ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ (μικροκείμενα)
Απορούσε που δεν μπορούσε να τον φτάσει.ενώ εκείνος πήγαινε
αργά, αυτός αγκομαχώντας, ιδρωμένος, δρασκελούσε τα χαντάκια, περνούσε πάνω
απ΄τις σχάρες
των ομβρίων υδάτων, σκαρφάλωνε σε χαμηλούς φράκτες, τίποτα.όλο
και προπορευόταν εκείνος κι αυτός ασθμαίνοντας ερχόταν από πίσω. Αποφάσισε στο
τέλος ν΄αλλάξει τακτική.άρχισε να πηδά, να κάθεται οκλαδόν,να μαζεύει το σώμα
του όπως κάνουνε οι γάτες να ορμά και σχεδόν να αιωρείται επ΄ολίγον, το πρόσεξε
πως μπορούσε κι αυτό να το κάνει ύστερα από αρκετή προπόνηση.στο τέλος κατάφερε
να μειώσει την απόσταση στο ελαχιστο, αυτό που λεμε απόσταση αναπνοής, ναι,
σχεδόν ένοιωθε την ανάσα του στον πρωϊνό αέρα, μύριζε τον ιδρώτα του, να,έτσι
να κανε και θα τον άγγιζε, θα τον γράπωνε απ΄τον ώμο, θα τούλεγε, σ΄έπιασε ωρέ,
τι νόμιζες θα μου ξεφύγεις; Κι ο άλλος, μειδιώντας αδιόρατα, θα του ξέφευγε
γλιστρώντας απαλά απ΄το γράπωμά του και προχωρώντας το ίδιο σταθερά και μπροστά
κι ας ένοιωθε την ανάσα του πια μέσα στα ρουθούνια του να τον γαργαλά και να
του ξεσηκώνει το πεπτικό του σύστημα.στο τελος καταλαβε το ματαιο των
προσπαθειών του, στάθηκε, άναψε τσιγάρο, κι ο άλλος στάθηκε τώρα, τον περίμενε
ίσως,μάλλον του άρεσε που κάποιος επιτέλους τον ακολουθούσε, δεν αισθανότανε
στο εξής μόνος, έκανε κι αυτός τσιγάρο, ο εαυτος του σκέφτηκε μάλλον θάναι, κι
όχι κανένας ξένος όπως είχε πριν νομίσει, το συνήθισε κι αυτό κι άλλαξε
ρότα,μπόρα είναι είπε χαμηλόφωνα, θα περάσει όπως τόσα άλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου