το φιλοσοφούμε

Σκέφτομαι άρα υπάρχω, συλλογίζομαι άρα υπαρχω, δημιουργώ άρα υπάρχω, εξέρχομαι του κυκλου της συνήθειας άρα υπαρχω. Επαναστατώ άρα υπάρχω και τοσα άλλα, ο,τι προτιμάτε, βγάλτε κι εσείς κάτι μόνοι σας...

Εν αρχή ήν ο λόγος.έτσι λέει.ποιος το λέει; Ο σοφός, ο τας γραφάς γράψας.εκ θεού εμπνεόμενος.άνθρωπος και θεός. Καθόλου μόνος.και όχι μόνο, αλλά και δημιούργημά του.πάντα κατά τον άνθρωπο.αν δεν συμφωνούσες σούκοβαν το χέρι ή και το κεφάλι.ύστερα ήρθαν οι έλληνες.μόνοι τους.αυτοί και ο δήμος.αυτοί,ο δήμος.έδοξε τη βουλή και τω δήμω.έτσι τους έδοξεν.έτσι τους ανάδοξεν.κυπραίοι.άποικοι.έλληνες κι αυτοί σ΄αυτή τη άκρη της μεσογείου δίπλα των ιώνων, στις αμμουδερές ακρογιαλιές. Και γεννήθηκε ο όμηρος κι η Σάπφα, ή σαπφώ, η εταίρα, το κάλλος, ο ρυθμός.εν αρχή ήν ο λόγος.ποιος πρώτος πρόφερε τον λόγο; Ποιος  πρώτος μές στο χάος αντιλαλησεν η φωνή του.φωνή βοώντος εν τη ερήμω ύστερα.ακρίδες, άκρες των κλαδιών των θάμνων. Ο λογος εξουσιαστής των πάντων μικρών τε και μεγάλων.ποιών, ποιούμενος κατά τους εν αθήναις έλληνες, ποιούμενος και αντιποιούμενος....αλλά κι εκείνων ο φόβος δεν είχε εξοριστεί. Κώνειον, εξορία, οστρακισμός, κομμάτια πηλού ψημένα, δεν ήξερε γράμματα, γράψε του λέει τόνομά μου...αριστειδης...φειδίας  στη φυλακή, θεκιστοκλής στις σαρδεις στον μεγάλο βασιλέα, μην ψηλώσει στάχυ πάνω απ΄τ΄άλλα, τους μισησε ο ηράκλειτος πήγε και θάφτηκε στην κοπριά και τον φάγαν τα σκυλιά, αιών παις εστι παίζων, κι αφιέρωσε όλα τα γραφτα του στον θεό...εν αρχή ήν ο άνθρωπος, πάντων μέτρον άνθρωπος...θα συνεχίσουμε, η σειρά είναι μακριά, αδιαίρετη, άπειρη, ατελείωτη, το γαληνό φεγγάρι κοιτάζει με κατανόηση τους σοφούς που κοιτάζουν ψηλά και πέφτουνε στις λακκούβες, όλοι τρελοί για το κατεστημένο αφού του σείουν τα θεμέλια, το ταρακουνούν εξ΄ου και ειναι δηλωμένοι εχθροί του...