζωτικά, έτσι και ο ζωγράφος πρέπει να σπουδάσει, να μελετήσει τη φύση. Στην αρχαιότητα ήταν ιερά όλα π.χ. τα ποτάμια. Δεν μπορούσες να ρίξεις μέσα απορρίμματα και να τα καταστρέψεις, γιατί θα σε τιμωρούσαν οι θεοί. Ήταν ιεροσυλία. Είχαν δώσει ονόματα, όπως Ποσειδώνας, από το πόσις – νερό. Στα βουνά κατοικούσε ο Πάν και οι νύμφες, είχαν βάλει τους θεούς να κατοικούν στις κορυφές των βουνών. Τώρα που κατακτήθηκαν όλα αυτά έφυγαν και οι θεοί. Το βουνό δεν είναι άβατο, είναι βατό για όλους τους ανθρώπους που το καταστρέφουν. Έχουν τη μανία τελευταία να χτίζουν βίλες στις κορυφές των βουνών για να είναι πανοραμικές, λέει, για να βλέπουν, να κατοπτεύουν τα πάντα. Είναι σαν παιδιά, μετά από λίγο βαριούνται δεν ξαναπηγαίνουν και μένουν, ερημώνουν. Εκείνο που ζούμε σήμερα είναι η αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση. Τα παιδιά «δεν ξέρουν, πώς μεγαλώνουν τα πορτοκάλια», νομίζουν ότι όλα τα βγάζει το ψυγείο». Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος σεβασμός για τη φύση. Η τραγωδία των πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού στην Ελλάδα είναι και η τιμωρία για την ύβρη των ανθρώπων.Τα παραδείγματα καταστροφής του περιβάλλοντος και της φύσης είναι πολλά. Και στα νησιά έχουν καταστρέψει τη φύση, στη Μύκονο έχουν καταστραφεί όλα από την οικοδόμηση, την υπεροικοδόμηση. Όπως υπάρχει και η υπεραλίευση. Δε βρίσκεις ψάρια πλέον. Εγώ ψαρεύω και από χρόνια τώρα στο βυθό δεν βρίσκεις τίποτα, είναι νεκροί οι βυθοί, από τον τρόπο που ψαρεύουν και δεν επεμβαίνει κανείς. Δεν πρέπει μόνον να κλαίμε, πρέπει να κάνεις και κάτι για να αποτρέψεις το κακό. Και νομίζω, καμία κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα, ούτε η προηγούμενη, ούτε η καινούρια δεν έχει κάνει κάτι για το περιβάλλον. Γιατί αυτό είναι και το πιο ζωτικό. Για μένα, ο τρόπος να δείξεις την καταστροφή, είναι να δείξεις τι ωραίο ήταν το περιβάλλον πριν την καταστροφή. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Προσπαθώ να ζωγραφίσω με όσο το δυνατόν λιγότερα χρώματα γίνεται, με ένα κόκκινο, ένα μπλε. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν ξέρουν να αναμειγνύουν τα χρώματα και τα αγοράζουν έτοιμες τις αναμείξεις. Αλλά δεν είναι μόνον τα χρώματα. Είναι και το θέμα. Πρέπει να έχει δει μια αλήθεια, μια ουσία και να προσπαθήσεις να τη δώσεις με το δικό σου τρόπο. Να μη μεταχειριστείς την τεχνική κάποιου άλλου ή να μιμηθείς την ξένη ζωγραφική, τη βυζαντινή ή την αρχαιοελληνική τέχνη. Και αυτό κακό είναι. Το παρελθόν είναι για να παίρνεις μάθημα. Το παρόν είναι να κάνεις αυτό που είσαι εσύ».
Του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού

Mανόλης Αναγνωστάκης

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει

χαμπάρι

καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου

βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα

στὸ λαό».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ

πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα

μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα

τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες

καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν

ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν

καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατί, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.

Νοέμβρης 1983

'Pesan ta Mantala' by Vas.Tsitsanis

Το τραίνο φεύγει στις οκτώ - Μίκης Θεοδωράκης

ΔΡΟΜΟΙ ΠΑΛΙΟΙ (Μίκης Θεοδωράκης)

Δυο ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε

Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια

Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ

βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ

Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ

ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.

Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο

τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.

Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ

ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.

Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ

στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς

νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.

Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρασυ

ζητώντας ἕνα βράδυ

-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο

μα τόσο ἐνδιαφέρον.

Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι

ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσειςΔὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

Δρόμοι παλιοί

Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα

κάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ

νύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ

Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ

κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ

Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ

κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες

Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα

κι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε

Φωή βοώντος εν τη ερήμω

Περπατάς στους βρώμικους δρόμους της Λευκωσίας κι αναρωτιέσαι,

υπάρχει μια αρχή, κάποιος που να νοιάζεται για την καθαριότητα αυτής της πόλης;

Ο Δήμος, που είναι ο καθ'ύλην υπεύθυνος γι αυτή τη δουλειά, αγρόν ηγόρασε και ζεύγη βοών δύο.....

θα μου πείτε γιατί δύο ζεύγη, και εξηγούμαι, το ένα για την ανάσκαψη της πλατείας Ελευθερίας, και το άλλο για την

πλατεία Σολωμού. Τώρα, γιατί με πιάνει κατάθλιψη πάντοτε με τις ακαθαρσίες, είναι φαντάζομαι ολόδικό μου πρόβλημα.....

Mανόλης Αναγνωστάκης

Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,

Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου

Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον

Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας

Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε

Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς

Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,

Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας

Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια

Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ

Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.

Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.

Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

Η μόνη κληρονομιά, του Γιώργου Ιωάννου

Γιώργος Ιωάννου,

Ο Μπάτης


Κάθε χρόνο, τη βραδιά της Αναστάσεως, σκύβω με κάποια πρόφαση και χαϊδεύω μυστικά το χορτάρι στον αυλόγυρο της Αγίας Σοφίας. Δεν έχω πει ακόμα σε κανένα τίποτε, κι ούτε, νομίζω, έχουν προσέξει πως τους παρασύρω όλο στο ίδιο σημείο. Μάλλον θα τους έχει γίνει συνήθεια κι αυτό. Παρόλο που δε μου ταιριάζει πια, φροντίζω να έχω πάντα μαζί μου ένα κόκκινο αυγό, που εννοώ να το τσουγκρίσω με όποιον τύχει κοντά μου. Και καθώς ρίχνω στη γη τα τσέφλια του, σκέφτομαι με κάποια χαρά, πως όταν φύγει ο κόσμος, ίσως ξαναρθεί ο φίλος μου ο Μπάτης να τα συναρμολογήσει κι αυτά, όπως έγινε κάποτε με όλες εκείνες τις άσεμνες φωτογραφίες.

Τις είχαμε βρει ξεσκισμένες σ' αυτό το ίδιο μέρος και πράγμα τότε δεν παρουσίασε λιγότερες δυσκολίες. Σε πολλά κομμάτια εικονίζονταν μέλη γυμνά, που δεν τα ξέραμε ακόμα απ' αλλού ή που δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε σε τόση αγριότητα. Εκτός αυτού όμως ήταν και οι μπλεγμένες στάσεις των προσώπων. Πήγαινες με την ιδέα πως ενώνεις μια φωτογραφία με δύο άτομα, οπότε σ' ένα κομματάκι παρουσιαζόταν κάποιο πέμπτο πόδι ή κάτι άλλο υπεράριθμο και σου τα χαλνούσε όλα. Με λίγα λόγια δε μας βοηθούσαν καθόλου οι γνώσεις μας.

Ξαπλωμένοι μπρούμυτα στο χορτάρι είχαμε τόσο απορροφηθεί, ώστε, όταν χτύπησε το κουδούνι του συσσιτίου για τη δεύτερη βάρδια, δε θέλαμε να πάμε μέσα για φαγητό. Εν τέλει πήγα μονάχα εγώ στο συσσίτιο κι ο φίλος μου έμεινε κοντά στις φωτογραφίες. Το κακό ήταν πως το κήρυγμα μετά το φαγητό κράτησε πάρα πολύ εκείνη την ημέρα.Πάντως τον βρήκα να τις έχει όλες έτοιμες απάνω στο χορτάρι, και να μάχεται με τον αγέρα να μην του τις σκορπίσει.

Πρώτη φορά μου έβλεπα τέτοια συμπλέγματα. Ήταν πολύ βρόμικος ο κόσμος. Εκείνος όμως τον έβρισκε ωραίο, μου έδειχνε λεπτομέρειες και γελούσε. Όλα είχαν το όνομά τους και το ήξερε. Δεν ξέρω όμως τι θα 'λεγε τώρα, γιατί βέβαια όλα θα τα είχε δοκιμάσει. Καθώς φεύγαμε, έδωσε μια με το πόδι του και σκόρπισαν πάλι τα κομματάκια.Την άλλη μέρα, που έλεγα να τα μαζέψω, δε βρήκαμε ίχνος. Κάποιος άλλος θα τα είχε πάρει. Γι' αυτό μπήκαμε μέσα στην εκκλησία και κοιτάζαμε, ξαπλωμένοι ανάσκελα στις καρέκλες, την Ανάληψη στο ψηφιδωτό του τρούλου. Δύο άγγελοι πετώντας πλαγιαστά κρατάνε το Χριστό μέσα στη δοξαστική σφαίρα, που μου φάνηκε σαν ένα τεράστιο αυγό. Έβλεπα τους αγγέλους και θυμόμουν εμάς την προηγούμενη μέρα. Όχι πως θεωρούσα, έστω και τότε, τον εαυτό μου για άγγελο, αλλά για το φίλο μου το πίστευα αυτό. Είχε πολλά στοιχεία. Κομματάκι κομματάκι είναι καμωμένο κι αυτό, μου είπε στο τέλος. Ήταν φανερό πως σκεφτόταν τις φωτογραφίες. Κι εγώ για το ίδιο λυπόμουν, αλλά δεν ήθελα να το πω. Και όχι μονάχα τότε∙ ποτέ μου δεν τις ξέχασα. Πολλές οργιαστικές διηγήσεις μου μάλιστα, σ' αυτές κυρίως τις έχω στηρίξει, κι ας έχω δει πλήθος άλλες εν τω μεταξύ.Από καιρό σε καιρό σκέφτομαι: αυτός που τις ξέσκισε μέσα στον αυλόγυρο της εκκλησίας δεν μπορεί να έκανε από το φόβο της έρευνας την πράξη. Ήταν προχωρημένη Κατοχή τότε, και από κάθε τι άλλο μπορούσες να κινδυνέψεις, αν το 'βρισκαν απάνω σου, όχι όμως και από άσεμνες φωτογραφίες. Η λογική μού λέει, πως θα τις χάλασε μάλλον από φόβο μήπως τις βρει καμιά μάνα του στις τσέπες του ή από θρησκευτική κρίση. Εγώ πάντως θέλω να πιστεύω πως από μετάνοια έγιναν όλα.

Ύστερα από λίγες μέρες εξαφανίστηκε ο Μπάτης κι απ' το φαγητό και από το σχολείο. Είπαν πως ήταν άρρωστος, ενώ εγώ έμαθα πως τον είχανε πιάσει. Ένα πρωί με περίμενε κάποιος έξω απ' το σχολείο. Τη νύχτα είχαν εκτελέσει το φίλο μου μπροστά στο σπίτι του για παραδειγματισμό της γειτονιάς. Ο Ερυθρός Σταυρός τον είχε μαζέψει.Πήγαμε στο νεκροτομείο να τον βρούμε. Εδώ κι αν ήταν οι κομματιασμένοι άνθρωποι κι οι αγγέλοι. Το τι είδαν τα μάτια μου εκεί δεν πρόκειται ποτέ μου να το πω. Εξάλλου δεν το πιστεύω. Κατόπι έγινα ένα με τη γη κι έτσι δε με πήρανε χαμπάρι. Φοβάμαι όμως πως δε χρειαζόταν και τόσο κρύψιμο από μέρους μου∙ αυτοί ξέρουν ποιους σκοτώνουν.

Έχω υποφέρει απ' τα φτηνά λογοπαίγνια και δε μ' αρέσει να κάνω τέτοια ούτε στον εαυτό μου τον ίδιο. Παρόλα ταύτα πετιέμαι αυτόματα, όταν τα καλοκαιρινά απογεύματα φυσάει απ' τη θάλασσα ένας αέρας, που όλοι τον βρίσκουν δροσερό και λένε αναστενάζοντας το όνομά του.

Από τη συλλογή πεζογραφημάτων Για ένα φιλότιμο (1964)

Bai Juyi

Returning Late on the Road from Pingquan on a Winter's Day


The mountain road is hard to travel, the sun now slanting down,

In a misty village, a crow lands on a frosted tree.

I'll not arrive before night falls, but that should not concern me,

Once I've drunk three warm cups, I'll feel as if at home.

Κινέζικη ποίηση Bai Juyi

Remembering South of the RiverBai Juyi

South of the river is good,
Long ago, I knew the landscape well.
At sunrise, the river's flowers are red like fire,
In spring, the river's water's green as lilies.
How could I not remember south of the river?

Κινέζικη Ποίηση Bai Juyi

An Invitation to Mr Liu

Green lees of beer that's newly brewed,

A little stove of red clay burns.

As evening comes, the sky's about to snow,

Can you drink one cup with me?

Poetry

Ancient Wisdom, Rather Cosmic

So-shu dreamed,
And having dreamed that he was a bird, a bee, and a butterfly,
He was uncertain why he should try to feel like anything else,

Hence his contentment.

Ezra Pound

Ezra Pound - Poetry

Alf’s Second Bit

THE NEO-COMMUNE

Manhood of England,
Dougth of the Shires,
Want Russia to save 'em
And answer their prayers.
Want Russia to save 'em,
Lenin to save 'em,
Trotsky to save 'em
(And valets to shave 'em)
The youth of the Shires!

Down there in Cambridge
Between auction and plain bridge,
Romance, revolution 1918!
An idea between 'em
I says! 'ave you seen 'em?
The flower of Cambridge,
The youth of the Shires?

ΠΟΙΗΣΗ

T.S. Eliot (1888–1965). Prufrock and Other Observations. 1917.

1. The Love Song of J. Alfred Prufrock



S’io credesse che mia risposta fosse
A persona che mai tornasse al mondo,
Questa fiamma staria senza piu scosse.
Ma perciocche giammai di questo fondo
Non torno vivo alcun, s’i’odo il vero,
Senza tema d’infamia ti rispondo.


LET us go then, you and I,

When the evening is spread out against the sky

Like a patient etherised upon a table;

Let us go, through certain half-deserted streets,

The muttering retreats
5
Of restless nights in one-night cheap hotels

And sawdust restaurants with oyster-shells:

Streets that follow like a tedious argument

Of insidious intent

To lead you to an overwhelming question …
10
Oh, do not ask, “What is it?”

Let us go and make our visit.


In the room the women come and go

Talking of Michelangelo.


The yellow fog that rubs its back upon the window-panes,
15
The yellow smoke that rubs its muzzle on the window-panes

Licked its tongue into the corners of the evening,

Lingered upon the pools that stand in drains,

Let fall upon its back the soot that falls from chimneys,

Slipped by the terrace, made a sudden leap,
20
And seeing that it was a soft October night,

Curled once about the house, and fell asleep.


And indeed there will be time

For the yellow smoke that slides along the street,

Rubbing its back upon the window-panes;
25
There will be time, there will be time

To prepare a face to meet the faces that you meet;

There will be time to murder and create,

And time for all the works and days of hands

That lift and drop a question on your plate;
30
Time for you and time for me,

And time yet for a hundred indecisions,

And for a hundred visions and revisions,

Before the taking of a toast and tea.


In the room the women come and go
35
Talking of Michelangelo.


And indeed there will be time

To wonder, “Do I dare?” and, “Do I dare?”

Time to turn back and descend the stair,

With a bald spot in the middle of my hair—
40
[They will say: “How his hair is growing thin!”]

My morning coat, my collar mounting firmly to the chin,

My necktie rich and modest, but asserted by a simple pin—

[They will say: “But how his arms and legs are thin!”]

Do I dare
45
Disturb the universe?

In a minute there is time

For decisions and revisions which a minute will reverse.


For I have known them all already, known them all:—

Have known the evenings, mornings, afternoons,
50
I have measured out my life with coffee spoons;

I know the voices dying with a dying fall

Beneath the music from a farther room.

So how should I presume?


And I have known the eyes already, known them all—
55
The eyes that fix you in a formulated phrase,

And when I am formulated, sprawling on a pin,

When I am pinned and wriggling on the wall,

Then how should I begin

To spit out all the butt-ends of my days and ways?
60
And how should I presume?


And I have known the arms already, known them all—

Arms that are braceleted and white and bare

[But in the lamplight, downed with light brown hair!]

It is perfume from a dress
65
That makes me so digress?

Arms that lie along a table, or wrap about a shawl.

And should I then presume?

And how should I begin? . . . . .

Shall I say, I have gone at dusk through narrow streets
70
And watched the smoke that rises from the pipes

Of lonely men in shirt-sleeves, leaning out of windows?…


I should have been a pair of ragged claws

Scuttling across the floors of silent seas. . . . . .

And the afternoon, the evening, sleeps so peacefully!
75
Smoothed by long fingers,

Asleep … tired … or it malingers,

Stretched on the floor, here beside you and me.

Should I, after tea and cakes and ices,

Have the strength to force the moment to its crisis?
80
But though I have wept and fasted, wept and prayed,

Though I have seen my head [grown slightly bald] brought in upon a platter,

I am no prophet—and here’s no great matter;

I have seen the moment of my greatness flicker,

And I have seen the eternal Footman hold my coat, and snicker,
85
And in short, I was afraid.


And would it have been worth it, after all,

After the cups, the marmalade, the tea,

Among the porcelain, among some talk of you and me,

Would it have been worth while,
90
To have bitten off the matter with a smile,

To have squeezed the universe into a ball

To roll it toward some overwhelming question,

To say: “I am Lazarus, come from the dead,

Come back to tell you all, I shall tell you all”—
95
If one, settling a pillow by her head,

Should say: “That is not what I meant at all.

That is not it, at all.”


And would it have been worth it, after all,

Would it have been worth while,
100
After the sunsets and the dooryards and the sprinkled streets,

After the novels, after the teacups, after the skirts that trail along the floor—

And this, and so much more?—

It is impossible to say just what I mean!

But as if a magic lantern threw the nerves in patterns on a screen:
105
Would it have been worth while

If one, settling a pillow or throwing off a shawl,

And turning toward the window, should say:

“That is not it at all,

That is not what I meant, at all.” . . . . .
110
No! I am not Prince Hamlet, nor was meant to be;

Am an attendant lord, one that will do

To swell a progress, start a scene or two,

Advise the prince; no doubt, an easy tool,

Deferential, glad to be of use,
115
Politic, cautious, and meticulous;

Full of high sentence, but a bit obtuse;

At times, indeed, almost ridiculous—

Almost, at times, the Fool.


I grow old … I grow old …
120
I shall wear the bottoms of my trousers rolled.


Shall I part my hair behind? Do I dare to eat a peach?

I shall wear white flannel trousers, and walk upon the beach.

I have heard the mermaids singing, each to each.


I do not think that they will sing to me.
125

I have seen them riding seaward on the waves

Combing the white hair of the waves blown back

When the wind blows the water white and black.


We have lingered in the chambers of the sea

By sea-girls wreathed with seaweed red and brown
130
Till human voices wake us, and we drown.

T. S. Eliot - Biography and Works

T. S. Eliot - Biography and Works:

"LET us go then, you and I,
When the evening is spread out against the sky
Like a patient etherised upon a table;
Let us go, through certain half-deserted streets,
The muttering retreats
Of restless nights in one-night cheap hotels
And sawdust restaurants with oyster-shells:
Streets that follow like a tedious argument
Of insidious intent
To lead you to an overwhelming question …
Oh, do not ask, “What is it?”
Let us go and make our visit.

--from 'The Love Song of J. Alfred Prufrock"

Καβάφης

Απ' τες εννιά

Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα

απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,

και κάθησα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω,

και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω

κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,

απ' τες εννιά που άναψα την λάμπα,

ήλθε και με ηύρε και με θύμησε

κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,

και περασμένην ηδονή - τι τολμηρή ηδονή!

Κ' επίσης μ' έφερε στα μάτια εμπρός,

δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,

κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,

και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου

ήλθε και μ' έφερε και τα λυπητερά·

πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,

αισθήματα δικών μου, αισθήματα

των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασεν η ώρα.

Δώδεκα και μισή. Πως πέρασαν τα χρόνια.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Λυρική ποίηση

Γρήγορα η ώρα πέρασε..



γρήγορα η ώρα πέρασε,μεσάνυχτα κοντεύουν,
πάει το φεγγάρι πάει κι η Πούλια βα-
σιλέψανε-και μόνο εγώ κείτομαι δω μονάχη
κι έρημη ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου και την τρά-
νταξε ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυ-
μάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας.

Σαπφώ

Χαρακτική - Κάνθος

τη θέση των συνήθως ειδυλλιακών θεμάτων από την αγροτική ζωή, μετά την εισβολή καταλαμβάνει η οδύνη και ο σπαραγμός ,και βλέπουμε εδώ έναν Κάνθο εξπρεσσιονιστή που καταγγέλλει με εικαστικά μέσα την μεγάλη προδοσία.

Κύπριοι ζωγράφοι-Τηλέμαχος Κάνθος

΄Οπως ήταν Ο Παύλος Πικασσό και ο Μπράκ στο Παρίσι

έτσι και στην Κύπρο υπήρξαν ο Διαμαντής και ο Κάνθος

Δύσκολο να πεις ποιος απ' τους δυο έδωσε τα πιο πολλά.

Εν αντιθέσει προς τον Διαμαντή ο Τηλέμαχος ασχολήθηκε και με το δύσκολο είδος της Χαρακτικής, ως επί το πλείστον σε ξύλο, όπως η διπλανή εικόνα.

Κύπριοι ζωγράφοι- Διαμαντής

΄Ηταν συμφοιτητής του Χένρυ Μούρ, μαζί μοιράστηκαν μια υποτροφία, αλλά ο μεν Μουρ ήταν τέκνο της Μεγάλης Βρεττανικής αυτοκρατορίας ενώ ο Διαμαντής τέκνο της αποικιοκρατούμενης απ' τους ΄Αγγλους Κύπρου.

Κύπριοι ζωγράφοι

Πίνακας του

Αδαμάντιου Διαμαντή,

απ'τη τελευταία απλοποιημένη δουλειά του μετά την εισβολή. Ελάχιστη μπογιά, σημάδεια από κάρβουνο, με φιγούρες απ'τον κόσμο της Κύπρου πριν βυθισθεί για πάντα στην αχλύ της ιστορίας.

Αριστοτέλους- Ηθικά

Ἕκαστος δὲ κρίνει καλῶς ἃ γινώσκει, καὶ τούτων ἐστὶν ἀγαθὸς κριτής. καθ᾽ ἕκαστον μὲν ἄρα ὁ πεπαιδευμένος, ἁπλῶς δ᾽ ὁ περὶ πᾶν πεπαιδευμένος. διὸ τῆς πολιτικῆς οὐκ ἔστιν οἰκεῖος ἀκροατὴς ὁ νέος· ἄπειρος γὰρ τῶν κατὰ τὸν βίον πράξεων, οἱ λόγοι δ᾽ ἐκ τούτων καὶ περὶ τούτων· ἔτι δὲ τοῖς πάθεσιν ἀκολουθητικὸς ὢν ματαίως ἀκούσεται καὶ ἀνωφελῶς, ἐπειδὴ τὸ τέλος ἐστὶν οὐ γνῶσις ἀλλὰ πρᾶξις.

Now each man judges well the things he knows, and of these he is a good judge. And so the man who has been educated in a subject is a good judge of that subject, and the man who has received an all-round education is a good judge in general. Hence a young man is not a proper hearer of lectures on political science; for he is inexperienced in the actions that occur in life, but its discussions start from these and are about these; and, further, since he tends to follow his passions, his study will be vain and unprofitable, because the end aimed at is not knowledge but action.

διαφέρει δ᾽ οὐδὲν νέος τὴν ἡλικίαν ἢ τὸ ἦθος νεαρός· οὐ γὰρ παρὰ τὸν χρόνον ἡ ἔλλειψις, ἀλλὰ διὰ τὸ κατὰ πάθος ζῆν καὶ διώκειν ἕκαστα.

And it makes no difference whether he is young in years or youthful in character; the defect does not depend on time, but on his living, and pursuing each successive object, as passion directs.

τοῖς γὰρ τοιούτοις ἀνόνητος ἡ γνῶσις γίνεται, καθάπερ τοῖς ἀκρατέσιν· τοῖς δὲ κατὰ λόγον τὰς ὀρέξεις ποιουμένοις καὶ πράττουσι πολυωφελὲς ἂν εἴη τὸ περὶ τούτων εἰδέναι.

For to such persons, as to the incontinent, knowledge brings no profit; but to those who desire and act in accordance with a rational principle knowledge about such matters will be of great benefit.
Μετάφραση: William David Ross 1907

Για όσους βιάζονται να εισαγάγουν την μικροπολιτική στα σχολεία, για τους σκοπούς τους οποίους όλοι γνωρίζουμε.

Αριστοτέλους- Ηθικά

εἰ γὰρ καὶ ταὐτόν ἐστιν ἑνὶ καὶ πόλει, μεῖζόν γε καὶ τελειότερον τὸ τῆς πόλεως φαίνεται καὶ λαβεῖν καὶ σῴζειν· ἀγαπητὸν μὲν γὰρ καὶ ἑνὶ μόνῳ, κάλλιον δὲ καὶ θειότερον ἔθνει καὶ πόλεσιν.

For even if the end is the same for a single man and for a state, that of the state seems at all events something greater and more complete whether to attain or to preserve; though it is worth while to attain the end merely for one man, it is finer and more godlike to attain it for a nation or for city-states

έτσι για να κτυπήσουμε λίγο τον άκρατο ατομικισμό!

Αισώπου Μύθοι

Αηδών και Χελιδών

Ἀηδόνι συνεβούλευε χελιδὼν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ὁμόροφον καὶ σύνοικον ὡς αὐτή. Ἡ δὲ εἶπεν· "Οὐ θέλω τὴν λύπην τῶν παλαιῶν μου συμφορῶν μεμνῆσθαι, καὶ διὰ τοῦτο τὰς ἐρήμους οἰκῶ."

[ Ὅτι ] τὸν λυπηθένθα ἔκ τινος τύχης καὶ τὸν τόπον φεύγειν ἐθέλειν ἔνθα ἡ λύπη συνέβη.

Αισώπου Μύθοι/Αισχρά δούλη και Αφροδίτη - Βικιθήκη

Αισώπου Μύθοι/Αισχρά δούλη και Αφροδίτη - Βικιθήκη

A. RIMBAUD
--------------------------------------
UNE
SAISON EN ENFER
-----------------------
PRIX: UN FRANC
-----------------------
1873
*****
"Jadis, si je me souviens bien, ma vie était un festin où s'ouvraient tous les coeurs, où tous les vins coulaient.
Un soir, j'ai assis la Beauté sur mes genoux. - Et je l'ai trouvée amère. - Et je l'ai injuriée.
Je me suis armé contre la justice.
Je me suis enfui. Ô sorcières, ô misère, ô haine, c'est à vous que mon trésor a été confié!
Je parvins à faire s'évanouir dans mon esprit toute l'espérance humaine. Sur toute joie pour l'étrangler j'ai fait le bond sourd de la bête féroce.
J'ai appelé les bourreaux pour, en périssant, mordre la crosse de leurs fusils. J'ai appelé les fléaux, pour m'étouffer avec le sable, avec le sang. Le malheur a été mon dieu. Je me suis allongé dans la boue. Je me suis séché à l'air du crime. Et j'ai joué de bons tours à la folie.
Et le printemps m'a apporté l'affreux rire de l'idiot.
Or, tout dernièrement, m'étant trouvé sur le point de faire le dernier couac! j'ai songé à rechercher le clef du festin ancien, où je reprendrais peut-être appétit.
La charité est cette clef. - Cette inspiration prouve que j'ai rêvé!
"Tu resteras hyène, etc.... ," se récrie le démon qui me couronna de si aimables pavots. "Gagne la mort avec tous tes appétits, et ton égoïsme et tous les péchés capitaux."
Ah! j'en ai trop pris: - Mais, cher Satan, je vous en conjure, une prunelle moins irritée! et en attendant les quelques petites lâchetés en retard, vous qui aimez dans l'écrivain l'absence des facultés descriptives ou instructives, je vous détache des quelques hideux feuillets de mon carnet de damné.

Latin sayings

Homo homini lupus

ΑΝ θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή
που άνοιγαν όλες οι καρδιές καί όλα τα κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβύσω από το λογικό μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη.
Μ' ύπουλο σάλτο, χύμηξα σα θηρίο πάνω σ' όλες τίς χαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,τα κοντάκια των όπλων τους. Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι' η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλοιο του ηλίθιου.
Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
λέω ν' αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου, μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
Τό κλειδί αυτό είν' η συμπόνοια.
Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
«Θα μείνεις ύαινα...». ολολύζει ο διάβολος : και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
«Φτάσε στό θάνατο μ' όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου, τη φιλαυτία σου,
και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !»
Αχ ! απαύδησα. Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδεληρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σάς, τους εραστές της απουσίας του περιγραφικού η διδακτικού ύφους σ' έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από το σημειωματάριο ένός κολασμένου.

Arthur Rimbaud,
Μια εποχή στην κόλαση, εκδ. "Γνώση"

Γνωμικά- Λατινικά

Quinon proficit deficit.
όποιος δεν προχωρά, πάει προς τα πίσω

Ο Μαθητευόμενης της Οδύνης, Ποίηση - Εγγονόπουλος

Ο Μαθητευόμενης της Οδύνης, Ποίηση - Εγγονόπουλος

ΕΛΕΩΝΟΡΑ

for hands she hath non,nor
eyes, nor feet, nor goldern

Treasure of hair


( προσθία όψις )

τα μαλλιά της είναι σαν χαρτόνι

και σαν ψάρι

τα δυό της μάτια είναι

σαν ένα περιστέρι

το στόμα της

είναι σαν τον εμφύλιο πόλεμο

(στην Ισπανία )

ο λαιμός της είναι ένα κόκκινο

άλογο

τα χέρια της

είναι

σαν τη φωνή

του πυκνού

δάσους

τα δυό της στήθη είναι

σαν τη ζωγραφική μου

η κοιλιά της είναι

η ιστορία

του Βέλθανδρου και της Χρυσάντζας

η ιστορία

του Τωβία

η ιστορία

του

γαϊδάρου

του λύκου και της αλεπούς

το φύλο της

είναι

οξέα σφυρίγματα

μέσα στη γαλήνη

του μεσημεριού

οι μηροί της είναι

οι τελευταίες

αναλαμπές

της σεμνής χαράς

των οδοστρωτήρων

τα δυό της γόνατα

ο Αγαμέμνων

τα δυό της λατρευτά

μικρά

πόδια

είναι το πράσινο

τηλέφω-

νο με τα κόκκινα

μάτια

( οπισθία όψις )

τα μαλιά της

είναι

μια λάμπα του πετρελαίου

που καίει

το πρωϊ

οι ώμοι της

είναι

το σφυρί

των πόθων

μου

η πλάτη της

είναι τα

ματογυάλια

της θάλασσας

το άροτρο

των απατηλών

ιδεογραμμάτων

σφυράει

θλιμμένα

στη μέση της

οι γλουτοι της

είναι ψαρόκολλα

οι μηροί της

είναι

σαν

αστροπελέκι

οι μικρές της φτέρνες

φωτίζουν

τα

πρωϊνά

κακά

όνειρα

και τελικά

είναι

μια γυναίκα

μισή

ιπποκάμπη

και μισή

περιδέραιο

ίσως ακόμη

να είναι

εν μέρει πεύκο

και εν μέρει

ανελκυστήρ

Νίκου Εγγονόπουλου

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ


Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας


ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
Από την Υψικάμινο 1935

Πατώντας πάνω στα μονοπάτια που εχάραξαν, Ρεμπώ, Κάρολος Μάρξ και Φρόϋντ, ο Μπρετόν διαμορφώνει τη δική του θεωρία, που θέλει τον κόσμο των ονείρων συνέχεια του πραγματικού και αδιαχώριστα συνδεδεμένου με αυτόν. Την αναλογία του Μπωντλαίρ, που συσχέτιζε τον ονειρευόμενο με τον ποιητή, την θεωρεί ξεπερασμένη.

Hidden Face Photo, Travel Picture – National Geographic Photo of the Day

Hidden Face Photo, Travel Picture – National Geographic Photo of the Day

Eπίγραμμα

Πριν απ' τα μάτια μου είσουν φως,

πριν απ' τον έρωτα Έρωτας,

κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

Οδυσσέας Ελύτης

η αίσθηση της όσφρησης

Manos Hadjidakis - To hamogelo tis Tzokontas (part 1)

Le surréalisme est un mouvement artistique qu'André Breton définit dans le premier Manifeste du Surréalisme comme « automatisme psychique pur, par lequel on se propose d'exprimer, soit verbalement, soit par écrit, soit de toute autre manière, le fonctionnement réel de la pensée. Dictée de la pensée, en l'absence de tout contrôle exercé par la raison, en dehors de toute préoccupation esthétique ou morale ».

Για να προσθέσει μετά. « Je crois à la résolution future de ces deux états, en apparence si contradictoires, que sont le rêve et la réalité, en une sorte de réalité absolue. » από την wikipedia

Ο υπερρεαλισμός υπήρξε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά καλλιτεχνικά κινήματα του εικοστού αιώνα και ο θεμελιωτής του, Αντρέ Μπρετόν, ένας απ'τους σημαντικότερους στοχαστές της εποχής μας.

"Je ne veux pas changer la regle du jeux, je veux changer le jeux"
Andre Breton

Ξεκινάμε

Ξεκινώ το μπλογκ μου. Κάπως προσωπικό για την ώρα και μετά βλέπουμε όσον αφορά τους συνδαιτυμόνες.